Energiebelasting

Inzicht in energiebelastingen

Energiebelastingen kunnen in een aantal vormen bestaan, van royalty’s voor putten op ruwe olie, tot accijnzen op benzine voor de kleinhandel, tot toeslagen voor piekuren op de elektriciteitsrekening van consumenten. Omdat zoveel economische activiteit door bedrijven en huishoudens afhankelijk is van basistechnologieën en brandstoffen om te kunnen functioneren, is de vraag naar energie als economisch goed wat economen prijsinelastisch noemen. Dit betekent dat mensen hun energieverbruik niet veel veranderen als de prijs die ze betalen voor energie verandert, althans op korte termijn. Veel mensen zullen bijvoorbeeld nog steeds met de auto naar het werk moeten rijden en hun huis moeten verwarmen, ongeacht de schommelingen in de prijs van benzine of huisbrandolie, dus als de prijzen stijgen, hebben mensen weinig andere keus dan de extra kosten te betalen. 

Deze prijsonelasticiteit maakt energiegoederen een gemeenschappelijk doelwit voor belastingen om de overheidsinkomsten te verhogen. Belastingen, toeslagen en accijnzen kunnen over deze goederen worden geheven en worden doorberekend aan consumenten en bedrijven die de kosten zullen moeten opeten, omdat ze afhankelijk zijn van het gebruik van energie om te leven en de bedrijfsvoering voort te zetten. Als gevolg hiervan kunnen dergelijke belastingen grote en stabiele bronnen van overheidsinkomsten worden. Vaak kunnen deze inkomsten worden besteed aan specifieke toepassingen, zoals het reserveren van dieselbelasting voor onderhoud en aanleg van snelwegen. Of het kan eenvoudig naar het algemene fonds van de overheid worden geleid. 

Andere doeleinden voor energiebelastingen

Net als andere belastingen kunnen energiebelastingen ook worden gebruikt als beleidsinstrument om het gedrag van mensen vorm te geven, door activiteiten die maatschappelijk onwenselijk worden geacht meer te belasten dan andere. Economen noemen dit soort belastingen Pigouviaanse belastingen, naar Arthur Pigou die beschreef hoe ze kunnen worden gebruikt om activiteiten te ontmoedigen die anderen kosten met zich meebrengen. Staatsbelastingen op elektriciteit kunnen bijvoorbeeld extra toeslagen voor elektrische klanten omvatten tijdens piekuren gedurende de dag, om de piekvraag naar elektriciteitsopwekking en distributiecapaciteit te verminderen door mensen aan te moedigen hun elektriciteitsverbruik te verminderen of te spreiden om netstoringen te voorkomen en black-outs. 

In de afgelopen decennia is een populair gebruik van Pigouviaanse energiebelastingen geweest om het gebruik van fossiele brandstoffen zoals olie, steenkool en aardgas te ontmoedigen. Het doel van dit type belasting is om bedrijven en consumenten te stimuleren om alternatieve energiebronnen te gebruiken, zoals zonne- en windenergie. Sommige of alle resulterende inkomsten kunnen ook worden gebruikt om overheidsuitgaven voor andere energiebronnen, zoals hernieuwbare energie, te helpen financieren. 

Sommige milieuactivisten zijn van mening dat deze belastingen nodig zijn om de uitstoot van broeikasgassen te verminderen waarvan wordt aangenomen dat ze de opwarming van de aarde veroorzaken. Tegenstanders van energiebelastingen waarschuwen voor de onbedoelde gevolgen ervan, zoals hogere prijzen voor vrijwel alles, die de levensstandaard van gezinnen en individuen kunnen schaden, vooral in ontwikkelingslanden.

De economische uitdaging bij dit soort belastingen is dat de eigenschap van prijsinelasticiteit die energiebelastingen tot zo’n goede inkomstenbron maakt, het moeilijk en duur kan maken om een ​​dergelijke belasting te gebruiken om het gedrag van consumenten en bedrijven te veranderen. De overstapkosten om een ​​woning of fabriek te veranderen naar een schonere warmte- of elektriciteitsbron kunnen op korte termijn hoog zijn in verhouding tot de kosten van de belasting. Aan de andere kant kan het opleggen van een belasting die hoog genoeg is om snel op te wegen tegen de overstapkosten, mensen en bedrijven in een wanhopige situatie brengen, wat kan leiden tot sluiting van fabrieken of gezinnen die te maken krijgen met de mogelijkheid om zonder huisverwarming of elektriciteit te zitten. Op de lange termijn kan een meer gematigde belasting een grotere kans hebben om tegen redelijke kosten gedragsverandering te bewerkstelligen, hoewel een deel van de gedragsverandering ook onbedoelde gevolgen kan hebben, zoals bedrijven en inwoners die het belaste rechtsgebied verlaten of energiebronnen en praktijken toepassen die omzeilen. de belasting zonder daadwerkelijk de uitstoot te verminderen.   

Koolstofbelastingen

Een ander voorbeeld is een voorgestelde Amerikaanse koolstofbelasting die voorstanders hopen in te voeren op federaal of staatsniveau, of beide. Een CO2-belasting is een vergoeding die wordt betaald door bedrijven en industrieën die kooldioxide produceren door het verbranden van fossiele brandstoffen. Veel landen die een energievergoeding hebben geheven, zoals een CO2-belasting of een cap-and-trade systeem, hebben een daaropvolgende daling van de CO2-uitstoot gemeld. Momenteel heeft de VS geen formeel CO2-belastingbeleid.

Veel tegenstanders van een CO2-belasting wijzen op de potentiële economische last van een dergelijk beleid. Een koolstofbelasting verhoogt doorgaans de prijzen van benzine en olie, wat het voortbestaan ​​van bedrijven en de basislevensstandaard van consumenten in gevaar kan brengen. Zelfs onder degenen die de CO2-uitstoot willen verminderen, zijn sommigen van mening dat een vermindering van de uitstoot van broeikasgassen als gevolg van een CO2-belasting niet significant genoeg zou zijn om deze kosten te rechtvaardigen. Weer anderen beweren dat het verband tussen broeikasgassen en opwarming van de aarde nog wetenschappelijk moet worden bewezen, en menen dat een koolstofbelasting geen gunstig effect zou hebben op de omstandigheden van het toekomstige klimaat.