Financiële tussenpersoon
Wat is een financiële tussenpersoon?
Een financiële tussenpersoon is een entiteit die optreedt als tussenpersoon tussen twee partijen bij een financiële transactie, zoals een commerciële bank, investeringsbank, beleggingsfonds of pensioenfonds. Financiële tussenpersonen bieden de gemiddelde consument een aantal voordelen, waaronder veiligheid, liquiditeit en schaalvoordelen bij het bankwezen en vermogensbeheer. Hoewel de technologische vooruitgang op bepaalde gebieden, zoals investeren, de financiële tussenpersoon dreigt uit te schakelen, is desintermediatie veel minder een bedreiging op andere financiële gebieden, waaronder het bankwezen en het verzekeringswezen.
Belangrijkste leerpunten
- Financiële tussenpersonen treden op als tussenpersoon voor financiële transacties, meestal tussen banken of fondsen.
- Deze tussenpersonen helpen bij het creëren van efficiënte markten en verlagen de kosten van zakendoen.
- Tussenpersonen kunnen leasing- of factoringdiensten verlenen, maar aanvaarden geen deposito’s van het publiek.
- Financiële tussenpersonen bieden het voordeel dat ze onder andere risico’s bundelen, kosten verlagen en schaalvoordelen bieden.
Hoe een financiële tussenpersoon werkt
Een niet-bancaire financiële tussenpersoon accepteert geen deposito’s van het grote publiek. De tussenpersoon kan factoring, leasing, verzekeringsplannen of andere financiële diensten verlenen. Veel tussenpersonen nemen deel aan effectenbeurzen en maken gebruik van langetermijnplannen voor het beheren en uitbreiden van hun fondsen. De algehele economische stabiliteit van een land kan worden aangetoond door de activiteiten van financiële tussenpersonen en de groei van de financiële dienstensector.
Financiële intermediairs verplaatsen geld van partijen met kapitaaloverschot naar partijen die geld nodig hebben. Het proces creëert efficiënte markten en verlaagt de kosten van zakendoen. Een financieel adviseur legt bijvoorbeeld contact met klanten door verzekeringen, aandelen, obligaties, onroerend goed en andere activa te kopen. Banken brengen leners en geldschieters met elkaar in contact door kapitaal te verstrekken van andere financiële instellingen en van de Federal Reserve. Verzekeringsmaatschappijen innen premies voor polissen en bieden polisvoordelen. Een pensioenfonds zamelt geld in namens deelnemers en keert uitkeringen uit aan gepensioneerden.
Soorten financiële tussenpersonen
Beleggingsfondsen zorgen voor een actief beheer van het door aandeelhouders gepoolde kapitaal. De fondsbeheerder legt contact met aandeelhouders door aandelen te kopen in bedrijven waarvan hij verwacht dat ze het beter zullen doen dan de markt. Hiermee voorziet de beheerder aandeelhouders van activa, bedrijven van kapitaal en de markt van liquiditeit.
Voordelen van financiële tussenpersonen
Via een financiële tussenpersoon kunnen spaarders hun geld bundelen, waardoor ze grote investeringen kunnen doen, wat weer ten goede komt aan de entiteit waarin ze beleggen. Tegelijkertijd bundelen financiële intermediairs risico’s door middelen te spreiden over een breed scala aan beleggingen en leningen. Leningen komen ten goede aan huishoudens en landen doordat ze meer geld kunnen uitgeven dan ze op dit moment hebben.
Financiële intermediairs bieden ook het voordeel dat ze op verschillende fronten de kosten verlagen. Ze hebben bijvoorbeeld toegang tot schaalvoordelen om het kredietprofiel van potentiële leners vakkundig te evalueren en om gegevens en profielen kosteneffectief bij te houden. Ten slotte verlagen ze de kosten van de vele financiële transacties die een individuele belegger anders zou moeten maken als de financiële tussenpersoon niet bestond.
Voorbeeld van een financiële tussenpersoon
In juli 2016 heeft de Europese Commissie twee nieuwe financiële instrumenten aangenomen voor investeringen in Europese structuur- en investeringsfondsen (ESI-fondsen). Het doel was om startups en initiatiefnemers van stadsontwikkelingsprojecten gemakkelijker toegang tot financiering te bieden. Leningen, eigen vermogen, garanties en andere financiële instrumenten trekken meer publieke en private financieringsbronnen aan die gedurende vele cycli kunnen worden herbelegd in vergelijking met het ontvangen van subsidies.
Een van de instrumenten, een co-investeringsfaciliteit, was het verstrekken van financiering aan startups om hun bedrijfsmodellen te ontwikkelen en aanvullende financiële steun aan te trekken via een collectief investeringsplan dat wordt beheerd door één belangrijke financiële tussenpersoon. De Europese Commissie raamt de totale publieke en private investering in middelen op ongeveer € 15 miljoen (ongeveer $ 17,75 miljoen) per kleine en middelgrote onderneming.