Cramdown

Wat is een Cramdown?

Een cramdown is het opleggen van een faillissementsreorganisatieplan door een rechtbank ondanks eventuele bezwaren van bepaalde categorieën schuldeisers. Een cramdown wordt vaak gebruikt als onderdeel van de Chapter 13 faillissementsaanvraag en houdt in dat de schuldenaar de voorwaarden van een contract met een schuldeiser wijzigt met de hulp van de rechtbank. Deze voorziening verlaagt het aan de crediteur verschuldigde bedrag om de reële marktwaarde weer te geven van het onderpand dat werd gebruikt om de oorspronkelijke schuld veilig te stellen.

Hoe een Cramdown werkt

 Een cramdown-voorziening (ook wel “cram-down” genoemd) wordt voornamelijk gebruikt voor bepaalde gedekte schulden, zoals een auto of meubels. Cramdowns zijn niet toegestaan ​​op hypotheken voor woningen die dienen als hoofdverblijfplaats.

Zoals uiteengezet in sectie 1129 (b) van de faillissementswet, staat de cramdown-bepaling een faillissementsrechtbank toe om de bezwaren van een verzekerde schuldeiser te negeren en het reorganisatieplan van een schuldenaar goed te keuren, zolang het “eerlijk en billijk” is. 

De term “cramdown” komt van het idee dat de leningwijzigingen “in de keel van de schuldeisers worden gepropt”. Een cramdown kan een “cram-down deal” worden genoemd om te verwijzen naar een ongunstige deal die door de omstandigheden aan schuldeisers wordt opgedrongen. Bij persoonlijk faillissement kan een schuldenaar ofwel opnieuw onderhandelen over een lening door middel van een Chapter 13-reorganisatie (gebruikmakend van een cramdown) of het risico lopen alles te verliezen door een Chapter 7 aanvraag, waardoor gedekte schuldeisers veel meer invloed hebben.

Speciale overwegingen

Gegarandeerde schuldeisers zullen het vaak beter doen in een hoofdstuk 13-reorganisatie dan concurrente schuldeisers, en zijn meestal degenen met bezwaren. De beste verdediging van de concurrente schuldeiser tegen een ongewenst reorganisatieplan is gewoonlijk niet te betogen of het plan eerlijk en billijk is, en in plaats daarvan te betwisten of de schuldenaar aan de verplichtingen van het plan kan voldoen. De cramdown is een waardevol hulpmiddel geweest om weerspannige geldschieters te dwingen een reorganisatie te accepteren.

Cramdowns kunnen worden gebruikt voor persoonlijke eigendommen, zoals een voertuig, zolang er een minimumperiode is verstreken (op basis van het specifieke activum: 910 dagen voor een voertuig en een jaar voor andere eigendommen). Als de minimumperiode niet wordt gehaald, kan een cramdown niet worden benut en is de debiteur alsnog het oorspronkelijke, overeengekomen bedrag verschuldigd.

Failliete debiteuren met hypotheken op vastgoedbeleggingen (niet hun hoofdverblijfplaats) moeten deze over het algemeen binnen 3 tot 5 jaar na een krapte afbetalen. Deze korte deadline zorgt voor problemen voor veel debiteuren die dergelijke bedragen niet in zo’n korte periode kunnen betalen.

Voorbeeld van een Cramdown 

Cramdowns werden in het verleden uitgevoerd in de context van persoonlijke faillissementen van hoofdstuk 13, maar verspreidden zich later naar faillissementen van bedrijven in hoofdstuk 11 toen leners probeerden hun schuldenlast te verminderen. De rechtbanken hebben de beperkingen voor leningen die worden gedekt door primaire woningen uitgebreid tot hoofdstuk 11 met de Faillissementshervormingswet van 1994. 

Tijdens de financiële crisis van 2008 werd opnieuw gesproken over cramdowns als manier om de subprime-hypotheekcrisis aan te pakken. Voorgestelde pogingen om het verbod op hypotheken op te heffen mislukten uiteindelijk, omdat het risico te groot was dat het het Amerikaanse financiële systeem zou ondermijnen door bankfaillissementen te veroorzaken en huizen onbetaalbaar te maken vanwege enorm hoge rentetarieven.