Wat is een feed-in-tarief (FIT)?
Wat is een feed-in-tarief (FIT)?
Een feed-in-tarief is een beleidsinstrument dat is ontworpen om investeringen in hernieuwbare energiebronnen te stimuleren. Dit betekent meestal dat veelbelovende kleinschalige producenten van de energie – zoals zonne- of windenergie – een prijs boven de marktprijs krijgen voor wat ze aan het net leveren.
Belangrijkste leerpunten
- Een feed-in-tarief (FIT) is een beleid dat is ontworpen om de ontwikkeling van hernieuwbare energiebronnen te ondersteunen door producenten een gegarandeerde prijs boven de markt te bieden.
- Bij FIT’s gaat het meestal om langlopende contracten, van 15 tot 20 jaar.
- FIT’s komen veel voor in de VS en de rest van de wereld, vooral in Duitsland en Japan.
Inzicht in feed-in-tarieven (FIT’s)
Feed-in-tarieven worden als noodzakelijk beschouwd om hernieuwbare energiebronnen in de vroege stadia van hun ontwikkeling te bevorderen, wanneer productie vaak economisch niet haalbaar is. Terugleververgoedingen betreffen veelal langlopende afspraken en prijzen die gekoppeld zijn aan de productiekosten van de betreffende energie. De langetermijncontracten en gegarandeerde prijzen beschermen producenten tegen enkele van de risico’s die inherent zijn aan de productie van hernieuwbare energie, waardoor investeringen en ontwikkeling worden aangemoedigd die anders misschien niet zouden plaatsvinden.
Feed-in tarieven en kleine energieproducenten
Iedereen die hernieuwbare energie produceert, komt in aanmerking voor een feed-in-tarief, maar degenen die hiervan profiteren zijn vaak geen commerciële energieproducenten. Dit kunnen huiseigenaren, bedrijfseigenaren, boeren en particuliere investeerders zijn. Over het algemeen hebben FIT’s drie bepalingen.
- Ze garanderen toegang tot het net, wat betekent dat energieproducenten toegang krijgen tot het net.
- Ze bieden langetermijncontracten aan, doorgaans tussen de 15 en 25 jaar.
- Ze bieden gegarandeerde inkoopprijzen op basis van kosten, wat betekent dat energieproducenten worden betaald in verhouding tot de middelen en het kapitaal dat wordt uitgegeven om de energie te produceren.
Een van de eerste feed-in-tarieven werd in 1978 in de VS ingevoerd door de regering-Carter, maar ze worden nu over de hele wereld gebruikt.
Geschiedenis van feed-in-tarieven (FIT’s)
De VS was een pionier op het gebied van feed-in-tarieven. De eerste werd geïmplementeerd door de regering-Carter in 1978 als reactie op de energiecrisis van de jaren zeventig, die beroemde lange rijen bij benzinepompen veroorzaakte. Bekend als de National Energy Act, was de FIT bedoeld om energiebesparing te bevorderen, samen met de ontwikkeling van hernieuwbare energie zoals zonne- en windenergie.
De groei in het gebruik van FIT’s
Sindsdien worden FIT’s internationaal veel gebruikt. Japan, Duitsland en China hebben ze de afgelopen tien jaar allemaal met succes gebruikt en in totaal hebben tientallen landen ze tot op zekere hoogte gebruikt om de ontwikkeling van hernieuwbare energie te stimuleren. Naar schatting is ongeveer driekwart van de wereldwijde zonne-energie gekoppeld aan feed-in-tarieven.
Een verschuiving weg van feed-in-tarieven
Ondanks de succesvolle rol die feed-in-tarieven hebben gespeeld bij het bevorderen van de ontwikkeling van hernieuwbare energie, keren sommige landen ervan af om hierop te vertrouwen, maar in plaats daarvan op zoek te gaan naar meer marktgestuurde bronnen van ondersteuning en meer controle over de levering van hernieuwbare energie. geproduceerd. Dat geldt ook voor Duitsland en China, twee van de meer prominente FIT-succesverhalen. Desalniettemin spelen FIT’s nog steeds een cruciale rol bij de ontwikkeling van hernieuwbare energiebronnen over de hele wereld.