FASIT

Wat is FASIT?

Het gebruik van een financiële asset securitization investment trust (FASIT) was voor de securitisatie van niet-hypotheekschuld met korte looptijden. Voorbeelden van deze kortlopende schulden zijn onder meer kredietkaartvorderingen, autoleningen of persoonlijke leningen.

Net als bij vastgoedhypotheekinvesteringskanalen (REMIC’s), die werden gecreëerd als onderdeel van de Small Business Job Protection Act van 1996, werden FASIT’s aantrekkelijke investeringsmogelijkheden omdat ze een hoge mate van flexibiliteit boden bij het securitiseren van kortlopende schulden.

De mogelijkheid om dergelijke trusts op te richten en te exploiteren eindigde echter acht jaar later toen bepalingen van de wet van 1996 die dit soort entiteiten voor speciale doeleinden mogelijk maakten, in 2004 werden ingetrokken.

FASIT begrijpen

Beleggingsfondsen voor beveiliging van financiële activa werden geïntroduceerd als een manier voor financiële organisaties om de securitisatievoordelen na te bootsen van investeringskanalen voor vastgoedhypotheken, die werden geïntroduceerd als onderdeel van de Tax Reform Act van 1986.

Door deze vorm van securitisatie konden financiële organisaties special purpose vehicles creëren voor het poolen van hypotheekleningen. Na pooling wordt de uitgifte van door  hypotheek gedekte effecten (MBS), gedekt door die leningen, verkocht. Net als bij door onderpand gedekte hypotheekverplichtingen (CMO’s), organiseerden REMIC’s verschillende hypotheken in pools op basis van risico om obligaties of andere effecten uit te geven, die op secundaire markten konden worden verhandeld.

Maar REMIC’s staan ​​alleen securitisatie van door hypotheek gedekte schuld toe. Niet-hypotheekactiva zonder onderpand, zoals creditcardschulden of autoleningen, komen niet in aanmerking. FASIT staat echter het poolen van dergelijke schulden toe, zodat financiële bedrijven door activa gedekte effecten kunnen uitgeven die ook op secundaire markten kunnen worden verhandeld.

Enron-schandaal maakt een einde aan FASIT’s

De ineenstorting van Enron in 2001, het grootste faillissement in de Amerikaanse geschiedenis tot de subprime financiële crisis in 2007, stond ook algemeen bekend als een grote mislukking op het gebied van boekhouding en auditing. De mislukking van Enron is een reden voor de goedkeuring van de Sarbanes-Oxley Act van 2002 om de rapportage en naleving van de regelgeving te verbeteren. Dit faillissement is ook gegroepeerd met andere spraakmakende schandalen: Tyco & Worldcom.

Een belangrijke factor die als oorzaak van dat faillissement werd geïdentificeerd, was het gebruik van entiteiten voor speciale doeleinden, zoals FASIT’s. Enron’s gebruik van financiële asset securitization investment trusts (FASIT’s), omzeilde op een bepaalde manier traditionele boekhoudkundige conventies. Door deze omzeiling kon het bedrijf zijn verplichtingen te laag inschatten en zijn inkomsten en activa overdreven.

Enron maakte bijvoorbeeld aan aandeelhouders bekend dat het neerwaarts risico in illiquide investeringen had afgedekt met behulp van entiteiten voor speciale doeleinden. Ze hebben echter niet onthuld dat die entiteiten de eigen aandelen van Enron omvatten, dus het beschermde het bedrijf niet tegen neerwaartse risico’s.

De Gemengde Belastingcommissie van het Congres van de Verenigde Staten heeft het schandaal in 2003 onderzocht. In het rapport van de commissie wordt opgemerkt dat FASIT-regels “voor het eerst in 1996 werden vastgesteld, niet algemeen worden gebruikt op de manier die het Congres voor ogen had en er niet in geslaagd zijn de beoogde doeleinden te bevorderen.” Het rapport suggereerde dat “het misbruikpotentieel dat inherent is aan het FASIT-voertuig veel zwaarder weegt dan elk nuttig doel dat de FASIT-regels kunnen dienen, en beveelt daarom aan om deze regels in te trekken.”

Die intrekkingen werden ingevoerd toen president George W. Bush de American Jobs Creation Act van 2004 ondertekende.