Verwachtingstheorie

• De verwachtingstheorie voorspelt toekomstige korte rentetarieven op basis van de huidige lange rentetarieven
• De theorie suggereert dat een belegger hetzelfde bedrag aan rente verdient door te beleggen in twee opeenvolgende eenjarige obligatiebeleggingen versus vandaag te beleggen in een tweejarige obligatie.
• In theorie kunnen langetermijnrentes worden gebruikt om aan te geven waar de rentetarieven van kortlopende obligaties in de toekomst zullen worden verhandeld

Verwachtingstheorie berekenen

Laten we zeggen dat de huidige obligatiemarkt beleggers een tweejarige obligatie biedt die een rente van 20% betaalt, terwijl een eenjarige obligatie een rente van 18% betaalt. De verwachtingstheorie kan worden gebruikt om de rentevoet van een toekomstige eenjarige obligatie te voorspellen.

• De eerste stap van de berekening is om er één toe te voegen aan de rentevoet van de tweejarige obligatie. Het resultaat is 1,2.
• De volgende stap is om het resultaat te kwadrateren of (1,2 * 1,2 = 1,44).
• Deel het resultaat door de huidige rentevoet van één jaar en tel er één op ((1,44 / 1,18) +1 = 1,22).
• Om de verwachte rentevoet van eenjarige obligatie voor het volgende jaar te berekenen, trekt u er een af ​​van het resultaat of (1,22 -1 = 0,22 of 22%).

De verwachtingstheorie is bedoeld om beleggers te helpen beslissingen te nemen door gebruik te maken van langetermijnrentes, doorgaans van staatsobligaties, om het tarief voor kortlopende obligaties te voorspellen.

Nadelen van de verwachtingstheorie

Beleggers dienen zich ervan bewust te zijn dat de verwachtingstheorie niet altijd een betrouwbaar instrument is. Een veelvoorkomend probleem bij het gebruik van de verwachtingstheorie is dat deze soms de toekomstige korte rente overschat, waardoor het voor beleggers gemakkelijk wordt om een ​​onnauwkeurige voorspelling van de rentecurve van een obligatie te krijgen.

Een andere beperking van de theorie is dat veel factoren van invloed zijn op de korte en lange rente op obligaties. De Federal Reserve past de rentetarieven naar boven of beneden aan, wat invloed heeft op de obligatierendementen, inclusief kortlopende obligaties. De langetermijnrendementen kunnen echter minder worden beïnvloed omdat veel andere factoren van invloed zijn op de langetermijnrendementen, waaronder inflatie en economische groeiverwachtingen.

Als gevolg hiervan houdt de verwachtingstheorie geen rekening met externe krachten en fundamentele macro-economische factoren die de rentetarieven en uiteindelijk de obligatierente bepalen.

Verwachtingstheorie versus voorkeurshabitat-theorie

De preferente habitattheorie gaat nog een stap verder in de verwachtingstheorie. De theorie stelt dat beleggers een voorkeur hebben voor kortlopende obligaties boven langlopende obligaties, tenzij deze een  risicopremie betalen. Met andere woorden, als beleggers een langetermijnobligatie gaan aanhouden, willen ze worden gecompenseerd met een hoger rendement om het risico van het aanhouden van de belegging tot de vervaldatum te rechtvaardigen.

De voorkeurshabitat-theorie kan gedeeltelijk helpen verklaren waarom langlopende obligaties doorgaans een hogere rente uitkeren dan twee kortere obligaties die, wanneer ze bij elkaar worden opgeteld, tot dezelfde looptijd leiden.

Bij het vergelijken van de  preferente habitattheorie  met de verwachtingstheorie, is het verschil dat de eerste ervan uitgaat dat beleggers zich zowel bezighouden met volwassenheid als met rendement. De verwachtingstheorie gaat er daarentegen van uit dat beleggers zich alleen bezighouden met rendement.