De economie van oliewinning
Ondanks verbeteringen in bepaalde methoden om alternatieve energie te produceren, draait een groot deel van de wereld nog steeds op fossiele brandstoffen, waarvan olie een goed voorbeeld is. Hoe verontrustend het ook is om te denken dat een groot deel van onze infrastructuur afhankelijk is van een afnemende hulpbron, we hebben nog een hele weg te gaan totdat we ons zorgen moeten maken over een wereld zonder olie. In dit artikel kijken we naar de economie van oliewinning en hoe beslissingen worden genomen als het gaat om productie.
De variabiliteit van olie
Een van de meest verkeerd begrepen aspecten van olie is de variabiliteit ervan – zowel in hoe het wordt afgezet als in wat wordt afgezet. Olie wordt geclassificeerd op basis van twee eigenschappen. De eerste classificatie is licht of zwaar; dit is gebaseerd op de API-zwaartekracht en is een maat voor de dichtheid. De tweede classificatie is zoet of zuur, wat een maat is voor hoeveel zwavel de olie bevat. Lichte, zoete olie, die nog steeds moet worden verwerkt, is veel gemakkelijker om te zetten in een hoogwaardig eindproduct, zoals brandstof. Zware, zure olie vereist een intensievere verwerking en raffinage. Zo’n olie die wordt gewonnen uit het teerzand van Alberta (zware, zure olie) kost meer om te raffineren dan lichte, zoete olie uit Texas.
Afgezien van de olie is er de aard van de afzetting. Er is nog steeds een duizelingwekkende hoeveelheid olie in de wereld, maar het wordt steeds moeilijker om er uit te halen. Een deel hiervan is te wijten aan de fysieke vorming van de afzetting – bijv. Draaien of in leisteen – en sommige van de uitdagingen zijn duidelijk locatiegebonden, zoals bij afzettingen in de zeebodem. Veel van deze hindernissen kunnen met technologie worden overwonnen. Hydraulisch breken van gesteente, bijvoorbeeld (ook wel fracking genoemd ), is de belangrijkste motor van de heropleving van de olieproductie in de Verenigde Staten, aangezien steeds meer schalieformaties voorheen ontoegankelijke olie- en gasafzettingen opleveren.
Het bewegende winstpunt
Door de voortschrijdende technologie, de variatie van olie en de verschillen in afzettingskwaliteit is er ook geen enkel winstpunt voor bedrijven die olie winnen. De Brent olieprijs wordt vaak gebruikt als benchmarkprijs voor olie. Het vertegenwoordigt een gemiddelde lichte, zoete olie, dus landen prijzen korting op de Brent-prijs, waarbij een korting wordt toegepast naargelang hun product afwijkt van het lichte en zoete ideaal. Zo zien sommige landen meteen een lagere prijs per vat omdat hun product niet licht en zoet is.
De verschillen worden groter als je kijkt naar de kosten om een vat olie te winnen bij verschillende bedrijven en in verschillende landen. Tegen een Brent-prijs van bijvoorbeeld $ 80, zullen er bedrijven zijn die buitengewoon winstgevend zijn, omdat hun kosten per vat $ 20 kunnen zijn. Er zullen ook bedrijven zijn die geld verliezen omdat het hen $ 83 per vat kost om te winnen. In een volkomen rationele economie zouden alle bedrijven die geld verliezen, de productie stopzetten of terugdraaien naarmate de prijs dichter bij hun break-evenpunt daalde, maar dit gebeurt niet.
Onrendabele productie
Omdat het aanhouden van grond voor exploratie duur is, en boren soms een voorwaarde van het contract is, zullen bedrijven op afzettingen boren en putten gaande houden, zelfs als de prijzen laag zijn. Zoals bij elke grondstofwinningsindustrie, kan de productie geen cent oplopen. Er zijn arbeidsbehoeften, uitrustingskosten, leaseovereenkomsten en vele andere uitgaven die niet verdwijnen als u de productie afbouwt. Zelfs als sommige kosten, zoals arbeid, kunnen worden geëlimineerd, worden ze op de lange termijn een grotere uitgave, aangezien het bedrijf iedereen opnieuw moet aannemen wanneer de prijzen zich herstellen – terwijl elk ander bedrijf ook aanneemt op de plotseling competitieve arbeidsmarkt.
In plaats daarvan kijken oliemaatschappijen vaak naar hogere prijzen in de toekomst en zullen ze streven naar een bron die zich over een periode van jaren zal terugbetalen, dus de maandelijkse schommelingen in prijs zijn niet de belangrijkste overweging voor hen. Grote oliemaatschappijen hebben sterke balansen die hen helpen om jaren uit te leven. Ze hebben ook een verscheidenheid aan putten met conventionele en onconventionele afzettingen. Kleinere bedrijven zijn doorgaans regionaal geconcentreerd en hebben veel minder variatie in hun portefeuille. Dit zijn de bedrijven die worstelen met langdurige prijsdalingen. Evenzo zien landen als Canada, met grotendeels zware olievoorraden, winsten verdwijnen bij lage olieprijzen omdat hun kosten per vat een hogere prijs per vat vereisen dan de OPEC en andere concurrerende landen om te kunnen blijven produceren.
Vanaf de exploratiefase, met zijn seismische en grondkosten, tot de extractiefase, met boorplatformkosten en arbeidskosten, zijn er maar een paar manieren om de kosten voor de olie-industrie te beheersen. Een daarvan is om stroomopwaartse, middenstroom en stroomafwaartse productie te integreren. Dit betekent dat één bedrijf alles kan doen – van exploratie tot winning tot raffinage. Dit kan helpen bij het beheersen van de kosten op sommige aspecten, maar het betekent dat het bedrijf niet gespecialiseerd of gefocust is om in één ding goed te zijn. De andere methode is om meer technologische vooruitgang aan te moedigen, zodat uitdagende deposito’s goedkoper worden om aan te boren. De laatste lijkt op de lange termijn het meeste potentieel te hebben, hoewel bedrijven nog steeds naar verticale overnames zullen kijken in afwachting van verdere technologische doorbraken.
Aanvoer en overaanbod
De laatste economische overweging – en het zou eigenlijk de eerste moeten zijn in de meeste bedrijfstakken – is de kwestie van het aanbod. Het lijdt geen twijfel dat de hoeveelheid olie die er is groot is, maar het is eindig. Helaas zullen we nooit een exact aantal hebben waarmee we de juiste prijs kunnen achterhalen die de wereld redelijk van brandstof zou houden. In plaats daarvan is de olieprijs gebaseerd op het aanbod op dit moment en het waarschijnlijke aanbod in de nabije toekomst, op basis van de verwachte productie. Dus wanneer bedrijven doorgaan met produceren in een periode van overaanbod, blijft de olieprijs verzwakken en beginnen de bedrijven met de meest onrendabele deposito’s te mislukken. De toegenomen productie van olie in de VS heeft bijvoorbeeld de olieprijzen veel lager gehouden, omdat al dat aanbod voorheen niet op de markt kwam.
Het komt neer op
Het lijdt geen twijfel dat de oliewinning plaatsvindt volgens de regels van vraag en aanbod. Het lastige is dat er een grote variatie bestaat in hoeveel het kost om één vat olie op de markt te brengen. Daarbij komt nog dat onrendabele producten en overaanbod vaak risico’s zijn voor oliemaatschappijen en hun investeerders. Dit is natuurlijk de reden waarom investeerders zich ook tot de sector aangetrokken voelen. Als u een paar basisfactoren volgt en de kosten per vat van enkele van de kleinere bedrijven berekent, is het mogelijk om te profiteren van de schommelingen in de referentieolieprijzen, aangezien onrendabele deposito’s winstgevend worden. De algemene economie van oliewinning is tenslotte het feit dat er geld in zit – zowel voor winningsbedrijven als hun investeerders.