Bewijslast
Wat is de bewijslast?
Bewijslast is een wettelijke norm die vereist dat partijen aantonen dat een claim geldig of ongeldig is op basis van gepresenteerde feiten en bewijsmateriaal. Bewijslast wordt doorgaans verlangd van één partij bij een claim, en in veel gevallen is de partij die een claim indient de partij die moet aantonen dat de claim geldig is en de bewijslast draagt.
Belangrijkste leerpunten
- De bewijslast is een wettelijke vereiste die de levensvatbaarheid van een claim bepaalt op basis van het geleverde feitelijke bewijs.
- De bewijslast ligt meestal bij de partij die een claim indient of indient.
- Bewijslast wordt op grote schaal gebruikt in zaken met betrekking tot verzekeringsclaims of rechtszaken met betrekking tot financiële misdrijven.
Inzicht in de bewijslast
De bewijslastvereiste is bedoeld om ervoor te zorgen dat juridische beslissingen worden genomen op basis van feiten in plaats van op vermoedens. Dientengevolge moet de partij die een zaak of rechtszaak aanhangig maakt, vaak zijn beweringen onderbouwen met feiten en bewijs, fysiek of anderszins.
Zoals in alle civiele zaken, is de uitspraak gebaseerd op een overwicht van het bewijs – dwz meer dan 50% van het geleverde bewijs moet wijzen op iets nuttigs om te bepalen of de zaak moet worden voortgezet. Bewijslast en het verzamelen van bewijs vormen een essentieel onderdeel van de advocaten om jaarlijks miljoenen uren in rekening te brengen.
Bij verzekeringen wordt het in de rechtbanken gebruikt om te bepalen of een verlies wordt gedekt door een verzekeringspolis. Doorgaans heeft de verzekerde de bewijslast om aan te tonen dat een verlies onder de polis wordt gedekt, terwijl de verzekeraar de bewijslast heeft om aan te tonen dat een verlies was uitgesloten volgens de voorwaarden van de polis.
Verantwoordelijkheid voor verzekeringsclaims regelen
Verzekeringsmaatschappijen zullen vaak de rechter gebruiken om te bepalen welk bedrijf verantwoordelijk is voor het verstrekken van dekking als er meer dan één verzekeraar bij betrokken is. Deze situatie doet zich voor in omstandigheden waarin de verzekerde verschillende polissen heeft die vergelijkbare of gerelateerde risico’s dekken of wanneer de verzekeringsmaatschappij van de ene partij een andere aanklaagt, bijvoorbeeld in het geval van een auto-ongeluk met twee of meer voertuigen.
De verzekeraars moeten aantonen dat ofwel de schade is veroorzaakt door een gebeurtenis die niet onder de polis was gedekt, ofwel dat een andere verzekeringsmaatschappij verantwoordelijk is voor de dekking. De rechter kan bepalen dat een bepaalde polis verantwoordelijk is voor het bieden van dekking, maar kan ook bepalen dat de verschillende verzekeraars verantwoordelijk zijn voor een deel van de schade.
Het verstrekken van informatie om te bewijzen dat de verzekeringsdekking van toepassing is, kan ingewikkeld zijn. Het huis van een huiseigenaar wordt bijvoorbeeld verwoest tijdens een orkaan. Het beleid van de huiseigenaar kan dekking bieden voor verliezen veroorzaakt door wind, maar niet door water. De verzekerde moet bewijzen dat de vernieling is veroorzaakt door windschade, terwijl de verzekeraar zal proberen te bewijzen dat de schade is veroorzaakt door water. De rechtbanken kunnen oordelen dat beide soorten risico’s de schade hebben veroorzaakt.
In een behoorlijk aantal verzekeringszaken die voor de rechter komen, wordt nalatigheid beweerd. Dit is gedefinieerd als het niet betrachten van redelijke zorg. Verzekeraars zullen proberen te bewijzen dat de verzekerde heeft nagelaten iets te doen wat een redelijk persoon zou doen, of omgekeerd, iets heeft gedaan dat een redelijk persoon niet zou doen.