Meet de consumentenprijsindex de inflatie?

De consumentenprijsindex (CPI) is een maatstaf voor de gemiddelde verandering in de tijd in de prijzen die consumenten in stedelijke huishoudens betalen voor een pakket goederen en diensten. Deze goederen en diensten zijn onderverdeeld in acht grote groepen: eten en drinken, huisvesting, kleding, transport, medische zorg, recreatie, onderwijs en communicatie.

De CPI wordt berekend door prijswijzigingen voor elk artikel in het vooraf bepaalde  mandje met consumptiegoederen en -diensten te nemen en deze vervolgens te middelen. Veranderingen in de CPI weerspiegelen veranderingen in de kosten van levensonderhoud in de VS Als zodanig is de CPI een economische indicator die het vaakst wordt gebruikt voor het identificeren van perioden van inflatie (of deflatie) in de VS.

Veranderingen in de consumentenprijsindex (CPI) weerspiegelen algemene prijsveranderingen

Inflatie is een stijging van het algemene prijsniveau en wordt vaak uitgedrukt als een percentage. Het resulteert in een valuta-eenheid die effectief minder koopt dan in voorgaande perioden. Wanneer inflatie optreedt in de VS, duidt dit op een daling van de koopkracht van de dollar.

Veranderingen in de CPI weerspiegelen prijsveranderingen in de economie. Wanneer er een opwaartse verandering is in de CPI, betekent dit dat de gemiddelde prijsverandering in de loop van de tijd is toegenomen. Dit leidt uiteindelijk tot aanpassingen in de kosten van levensonderhoud en inkomen (vermoedelijk zodat het inkomen wordt aangepast aan hogere kosten van levensonderhoud). Dit proces wordt indexatie genoemd.

Consumptieprijsindex (CPI) subcategorieën

De CPI biedt veel verschillende subcategorieën van prijsindexcijfers. In totaal zijn er indexen voor de VS, de vier Census-regio’s, de negen Census-divisies, twee groottes van stadsklassen, acht cross-classificaties van regio’s en grootteklassen, en voor 23 lokale gebieden. Het Amerikaanse Bureau of Labor Statistics (BLS) publiceert maandelijks CPI-gegevens voor indexen met betrekking tot de VS, de vier Census-regio’s en enkele lokale gebieden.

Er zijn ook indexen beschikbaar voor twee bevolkingsgroepen: de CPI-U en de CPI-W. De CPI-U is voor alle stedelijke consumenten en dekt ongeveer 93 procent van de totale bevolking. De CPI-U omvat professionals, zelfstandigen, armen, werklozen en gepensioneerden – allemaal woonachtig in stedelijke en grootstedelijke gebieden.

De CPI-W is voor alle loontrekkenden in de stad en bedienden. Dit is goed voor nog eens 29 procent van de bevolking. Deze meting neigt meer naar actieve werknemers en degenen in de lagere sociale klassen.

De huidige CPI-metingen houden geen rekening met het bestedingspatroon van mensen die in landelijke of niet-stedelijke gebieden wonen, met inbegrip van boerengezinnen. De huidige CPI-metingen houden ook geen rekening met leden van de krijgsmacht en die in instellingen, zoals gevangenissen of psychiatrische ziekenhuizen.

Economen verschillen van mening over hoe inflatie moet worden gemeten

Hoewel de CPI de meest bekeken en gebruikte maatstaf is voor de inflatie in de VS, verschillen veel economen van mening over hoe zij denken dat de inflatie moet worden gemeten. Omdat de methodologie die wordt gebruikt om de CPI te berekenen in de loop van de tijd is veranderd en talloze herzieningen heeft ondergaan, zijn er enkele critici van de CPI die zeggen dat deze meting opzettelijk kan worden gemanipuleerd door de Amerikaanse overheid. Andere economen beweren dat de levensvatbaarheid van de CPI als indicator van inflatie twijfelachtig is, simpelweg omdat het een achterblijvende indicator kan zijn. Met andere woorden, het is misschien niet erg nauwkeurig bij het vastleggen van de huidige inflatie.

De BLS gebruikt ook aanvullende indexen om de inflatie te meten. De producentenprijsindex (PPI) meet de binnenlandse productie van grondstoffen en diensten. Het probeert rekening te houden met het feit dat, wanneer producenten te maken krijgen met inputinflatie, de stijging van hun productiekosten wordt doorberekend aan de detailhandelaren en consumenten. Daarom is de PPI een nauwkeurigere maatstaf voor de economische output van een land omdat deze niet wordt beïnvloed door de vraag van de consument.

De BLS gebruikt ook de deflator van het bruto binnenlands product (bbp) als een aanvullende indicator van het inflatieniveau in de VS. De deflator van het bbp meet de totale prijzen van alle goederen en diensten die door het hele land worden geproduceerd; het omvat zowel de CPI- als de PPI-statistieken.

Voor een nauwkeurigere en uitgebreidere meting van de inflatiepercentages in de VS kunnen de PPI en de bbp-deflator samen met de meest recent gerapporteerde CPI-metingen worden beoordeeld.