Definitie van de premiemarge

Vaste kosten versus variabele kosten

Eenmalige kosten voor artikelen zoals machines zijn een typisch voorbeeld van vaste kosten, die hetzelfde blijven ongeacht het aantal verkochte eenheden, hoewel het een kleiner percentage van de kosten van elke eenheid wordt naarmate het aantal verkochte eenheden toeneemt. Andere voorbeelden zijn onder meer diensten en nutsvoorzieningen die mogelijk een vaste prijs hebben en geen invloed hebben op het aantal geproduceerde of verkochte eenheden. Als de overheid bijvoorbeeld onbeperkte elektriciteit aanbiedt tegen een vast maandelijks bedrag van $ 100, dan zal de productie van tien eenheden of 10.000 eenheden dezelfde vaste kosten voor elektriciteit hebben.

Een ander voorbeeld van vaste kosten is een website-hostingprovider die tegen vaste kosten onbeperkte hostingruimte biedt aan zijn klanten. Of de klant nu één of tien websites plaatst, en of de klant 100 MB of 2 GB hostingruimte gebruikt, de hostingkosten blijven gelijk. In dit soort scenario’s worden elektriciteits- en webhostingkosten niet in aanmerking genomen in de contributiemargeformule, aangezien deze vaste kosten vertegenwoordigen. Ook vaste maandelijkse huren of salarissen betaald aan administratief personeel vallen onder de categorie vaste kosten.

Als dezelfde elektriciteitskosten echter evenredig met het verbruik stijgen en de webhost-kosten stijgen op basis van het aantal gehoste sites en de gebruikte ruimte, dan worden de kosten als variabele kosten beschouwd. Evenzo zijn lonen die worden betaald aan werknemers die worden betaald op basis van het aantal eenheden dat ze vervaardigen (of een van de variaties daarvan), variabele kosten. Elk van deze items zal in aanmerking worden genomen voor berekeningen van de bijdragemarge.

Vaste kosten worden vaak beschouwd als verzonken kosten  die eenmaal uitgegeven niet kunnen worden terugverdiend. Deze kostencomponenten mogen niet in aanmerking worden genomen bij het nemen van beslissingen over kostenanalyse of winstgevendheidsmaatregelen.

Voorbeeld premiemarge

Stel dat een machine voor het maken van inktpennen $ 10.000 kost. Voor het vervaardigen van één inktpen is $ 0,2 aan grondstoffen nodig, zoals plastic, inkt en penpunt, nog eens $ 0,1 gaat naar de elektriciteitskosten om de machine te laten draaien om één inktpen te produceren, en $ 0,3 is de arbeidsloon om één inktpen te vervaardigen.

Deze drie componenten vormen de variabele kosten per eenheid. De totale variabele productiekosten van een inktpen bedragen ($ 0,2 + $ 0,1 + $ 0,3) = $ 0,6 per eenheid. Als er in totaal 100 inktpennen worden vervaardigd, zullen de totale variabele kosten ($ 0,6 * 100 eenheden) = $ 60 bedragen, terwijl het vervaardigen van 10.000 inktpennen zal leiden tot totale variabele kosten van ($ 0,6 * 10.000 eenheden) = $ 6.000. Dergelijke totale variabele kosten nemen toe in directe verhouding tot het aantal eenheden van het product dat wordt vervaardigd.

De productie van inktpennen zal echter onmogelijk zijn zonder de productiemachine die vaste kosten van $ 10.000 kost. Deze machinekosten vertegenwoordigen vaste kosten (en geen variabele kosten), aangezien de kosten niet stijgen op basis van de geproduceerde eenheden. Dergelijke vaste kosten worden niet in aanmerking genomen bij de berekening van de contributiemarge.

Als in totaal 10.000 inktpennen met behulp van de machine worden vervaardigd tegen variabele kosten van $ 6.000 en tegen vaste kosten van $ 10.000, bedragen de totale productiekosten $ 16.000. De kosten per eenheid worden dan berekend als $ 16.000 / 10.000 = $ 1,6 per eenheid. Als elke inktpen wordt verkocht tegen een prijs van $ 2 per eenheid, komt de winst per eenheid op

De contributiemarge houdt echter geen rekening met vaste kostencomponenten en houdt alleen rekening met de variabele kostencomponenten. De incrementele winst die wordt verdiend voor elke verkochte eenheid, weergegeven door de contributiemarge, is:

(Sale Price-TVC)=($2.0-$0.6)=$1.4 per Unitwhere:TV. C= Total variable costs\ begin {uitgelijnd} & \ text {(Verkoopprijs} – \ text {TVC)} = (\ $ 2.0 – \ $ 0.6) = \ $ 1.4 \ text {per eenheid} \\ & \ textbf {waarbij:} \\ & TVC = \ text {Totale variabele kosten} \ end {uitgelijnd}​(Verkoopprijs-TVC)=($2.0-$0.6)=$1.4 per stukwaar:TVC= Totale variabele kosten​

Een belangrijk kenmerk van de contributiemarge is dat deze vast blijft per eenheid, ongeacht het aantal geproduceerde of verkochte eenheden. Aan de andere kant kan de nettowinst per eenheid niet-lineair toenemen / afnemen met het aantal verkochte eenheden, aangezien het de vaste kosten omvat.

Als in het bovenstaande voorbeeld het totale aantal geproduceerde en verkochte inktpennen verdubbelt tot 20.000, zijn de totale kosten (vast + variabel) ($ 10.000 / 20.000 + 0,6) = $ 1,1 per eenheid. De winst per eenheid komt uit op:

In wezen heeft een verdubbeling van het aantal verkochte eenheden van 10.000 naar 20.000 (twee keer) de nettowinst per eenheid verhoogd van $ 0,4 naar $ 0,9 (dat wil zeggen, 2,25 keer).

De contributiemarge, die wordt berekend met betrekking tot alleen de variabele kosten, is echter:

(Sale Price-TVC)=($2.0-$0.6)=$1.4 per Unit\ text {(Verkoopprijs} – \ text {TVC)} = (\ $ 2,0 – \ $ 0,6) = \ $ 1,4 \ text {per eenheid}(Verkoopprijs-TVC)=($2.0-$0.6)=$1.4 per stuk

De contributiemarge blijft gelijk, ook al is het aantal geproduceerde en verkochte eenheden verdubbeld. Het biedt een andere dimensie om te beoordelen hoeveel winst kan worden behaald door de verkoop op te schalen.

2:07

Gebruik van premiemarge

De contributiemarge kan het bedrijfsmanagement helpen bij het kiezen uit verschillende mogelijke producten die concurreren om dezelfde set productiemiddelen te gebruiken. Stel dat een bedrijf een penfabricagemachine heeft die zowel inktpennen als balpennen kan produceren, en dat het management de keuze moet maken om er maar één te maken.

Als de contributiemarge voor een inktpen hoger is dan die van een balpen, krijgt de eerste productievoorkeur vanwege het hogere winstpotentieel. Dergelijke besluitvorming is gebruikelijk bij bedrijven die een gediversifieerde productportfolio vervaardigen, en het management moet de beschikbare middelen op de meest efficiënte manier toewijzen aan producten met het hoogste winstpotentieel.

Beleggers en analisten kunnen ook proberen het contributiemargecijfer voor de blockbuster-producten van een bedrijf te berekenen. Een drankenbedrijf kan bijvoorbeeld 15 verschillende producten hebben, maar het grootste deel van de winst kan afkomstig zijn van één specifieke drank.

Samen met het bedrijfsmanagement kunnen waakzame investeerders de contributiemarge van een goed presterend product ten opzichte van andere producten nauwlettend in de gaten houden om de afhankelijkheid van het bedrijf van zijn toppresteerders te beoordelen. Het bedrijf dat zijn focus verschuift van het investeren in of het uitbreiden van de productie van het sterproduct, of de opkomst van een concurrerend product, kan erop wijzen dat de winstgevendheid van het bedrijf en uiteindelijk zijn aandelenkoers kan worden beïnvloed.

Zeer lage of negatieve contributiemargewaarden duiden op economisch niet-levensvatbare producten waarvan de productie en verkoop moeten worden weggegooid. Lage waarden van contributiemarges kunnen worden waargenomen in de arbeidsintensieve industriesectoren zoals de industrie, aangezien de variabele kosten hoger zijn, terwijl hoge waarden van contributiemarges heersen in de kapitaalintensieve sectoren.

Het concept van contributiemarge is van toepassing op verschillende productieniveaus, bedrijfssegmenten en producten. Het cijfer kan worden berekend voor een hele onderneming, voor een bepaalde dochteronderneming, voor een bepaalde bedrijfsdivisie of -eenheid, voor een bepaald centrum of een bepaalde faciliteit, voor een distributie- of verkoopkanaal, voor een productlijn of voor individuele producten.