In aanmerking komende contractdeelnemer
Wat is een in aanmerking komende contractdeelnemer?
Een in aanmerking komende contractdeelnemer (ECP) is een entiteit of individu die bepaalde financiële transacties mag aangaan die niet openstaan voor de gemiddelde investeerder. ECP’s zijn vaak bedrijven, partnerschappen, organisaties, trusts, beursvennootschappen of investeerders met een balanstotaal van miljoenen. Er zijn zeer strenge eisen voordat iemand de status van in aanmerking komende contractdeelnemer kan bereiken.
Belangrijkste leerpunten
- Een in aanmerking komende contractdeelnemer mag investeren in een aantal markten die doorgaans niet beschikbaar zijn voor de gemiddelde belegger.
- Financiële instellingen, verzekeringsmaatschappijen, makelaars-dealers en investeerders met meer dan $ 10 miljoen aan activa kunnen ECP’s worden
- De vereisten zijn minder als de hoofdactiviteit van de ECP hedging is: $ 5 miljoen aan activa als het investeringsrisico wordt afgedekt en $ 1 miljoen als het commerciële risico wordt afgedekt
- De specifieke richtlijnen voor ECP’s zijn uiteengezet in artikel 1a (18) van de Commodity Exchange Act.
Inzicht in in aanmerking komende contractdeelnemers
DeCommodity Exchange Act schetst de kwalificaties voor ECP-geschiktheid (in artikel 1a (18) van de CEA). In aanmerking komende contractdeelnemers – zoals financiële instellingen, verzekeringsmaatschappijen en beleggingsbeheermaatschappijen – hebben voldoende wettelijke status, maar anderen kunnen ook ECP worden. Dit zijn doorgaans professionals en investeren meer dan $ 10 miljoen (op discretionaire basis) namens klanten.
In aanmerking komende contractdeelnemers kunnen marge gebruiken, die kan worden gebruikt voor afdekkingsdoeleinden of in een poging om een hoger rendement te behalen.
Hoewel het minimum voor individuen, partnerschappen en bedrijven om een ECP te worden, $ 10 miljoen aan activa is, daalt dat cijfer tot $ 5 miljoen als het ECP-contract wordt gebruikt om risico’s af te dekken. Overheidsentiteiten, broker-dealers en commodity pools (met meer dan $ 5 miljoen aan activa onder beheer) komen soms ook in aanmerking voor contractdeelnemers.
ECP’s mogen marge gebruiken nadat ze aan bepaalde vereisten hebben voldaan. Ten eerste moet het geïnvesteerde bedrag, op discretionaire basis, meer dan $ 5 miljoen bedragen. Ten tweede is het doel van margehandel om het risico van een bestaand actief of bestaande verplichting te beheersen.
Een ECP gebruikt doorgaans marge, niet om het rendement te verhogen, maar om het risico van een bestaand actief of bestaande positie te verkleinen. Dat wil zeggen, de ECP gebruikt marge om beschermende posities of afdekkingen te creëren die de risico’s die aan bestaande deelnemingen zijn verbonden, verkleinen.
Voordelen en nadelen van ECP’s
De Dodd-Frank Wall Street Reform and Consumer Protection Act, die werd uitgevaardigd als reactie op de financiële crisis in 2008, verbiedt niet-ECP’s om deel te nemen aan bepaalde over-the-counter derivatentransacties. De vereisten werden ingevoerd als onderdeel van een bredere inspanning om een herhaling van de financiële crisis te helpen voorkomen, die deels te wijten was aan het toenemende gebruik van derivaten. Een in aanmerking komende contractdeelnemer mag daarentegen voor verschillende doeleinden deelnemen aan de derivatenmarkt, waaronder het afdekken of beheren van risico’s.
Kortom, een in aanmerking komende contractdeelnemer heeft een breder scala aan investeringskeuzes en financiële opties in vergelijking met een standaardinvesteerder. Een ECP kan complexe aandelen- of termijntransacties aangaan, zoals hedging, block trades, gestructureerde producten, uitgesloten grondstoffen (zonder contante markt) en andere derivatentransacties.