Negatieve uitgave
Wat is een tekort aan uitgaven?
In de eenvoudigste bewoordingen zijn tekortuitgaven wanneer de uitgaven van een overheid tijdens een fiscale periode haar inkomsten overtreffen, waardoor ze een begrotingstekort heeft. De uitdrukking “tekortuitgaven” impliceert vaak een keynesiaanse benadering van economische stimuleringsmaatregelen, waarbij de overheid schulden aangaat terwijl ze haar koopkracht gebruikt om vraag te creëren en de economie te stimuleren.
Belangrijkste leerpunten
- Uitgaven met een tekort doen zich voor wanneer de overheidsuitgaven hoger zijn dan de inkomsten.
- Uitgaven met een tekort hebben vaak betrekking op opzettelijke extra uitgaven die bedoeld zijn om de economie te stimuleren.
- De Britse econoom John Maynard Keynes is de bekendste voorstander van tekortuitgaven als een vorm van economische stimulans.
Inzicht in tekortuitgaven
Het concept van tekortuitgaven als economische stimulans wordt doorgaans toegeschreven aan de liberale Britse econoom John Maynard Keynes. In zijn boek uit 1936,The General Theory of Employment, Interest and Employment, betoogde Keynes dat tijdens een recessie of depressie een daling van de consumentenbestedingen gecompenseerd kon worden door een stijging van de overheidsuitgaven.
Voor Keynes was het handhaven van de totale vraag – de som van de uitgaven van consumenten, bedrijven en de overheid – de sleutel tot het vermijden van lange periodes van hoge werkloosheid die een recessie of depressie kunnen verergeren, waardoor een neerwaartse spiraal ontstaat waarin de afnemende vraag ervoor zorgt dat bedrijven zelfs ontslag nemen. meer arbeiders, enzovoort.
Zodra de economie weer groeit en volledige werkgelegenheid is bereikt, zei Keynes, zou de opgebouwde schuld van de regering kunnen worden terugbetaald. In het geval dat extra overheidsuitgaven buitensporige inflatie veroorzaakten, betoogde Keynes, zou de overheid eenvoudigweg de belastingen kunnen verhogen en extra kapitaal uit de economie kunnen halen.
Tekortuitgaven en het multiplicatoreffect
Keynes geloofde dat er een secundair voordeel was van de overheidsuitgaven, het zogenaamde multiplicatoreffect. Deze theorie suggereert dat $ 1 aan overheidsuitgaven de totale economische output met meer dan $ 1 zou kunnen verhogen. Het idee is dat wanneer de $ 1 als het ware van eigenaar verandert, de partij aan de ontvangende kant het dan zal uitgeven, en zo maar door.
Hoewel algemeen aanvaard, hebben de tekortuitgaven ook kritiek, met name bij de conservatieve Chicago School of Economics.
Kritiek op uitgavenstekorten
Veel economen, vooral conservatieve, zijn het niet eens met Keynes. Degenen van de Chicago School of Economics, die zich verzetten tegen wat zij omschrijven als overheidsinmenging in de economie, voeren aan dat tekortuitgaven niet het beoogde psychologische effect zullen hebben op consumenten en investeerders, omdat mensen weten dat het van korte duur is – en uiteindelijk nodig zal hebben worden gecompenseerd met hogere belastingen en rentetarieven.
Deze opvatting dateert van de 19e-eeuwse Britse econoom David Ricardo, die beweerde dat omdat mensen weten dat de tekortuitgaven uiteindelijk moeten worden terugbetaald door hogere belastingen, ze hun geld zullen sparen in plaats van het uit te geven. Dit zal de economie beroven van de brandstof die de tekortuitgaven zouden moeten creëren.
Sommige economen zeggen ook dat tekortuitgaven, als ze niet worden gecontroleerd, een bedreiging kunnen vormen voor de economische groei. Te veel schulden kunnen ertoe leiden dat een regering belastingen heft of zelfs haar schulden niet nakomt. Bovendien zou de verkoop van staatsobligaties bedrijven en andere particuliere emittenten kunnen verdringen, wat de prijzen en rentetarieven op de kapitaalmarkten zou kunnen verstoren.
Moderne monetaire theorie
Een nieuwe school van economisch denken, genaamd Modern Monetary Theory (MMT), is de strijd aangegaan namens de keynesiaanse tekortuitgaven en wint aan invloed, vooral aan de linkerkant. Voorstanders van MMT beweren dat zolang de inflatie onder controle is, een land met zijn eigen valuta zich geen zorgen hoeft te maken over het opbouwen van te veel schulden door middel van tekortuitgaven, omdat het altijd meer geld kan afdrukken om ervoor te betalen.