Inventaris beëindigen
Wat is het beëindigen van de inventaris?
Het beëindigen van de inventaris is de waarde van de goederen nog steeds beschikbaar voor verkoop en het bezit van een bedrijf aan het einde van een boekjaar. Het dollarbedrag van de eindvoorraad kan worden berekend met behulp van meerdere waarderingsmethoden. Hoewel het fysieke aantal eenheden bij het beëindigen van de voorraad onder elke methode hetzelfde is, wordt de dollarwaarde van de eindvoorraad beïnvloed door de door het management gekozen voorraadwaarderingsmethode.
Belangrijkste leerpunten
- Het beëindigen van de voorraad is een belangrijk onderdeel bij de berekening van de kosten van verkochte goederen.
- De gekozen methode om een dollarwaarde toe te kennen aan voorraad en COGS heeft invloed op de waarden op zowel de resultatenrekening als de balans.
- Er zijn drie veelgebruikte waarderingsmethoden voor voorraad: FIFO (first in, first out), LIFO (last in, first out) en gewogen gemiddelde kosten.
Inzicht in de eindinventaris
Op het meest basale niveau kan de eindvoorraad worden berekend door nieuwe aankopen toe te voegen aan de beginvoorraad en vervolgens de kosten van verkochte goederen (COGS) af te trekken. Een fysieke telling van de voorraad kan leiden tot een nauwkeurigere eindvoorraad. Maar voor grotere bedrijven is dit vaak onpraktisch. Vooruitgang in voorraadbeheersoftware, RFID-systemen en andere technologieën die gebruik maken van verbonden apparaten en platforms, kunnen de uitdaging van het inventariseren verlichten.
Het beëindigen van de voorraad is een opmerkelijk goed op de balans. Het is essentieel om de eindvoorraad nauwkeurig te rapporteren, vooral bij het verkrijgen van financiering. Financiële instellingen doorgaans eisen dat specifieke financiële ratio’s zoals de debt-to-activa of debt-to-winstverhoudingen worden onderhouden door de datum van de accountantscontrole toegepast als deel van een schuld verbond. Voor voorraadrijke bedrijven zoals detailhandel en productie, worden gecontroleerde financiële overzichten nauwlettend gevolgd door investeerders en crediteuren.
Voorraad moet mogelijk ook worden afgeschreven om verschillende redenen, waaronder diefstal, dalingen van marktwaarde en algemene veroudering, naast het berekenen van de eindvoorraad onder normale zakelijke omstandigheden. De voorraadmarktwaarde kan dalen als de vraag van de consument naar het product sterk daalt. Evenzo kan veroudering optreden als een nieuwere versie van hetzelfde product wordt uitgebracht terwijl er nog items van de huidige versie in voorraad zijn. Dit soort situaties zou het meest voorkomen in de steeds veranderende technologische industrie.
Auditors kunnen van bedrijven verlangen dat ze de werkelijke hoeveelheid voorraad controleren die ze op voorraad hebben. Het is ook een voordeel om de fysieke inventaris te tellen aan het einde van een boekhoudperiode, omdat het bedrijven helpt te bepalen wat er werkelijk voorhanden is in vergelijking met wat er wordt geregistreerd door hun computersystemen. Elke discrepantie tussen de feitelijke eindvoorraad van een bedrijf en wat in het geautomatiseerde systeem wordt vermeld, kan te wijten zijn aan krimp – verlies van voorraad om een aantal redenen, waaronder diefstal, fouten met leveranciers of boekhouding, leveringsproblemen of een ander gerelateerd probleem.
Speciale overwegingen
De term die eindigt in inventaris bestaat uit drie verschillende soorten materialen. Grondstoffen worden daaraan in het primaire productieproces of materialen direct te worden vervaardigd in voltooide producten. De tweede, work-in-process genaamd, verwijst naar materialen die worden omgezet in eindproducten. De laatste categorie wordt gereed product genoemd. Deze goederen hebben het productieproces doorlopen en zijn klaar om aan de consument te worden verkocht.
De door het management gekozen voorraadwaarderingsmethode heeft invloed op veel populaire financiële overzichten. Voorraadgerelateerde posten in de winst-en-verliesrekening omvatten de kostprijs van verkochte goederen, brutowinst en nettowinst. Vlottende activa, werkkapitaal, totale activa en eigen vermogen komen van de balans. Al deze items zijn belangrijke componenten van financiële ratio’s die worden gebruikt om de financiële gezondheid en prestaties van een bedrijf te beoordelen.
Last In, First Out (LIFO)
Last in, first out (LIFO) is een van de drie veelgebruikte methoden voor het toewijzen van kosten aan het beëindigen van voorraad en kosten van verkochte goederen (COGS). Het veronderstelt dat de meest recente items die door het bedrijf zijn gekocht, zijn gebruikt bij de productie van de goederen die het vroegst in de boekhoudperiode zijn verkocht. Met andere woorden, het gaat ervan uit dat de laatst bestelde artikelen als eerste worden verkocht. Onder LIFO worden de kosten van de meest recent gekochte items eerst toegewezen aan COGS, terwijl de kosten van oudere aankopen worden toegerekend aan de eindvoorraad – die nog steeds aanwezig is aan het einde van de periode.
First In, First Out (FIFO)
First in, first out (FIFO) gaat ervan uit dat de oudste items die door het bedrijf zijn gekocht, werden gebruikt bij de productie van de goederen die het eerst werden verkocht. Bij deze methode wordt er eenvoudigweg van uitgegaan dat de eerste bestelde artikelen als eerste worden verkocht. Onder FIFO worden de kosten van de oudste gekochte items eerst toegewezen aan COGS, terwijl de kosten van recentere aankopen worden toegewezen aan de eindvoorraad – die nog steeds aanwezig is aan het einde van de periode.
Tijdens een periode van stijgende prijzen of inflatoire druk genereert FIFO (first in, first out) een hogere eindvoorraadwaardering dan LIFO (last in, first out).
Gewogen gemiddelde kosten (WAC)
De methode van gewogen gemiddelde kosten wijst kosten toe aan het beëindigen van voorraad en COGS op basis van de totale kosten van goederen die zijn gekocht of geproduceerd in een periode, gedeeld door het totale aantal gekochte of geproduceerde artikelen. Het “weegt” het gemiddelde omdat het rekening houdt met het aantal gekochte artikelen voor elk prijspunt.
Voorbeelden van het berekenen van de eindinventaris
Laten we, om de verschillen te benadrukken, eens kijken naar dezelfde situatie met bedrijf ABC met behulp van elk van de drie waarderingsmethoden van hierboven. Bedrijf ABC heeft gedurende de maand augustus meerdere aankopen gedaan die zijn toegevoegd aan de inventaris, en uiteindelijk de kosten van verkochte goederen. Dit is het voorraadboek van het bedrijf:
De eerste stap is om erachter te komen hoeveel items er eind augustus in COGS waren opgenomen en hoeveel er nog op voorraad zijn. Het bedrijf ABC had 200 items op 31-7, wat de eindvoorraadtelling voor juli en de beginvoorraadtelling voor augustus is. Met ingang van 31-8 heeft ABC Company nog een telling voltooid en vastgesteld dat ze nu 300 items in voorraad hebben. Dit betekent dat er in de maand augustus 700 artikelen zijn verkocht (200 beginvoorraad + 800 nieuwe aankopen – 300 eindvoorraad). Als alternatief had ABC Company kunnen teruggaan naar het eindvoorraadcijfer in plaats van een telling te voltooien als ze hadden geweten dat er in de maand augustus 700 items waren verkocht.
De volgende stap is het toewijzen van een van de drie waarderingsmethoden aan de artikelen in COGS en het beëindigen van voorraad. Laten we aannemen dat de 200 items in de beginvoorraad, vanaf 31 juli, allemaal eerder zijn gekocht voor $ 20.
- Met LIFO zouden de 700 verkochte items de volgende kosten hebben gekregen: ((200 eenheden x $ 25) + (100 eenheden x $ 24) + (400 eenheden x $ 20)) = $ 15.400 COGS. De items in de eindvoorraad zouden de volgende kosten hebben gekregen: (300 eenheden x $ 20) = $ 6.000 eindvoorraad.
- Met FIFO zouden de 700 verkochte items de volgende kosten hebben gekregen: ((200 eerder gekochte eenheden x $ 20) + (500 eenheden x $ 20) = $ 14.000 COGS. De items in de eindvoorraad zouden de volgende kosten hebben gekregen: (( 100 eenheden x $ 24) + (200 eenheden x $ 25)) = $ 7.400 eindvoorraad.
- Door gebruik te maken van de gewogen gemiddelde kostenmethode, krijgt elke eenheid dezelfde kosten, de gewogen gemiddelde kosten (WAC) per eenheid. Om de WAC per eenheid te berekenen, nemen we de totale kosten van $ 21.400 van alle aankopen en delen deze door het totaal van 1.000 artikelen (800 van aankopen in de huidige periode plus 200 uit eerdere inventaris). De WAC per eenheid is $ 21,40, dus de COGS zou een waarde krijgen van $ 14.980 (700 x $ 21,40) en de eindvoorraad zou $ 6.420 (300 x $ 21,40) krijgen.
Bij elk van deze waarderingsmethoden blijft de som van COGS en eindvoorraad hetzelfde. Het deel van de totale waarde dat aan elke categorie wordt toegewezen, verandert echter op basis van de gekozen methode. Een hogere COGS leidt tot een lagere nettowinst. Daarom heeft de gekozen methode om voorraad en COGS te waarderen een directe invloed op de winst op de winst-en-verliesrekening, evenals op de gemeenschappelijke financiële ratio’s die uit de balans worden afgeleid.