Depositoverzekeringsfonds – DIF
Wat is het depositoverzekeringsfonds?
Het Depositoverzekeringsfonds (DIF) is een particuliere verzekeringsmaatschappij die zich bezighoudt met het verzekeren van de deposito’s van personen die worden gedekt door de Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC). Het geld in het Depositoverzekeringsfonds (DIF) wordt gereserveerd om het verloren geld terug te betalen als gevolg van het falen van een financiële instelling. Het DIF wordt gefinancierd door verzekeringsuitkeringen van banken. De organisatie heeft meer dan 6000 aangesloten banken.
Belangrijkste leerpunten
- Het Depositoverzekeringsfonds (DIF) is een particulier, door de industrie gesponsord verzekeringsfonds dat alle deposito’s dekt boven de limieten van de Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC) bij aangesloten banken.
- Elke bij DIF aangesloten bank is ook lid van de FDIC en is door die organisatie verzekerd tot ten minste $ 250.000.
- De twee verzekeraars garanderen samen dat alle aangesloten banken een volledige depositoverzekering op hun deposito’s hebben staan.
Hoe het depositoverzekeringsfonds werkt
Rekeninghouders bij banken voelen zich zekerder als hun deposito’s verzekerd zijn, en het Depositoverzekeringsfonds geeft de zekerheid dat ze dat zijn. Als uw bank bijvoorbeeld in 2009 haar deuren sloot, bent u gedekt tot $ 250.000. Dit vermindert dezelfde soort angst die de bank in de jaren dertig veroorzaakte. Een algemeen gebruik van het DIF-rekeningsaldo is om het te vergelijken met de totale activa van banken op de “FDIC Problem Banks List”, die elk kwartaal wordt uitgegeven. De FDIC kan niet zonder geld komen te zitten omdat het geld kan lenen van het ministerie van Financiën, maar grote verliezen zouden in de daaropvolgende jaren hogere premies betekenen voor de overgebleven banken.
Recente hervormingen van het depositoverzekeringsfonds
De Dodd-Frank Wall Street Reform and Consumer Protection Act van 2010 (de Dodd-Frank Act) wijzigde de fondsbeheerpraktijken van de FDIC door vereisten vast te stellen voor de Designated Reserve Ratio (DRR) en de beoordelingsbasis, die wordt gebruikt om de bankgegevens te berekenen, opnieuw te definiëren. driemaandelijkse beoordelingen. De DRR-ratio is het DIF-saldo gedeeld door de geschatte verzekerde deposito’s. Als reactie op deze herzieningen heeft de FDIC een alomvattend langetermijnplan ontwikkeld om de DIF zodanig te beheren dat de procycliciteit wordt verminderd, terwijl gematigde, stabiele beoordelingspercentages worden bereikt gedurende de economische en kredietcycli en een positief fondsensaldo wordt gehandhaafd in het geval van een bankencrisis. Als onderdeel van dit plan heeft het FDIC-bestuur de bestaande beoordelingsschema’s en een DRR van 2% overgenomen.
De Federal Deposit Insurance Act vereist dat het bestuur van de FDIC jaarlijks een doelstelling of DRR voor de DIF vaststelt. Sinds 2010 houdt de Raad elk jaar vast aan de 2% DRR. Een analyse, waarbij gebruik werd gemaakt van historische fondsverliezen en gesimuleerde inkomstengegevens van 1950 tot 2010, toonde echter aan dat de reserveratio vóór het begin van de twee crises die zich de afgelopen 30 jaar hebben voorgedaan meer dan 2% had moeten bedragen om beide positief te houden. fondsensaldo en stabiele beoordelingspercentages gedurende beide crises. De FDIC beschouwt de 2% DRR als een langetermijndoelstelling en het minimumniveau dat nodig is om toekomstige crises van vergelijkbare omvang te weerstaan.