Effecten Test

Wat is een effecttest?

De effectentest is een methode die wordt gebruikt om de discriminerende impact van kredietbeleid te beoordelen. De wettelijke basis is de Equal Credit Opportunity Act (ECOA), die kredietweigering op basis van ras, huidskleur, religie, nationaliteit, burgerlijke staat of leeftijd verbiedt.

Inzicht in de effectentest

De effectentest is gebaseerd op een juridische theorie die “ongelijksoortige impact” wordt genoemd en die stelt dat discriminatie kan plaatsvinden zonder dat een bedrijf of individu openlijk vooringenomenheid vertoont tegen een beschermde klasse. Discriminatie kan eerder worden toegeschreven aan een breed scala aan sociaaleconomische en culturele factoren die voor sommige leners hindernissen opleveren. De ongelijksoortige impact werd voor het eerst geschetst in de Fair Housing Act, titel VII van de Civil Rights Act van 1968.

Tijdens het tijdperk van de burgerrechten werd de ongelijksoortige impact opgemerkt in de wijdverbreide praktijk van redlining, waarbij banken hypotheken weigerden in bepaalde wijken waarrond ze “rode lijnen” op een kaart hadden getrokken. Hoewel de banken konden beweren dat hun beslissingen waren gebaseerd op zakelijke zorgen over de levensvatbaarheid van leningen in die buurten, werd het beleid in de praktijk grotendeels geïmplementeerd in Afrikaans-Amerikaanse buurten en was het dus discriminerend.

Controverse rond de effectentest

Om deze minder openlijke vormen van discriminatie tegen te gaan, gaan effectentests ervan uit dat demografische en statistische informatie kan worden gebruikt om discriminerende praktijken aan te tonen. Effecttests zijn echter controversieel, omdat demografische informatie niet geheel empirisch is en zelf kan worden gemanipuleerd om de gewenste resultaten te produceren. Bovendien kunnen sommige krediet- en aanwervingspraktijken die statistisch discriminerend worden bevonden, onder bepaalde omstandigheden gerechtvaardigd zijn.

Het Hooggerechtshof heeft bijvoorbeeld bepaald dat bedrijven het recht hebben om potentiële werknemers te screenen op strafregisters, ook al heeft een groter percentage van de Afro-Amerikaanse mannen een strafblad. De Equal Employment Opportunity Commission geeft gedetailleerde richtlijnen over het toegestane gebruik van criminele achtergrondonderzoeken. Het is geen absoluut recht. Achtergrondonderzoeken moeten “werkgerelateerd zijn en in overeenstemming zijn met de zakelijke noodzaak”.

Het Hooggerechtshof heeft ook de ongelijksoortige impactclaims beperkt, waardoor banken het recht hebben om de effecttoets te baseren op leners die zich in een vergelijkbare positie bevinden. Dat wil zeggen, ze moeten zich op vergelijkbare markten bevinden, soortgelijke kredietproducten hebben aangevraagd en een vergelijkbare kredietwaardigheid hebben. Banken kunnen zichzelf ook verdedigen door een legitieme zakelijke rechtvaardiging aan te halen.

Ten slotte moet elke remedie tegen de discriminatie even effectief zijn als de statistisch discriminerende methode met een legitieme zakelijke rechtvaardiging. En om in strijd met de discriminatiewetten te worden bevonden, moet de bank eerder op de hoogte zijn geweest van de andere bedrijfsmethode, maar er toch voor hebben gekozen deze niet te gebruiken.

De beslissing van het Hooggerechtshof leidde tot wat bekend staat als Verordening B van Titel VII. Het is nu de basis van de effectentest die wordt gebruikt door het Consumer Financial Protection Bureau.

Met ingang van oktober 2020 heeft het Department of Housing and Urban Development (HUD) een nieuwe Disparate Impact Rule uitgebracht die de bewijslast bij het bewijzen van discriminatie verschuift naar de eiser.