Deregulering
Wat is deregulering?
Deregulering is het verminderen of elimineren van de macht van de overheid in een bepaalde bedrijfstak, meestal uitgevaardigd om meer concurrentie binnen de bedrijfstak te creëren. Door de jaren heen heeft de strijd tussen voorstanders van regulering en voorstanders van geen overheidsbemoeienis de marktomstandigheden veranderd. Financiën is van oudsher een van de meest onderzochte bedrijfstakken in de Verenigde Staten.
Inzicht in deregulering
Voorstanders van deregulering voeren aan dat aanmatigende wetgeving de investeringskansen vermindert en de economische groei belemmert, doordat ze meer schade aanricht dan dat ze helpt. En inderdaad, de Amerikaanse financiële sector was niet zwaar gereguleerd tot de beurscrash van 1929 en de daaruit voortvloeiende Grote Depressie. Als reactie op de grootste financiële crisis in zijn geschiedenis heeft de regering van Franklin D. Roosevelt vele vormen van financiële regulering ingevoerd, waaronder de Securities Exchange Acts van 1933 en 1934 en de US Banking Act van 1933, ook wel bekend als de Glass-Steagall Act.
De Securities Exchange Acts verplichten alle beursgenoteerde bedrijven om relevante financiële informatie vrij te geven en hebben de Securities and Exchange Commission (SEC) opgericht om toezicht te houden op de effectenmarkten. De Glass-Steagall Act verbood een financiële instelling om zich bezig te houden met zowel commercieel als investeringsbankieren. Deze hervormingswetgeving was gebaseerd op de overtuiging dat het nastreven van winst door grote, nationale banken pieken moet hebben om roekeloos en manipulatief gedrag te vermijden dat de financiële markten in ongunstige richtingen zou leiden.
Voorstanders van deregulaties beweren dat aanmatigende wetgeving de investeringskansen verkleint en de economische groei belemmert, doordat ze meer schade aanricht dan dat ze helpt.
In de loop van de jaren hebben voorstanders van deregulering gestaag afgesneden van deze waarborgen tot de Dodd-Frank Act van 2010, die de meest ingrijpende wetgeving oplegde aan de banksector sinds de jaren dertig van de vorige eeuw. Dus hoe hebben ze het gedaan?
De geschiedenis van deregulering
In 1986 herinterpreteerde de Federal Reserve de Glass-Steagall Act en besloot dat 5% van de inkomsten van een commerciële bank uit investeringsbankactiviteiten zou kunnen komen, en het niveau werd in 1996 verhoogd tot 25%. Het jaar daarop oordeelde de Fed dat commerciële banken dat wel mochten. overnemen, de methode waarmee bedrijven en overheden kapitaal aantrekken op de schuld- en aandelenmarkten. In 1994 werd de Riegle-Neal Interstate Banking and Branching Efficiency Act aangenomen, waarbij de Bank Holding Company Act van 1956 en de Federal Deposit Insurance Act werden gewijzigd om interstatelijk bankieren en filialen mogelijk te maken.
Later, in 1999, werd de Financial Services Modernization Act, of Gramm-Leach-Bliley Act, aangenomen onder toezicht van de Clinton Administration, waarmee de Glass-Steagall Act volledig werd vernietigd. In 2000 verbood de Commodity Futures Modernization Act het Commodity Futures Trading Committee om credit default swaps en andere over-the-counter derivatencontracten te reguleren. In 2004 heeft de SEC wijzigingen aangebracht die het deel van het kapitaal dat investeringsbanken in reserves moeten aanhouden, hebben verminderd.
Deze golf van deregulering kwam echter keihard tot stilstand na de subprime-hypotheekcrisis van 2007 en de financiële crash van 2008, met name met het aannemen van de Dodd-Frank Act in 2010, die subprime-hypotheekleningen en derivatenhandel aan banden legde.
Toen de Amerikaanse verkiezingen van 2016 echter zowel een Republikeinse president als het Congres aan de macht brachten, hadden voormalig president Donald Trump en zijn partij hun zinnen gezet op het ongedaan maken van Dodd-Frank. In mei 2018 ondertekende Trump een wetsvoorstel dat kleine en regionale banken vrijstelde van de strengste regelgeving van Dodd-Frank en versoepelde regels die waren ingevoerd om de plotselinge ineenstorting van grote banken te voorkomen. Het wetsvoorstel ging na succesvolle onderhandelingen met de democraten met tweeledige steun langs beide huizen van het Congres.
Trump had gezegd dat hij “een groot aantal” op Dodd-Frank wilde doen, mogelijk zelfs helemaal intrekken. Barney Frank, de co-sponsor, zei echter over de nieuwe wetgeving: “Dit is geen ‘groot aantal’ op het wetsvoorstel. Het is een klein aantal. ” Inderdaad, de wetgeving liet grote delen van de regels van Dodd-Frank van kracht en bracht geen enkele wijziging aan in het Consumer Financial Protection Bureau (CFPB), dat door Dodd-Frank was opgericht om toezicht te houden op de regels.