Blue Sky-wetten
Wat zijn Blue Sky-wetten?
Blauwe luchtwetten zijn staatsvoorschriften die zijn opgesteld als bescherming voor beleggers tegen effectenfraude. De wetten, die per staat kunnen verschillen, vereisen doorgaans dat verkopers van nieuwe uitgiften hun aanbiedingen registreren en financiële details verstrekken over de deal en de betrokken entiteiten. Als gevolg hiervan beschikken beleggers over een schat aan verifieerbare informatie waarop zij hun oordeel en investeringsbeslissingen kunnen baseren.
Belangrijkste leerpunten
- Blue sky-wetten zijn antifraudebepalingen op staatsniveau die vereisen dat emittenten van effecten geregistreerd zijn en details van hun aanbod openbaar maken.
- Blue sky-wetten creëren aansprakelijkheid voor emittenten, waardoor juridische autoriteiten en investeerders tegen hen kunnen optreden wegens het niet naleven van de wettelijke bepalingen.
- De blauwe luchtwetten van de meeste staten volgen het model Uniform Securities Act van 1956 en worden in geval van duplicatie vervangen door federale effectenwetten.
Inzicht in Blue Sky-wetten
Blauwe luchtwetten – die dienen als een aanvullende regelgevende laag op federale effectenregelgeving – verplichten gewoonlijk licenties voor beursvennootschappen, beleggingsadviseurs en individuele makelaars die effecten aanbieden in hun land. Deze wetten vereisen dat particuliere investeringsfondsen zich niet alleen in hun thuisstaat registreren, maar in elke staat waar ze zaken willen doen.
Emittenten van effecten moeten de voorwaarden van het aanbod bekendmaken, inclusief openbaarmaking van belangrijke informatie die van invloed kan zijn op het effect. Het op de staat gebaseerde karakter van deze wetten betekent dat elk rechtsgebied verschillende indieningsvereisten kan bevatten voor het registreren van aanbiedingen. Het proces omvat meestal een beoordeling van de verdiensten door overheidsagenten die bepalen of het aanbod evenwichtig en eerlijk is voor de koper.
Hoewel blauwe luchtwetten per staat verschillen, zijn ze allemaal bedoeld om individuen te beschermen tegen frauduleuze of overdreven speculatieve investeringen.
De bepalingen van de wet creëren ook aansprakelijkheid voor frauduleuze verklaringen of het nalaten om informatie vrij te geven, waardoor rechtszaken en andere juridische acties tegen uitgevende instellingen kunnen worden aangespannen.
De bedoeling van dergelijke wetten is om verkopers ervan te weerhouden misbruik te maken van investeerders die geen ervaring of kennis hebben, en om ervoor te zorgen dat investeerders aanbiedingen krijgen voor nieuwe kwesties die al door hun overheidsinstanties zijn doorgelicht op eerlijkheid en billijkheid.
Er zijn bepaalde uitzonderingen met betrekking tot de soorten aanbiedingen die moeten worden geregistreerd. Deze vrijstellingen omvatten effecten die zijn genoteerd aan nationale beurzen (onderdeel van een poging van federale regelgevers om het toezichtsproces waar mogelijk te stroomlijnen). Aanbiedingen die vallen onder Regel 506 van Regulation D van de Securities Act van 1933, kwalificeren bijvoorbeeld als “gedekte effecten” en zijn ook vrijgesteld.
Geschiedenis van Blue Sky Laws
De term “wet op de blauwe lucht” zou zijn oorsprong vinden in het begin van de 20e eeuw, en werd algemeen gebruikt toen een rechter van het Hooggerechtshof van Kansas zijn wens uitsprak om investeerders te beschermen tegen speculatieve ondernemingen die “niet meer basis hadden dan zoveel meter blauwe lucht. ‘”
In de jaren voorafgaand aan de beurscrash van 1929 waren dergelijke speculatieve ondernemingen wijdverbreid. Veel bedrijven gaven aandelen uit, promootten onroerend goed en andere investeringsovereenkomsten, terwijl ze verheven, ongefundeerde beloften deden dat er nog meer winst zou komen. Er was geen Securities and Exchange Commission (SEC) en er was weinig regelgevend toezicht op de investerings- en financiële sector. Er werden effecten verkocht zonder ondersteunend materieel bewijs om deze beweringen te staven. In sommige gevallen werden details op frauduleuze wijze verborgen om meer investeerders aan te trekken. Dergelijke activiteiten droegen bij aan de hyperspeculatieve omgeving van de jaren 1920 die leidde tot inflatie van de aandelenmarkt voordat deze onvermijdelijk instortte.
Hoewel er in die periode blauwe luchtwetten bestonden – Kansas voerde de vroegste uit, in 1911 – waren ze meestal zwak geformuleerd en gehandhaafd, en gewetenloze mensen konden ze gemakkelijk vermijden door zaken te doen in een andere staat. Na de beurscrash en het begin van de Grote Depressie, vaardigde het Congres verschillende Securities Acts uit om de aandelenmarkt en de financiële sector op federaal niveau te reguleren en om de SEC op te richten.
In 1956 werd de Uniform Securities Act aangenomen, een modelwet die een raamwerk biedt dat staten begeleidt bij het opstellen van hun eigen effectenwetgeving. Het vormt de basis voor 40 van de 50 staatswetten van vandaag, en wordt zelf vaak de Blauwe Luchtwet genoemd. Latere wetgeving, zoals de National Securities Markets Improvement Act van 1996, loopt vooruit op blauwe luchtwetten waar ze de federale wetgeving dupliceren.