Afgeleide investeringswaarde (DIV)
Wat is de afgeleide investeringswaarde (DIV)?
Afgeleide investeringswaarde (DIV) is een waarderingsmethode die wordt gebruikt om de contante waarde van toekomstige kasstromen van geliquideerde activa te berekenen, minus de kosten die verband houden met het liquidatieproces. De afgeleide investeringswaarde is vergelijkbaar met de cashflowmethode voor discontering.
De significantie van de kosten die verband houden met het liquidatieproces zal sterk variëren naargelang de verschillende soorten activa. Voor een verhandelbare portefeuille van gewone aandelen kunnen de kosten verwaarloosbaar zijn, terwijl de verkoop van een gespecialiseerd actief, zoals een sportstadion, aanzienlijke marketing, juridische en administratiekosten met zich meebrengt.
Belangrijkste leerpunten
- Afgeleide investeringswaarde (DIV) is een methode die wordt gebruikt om de contante waarde van geliquideerde activa vast te stellen, terwijl ook de kosten van de liquidatie worden verantwoord.
- De contante waarde omvat het berekenen van de kosten in het heden en de toekomst, maar verdisconteerd als gevolg van inflatie of rentetarieven.
- De methodologie werd ontwikkeld in de jaren tachtig en begin jaren negentig toen een aantal Amerikaanse banken instortte.
- Toezichthouders hadden destijds een manier nodig om de niet-renderende activa te sorteren en de belangrijkste factoren te bepalen, zoals wat hun waarde was, wat er kon worden gered en wat de tijd en kosten zouden kunnen zijn om het actief te verkopen.
- De verantwoordelijkheid voor het liquideren van de activa van de banken viel bij de Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC), die de Resolution Trust Corporation (RTC) oprichtte om het proces af te handelen.
- De RTC koos voor de methode van de afgeleide investeringswaarde als de beste manier om de activa te waarderen.
Inzicht in Afgeleide Investeringswaarde (DIV)
In de jaren tachtig en begin jaren negentig gingen een groot aantal Amerikaanse banken failliet. Het liquideren van hun activa werd de verantwoordelijkheid van de Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC). Het creëerde de Resolution Trust Corporation (RTC) om een aantal van deze taken uit te voeren.
Om dispositiestrategieën te ontwikkelen, moest de RTC eerst een manier bedenken om de portefeuilles van niet-presterende activa waarover zij de leiding had, te waarderen. Deze portefeuilles werden verdeeld tussen aannemers uit de particuliere sector die werden belast met het zo veel mogelijk recupereren van de waarde van de portefeuilles, en aannemers die vaak een hogere vergoeding ontvingen omdat het percentage van de werkelijk teruggevorderde waarde bepaalde drempels overschreed.
Hoe de afgeleide investeringswaarde (DIV) werkt
Het berekenen van de afgeleide investeringswaarde (DIV) was anders en complexer dan het berekenen van de waarde van de onderliggende activa die worden geliquideerd. Factoren waarmee de afgeleide investeringswaarde rekening moest houden, waren onder meer de verschillende procedures die verschillende staten hadden voor hypotheekuitwinning, evenals de hoeveelheid tijd die een hypotheekafscherming naar verwachting in beslag zou nemen. Waarderingsanalisten moesten een inschatting maken van de hoeveelheid tijd die het zou kosten om onderpand uit faillissementsprocedures te recupereren, de tijd die het zou kosten om het actief te verkopen, en de kosten die gemoeid waren met het beheer van het proces zelf.
Deze aannames waren gestandaardiseerd, maar brachten nog steeds risico’s met zich mee, aangezien waarderingsanalisten een subjectief oordeel moesten vellen.
Speciale overwegingen
In veel gevallen waren de incasso’s die de RTC wist te behalen hoger dan de DIV, hoewel dit verschilde naargelang het type equity partnership dat werd gebruikt om de activa te liquideren. Onontwikkelde en gedeeltelijk ontwikkelde grond had de laagste NPV-verhouding van de netto-inzamelingen ten opzichte van DIV, waarbij commerciële en niet-renderende leningen met meerdere gezinnen de hoogste verhouding hadden.