Kosten van de middelen
Wat zijn de kosten van fondsen?
De kosten van fondsen zijn een verwijzing naar het rentetarief dat door financiële instellingen wordt betaald voor de fondsen die zij voor hun bedrijf gebruiken. De kosten van fondsen zijn een van de belangrijkste inputkosten voor een financiële instelling, aangezien lagere kosten uiteindelijk een beter rendement opleveren wanneer de fondsen worden gebruikt voor kortlopende en langlopende leningen aan leners.
De spreiding tussen de kosten van fondsen en de rente die aan kredietnemers in rekening wordt gebracht, vormt een van de belangrijkste bronnen van winst voor veel financiële instellingen.
Belangrijkste leerpunten
- De kosten van fondsen zijn hoeveel banken en andere financiële instellingen moeten betalen om fondsen te verwerven.
- Lagere financieringskosten betekent dat een bank een beter rendement behaalt wanneer het geld wordt gebruikt voor leningen aan leners.
- Het verschil tussen de kosten van fondsen en de rente die aan kredietnemers in rekening wordt gebracht, is voor veel banken een van de belangrijkste bronnen van winst.
Inzicht in de kosten van fondsen
Voor kredietverstrekkers, zoals banken en kredietverenigingen, worden de kosten van fondsen bepaald door de rente die aan spaarders wordt betaald op financiële producten, waaronder spaarrekeningen en termijndeposito’s. Hoewel de term vaak wordt gebruikt met betrekking tot financiële instellingen, worden de meeste bedrijven ook aanzienlijk beïnvloed door de kosten van fondsen bij het lenen.
Financieringskosten en nettorentespreiding zijn conceptueel gezien belangrijke manieren waarop veel banken geld verdienen. Commerciële banken rekenen rentetarieven op leningen en andere producten die consumenten, bedrijven en grootschalige instellingen nodig hebben. Het rentetarief dat banken voor dergelijke leningen in rekening brengen, moet hoger zijn dan het rentetarief dat ze in eerste instantie betalen om de fondsen te verkrijgen – de kosten van fondsen.
Hoe de kosten van fondsen worden bepaald
Geldbronnen die banken geld kosten, vallen in verschillende categorieën. Deposito’s (vaak kerndeposito’s genoemd) zijn een primaire bron, meestal in de vorm van betaal- of spaarrekeningen, en worden over het algemeen tegen lage tarieven verkregen.
Banken verwerven ook geld via eigen vermogen, groothandelsdeposito’s en schulduitgifte. Banken verstrekken een verscheidenheid aan leningen, waarbij in de Verenigde Staten het leeuwendeel van de leningen aan consumenten wordt verstrekt. Hypotheken op onroerend goed, hypotheekleningen, studieleningen, autoleningen en creditcardleningen kunnen worden aangeboden tegen variabele, instelbare of vaste rentetarieven.
Het verschil tussen de gemiddelde renteopbrengst van leningen en de gemiddelde rentevoet voor deposito’s en andere dergelijke fondsen (of de kosten van fondsen) wordt de nettorentespreiding genoemd en is een indicator van de winst van een financiële instelling. Afgezien van een winstmarge, hoe groter de spreiding, hoe meer winst de bank realiseert. Omgekeerd: hoe lager de spread, hoe minder winst de bank oplevert.
De kosten van fondsen geven aan hoeveel rentetarieven banken en andere financiële instellingen moeten betalen om fondsen te verwerven.
Speciale overwegingen
De relatie tussen de kosten van fondsen en rentetarieven is van fundamenteel belang voor het begrijpen van de Amerikaanse economie. Rentetarieven worden op een aantal manieren bepaald. Hoewel open-marktactiviteiten een sleutelrol spelen, speelt ook de federal funds rate (of ‘Fed fund rate’) een rol. Volgens de Amerikaanse Federal Reserve is het Federal Funds-tarief “het rentetarief waartegen bewaarinstellingen van de ene op de andere dag reservesaldi lenen aan andere bewaarinstellingen. ” Dit geldt voor de grootste, meest kredietwaardige instellingen, aangezien zij het vereiste bedrag aan reserve aanhouden.
Het fed-funds-tarief is dus een basisrentetarief, waarmee alle andere rentetarieven in de VS worden bepaald. Het is een belangrijke indicator van de gezondheid van de Amerikaanse economie. Het Federal Open Market Committee (FOMC) van de Federal Reserve vaardigt het gewenste streefpercentage uit in reactie op de economische omstandigheden als onderdeel van haar monetair beleid om een gezonde economie te behouden.
Tijdens een periode van ongebreidelde inflatie in het begin van de jaren 80 bijvoorbeeld, steeg het tarief van de gevoede fondsen tot 20%. In de nasleep van de Grote Recessie die in 2007 begon en de daaropvolgende wereldwijde financiële crisis, evenals de Europese staatsschuldencrisis, handhaafde het FOMC een recordrente van 0% tot 0,25% om de groei te stimuleren.