Zwevende wisselkoers
Wat is een zwevende wisselkoers?
Een zwevende wisselkoers is een regime waarbij de valutaprijs van een land wordt bepaald door de forexmarkt op basis van vaste wisselkoers, waarbij de overheid de koers geheel of overwegend bepaalt.
Belangrijkste leerpunten
- Een zwevende wisselkoers is er een die wordt bepaald door vraag en aanbod op de open markt.
- Een zwevende wisselkoers betekent niet dat landen niet proberen in te grijpen en de prijs van hun valuta te manipuleren, aangezien regeringen en centrale banken regelmatig proberen hun valutaprijs gunstig te houden voor de internationale handel.
- Een vaste uitwisseling is een ander valutamodel, en dit is waar een valuta wordt gekoppeld of op dezelfde waarde wordt gehouden ten opzichte van een andere valuta.
- Zwevende wisselkoersen werden populairder na het mislukken van de goudstandaard en het akkoord van Bretton Woods.
Hoe een zwevende wisselkoers werkt
Zwevende wisselkoerssystemen betekenen dat valutaprijsveranderingen op de lange termijn een weerspiegeling zijn van de relatieve economische kracht en renteverschillen tussen landen.
Kortetermijnbewegingen in een valuta met een zwevende wisselkoers weerspiegelen speculatie, geruchten, rampen en de dagelijkse vraag en aanbod van de valuta. Als het aanbod de vraag overtreft, zal die valuta dalen, en als de vraag het aanbod overtreft, zal die valuta stijgen.
Extreme bewegingen op korte termijn kunnen leiden tot interventie door centrale banken, zelfs in een omgeving met variabele rente. Daarom kunnen centrale banken en regeringen ingrijpen als de valuta van een land te hoog of te laag wordt, hoewel de meeste grote wereldwijde valuta’s als zwevend worden beschouwd.
Een valuta die te hoog of te laag is, kan de economie van het land negatief beïnvloeden, de handel en het vermogen om schulden te betalen beïnvloeden. De regering of centrale bank zal proberen maatregelen te nemen om hun valuta naar een gunstiger prijs te brengen.
Zwevende versus vaste wisselkoersen
Valutaprijzen kunnen op twee manieren worden bepaald: een variabele rente of een vaste rente. Zoals hierboven vermeld, wordt de variabele rente meestal bepaald door de open markt door middel van vraag en aanbod. Daarom, als de vraag naar de valuta hoog is, zal de waarde toenemen. Als de vraag laag is, zal dit de valutaprijs verlagen.
Een vaste of gekoppelde rente wordt bepaald door de overheid via haar centrale bank. De koers wordt afgezet tegen een andere belangrijke wereldvaluta (zoals de Amerikaanse dollar, euro of yen). Om haar wisselkoers te handhaven, zal de overheid haar eigen valuta kopen en verkopen ten opzichte van de valuta waaraan deze is gekoppeld. Sommige landen die ervoor kiezen hun valuta aan de Amerikaanse dollar te koppelen, zijn onder meer China en Saoedi-Arabië.
De valuta’s van de meeste van ’s werelds grootste economieën mochten vrij zweven na de ineenstorting van het Bretton Woods-systeem tussen 1968 en 1973.
Geschiedenis van zwevende wisselkoersen via de Bretton Woods-overeenkomst
De Bretton Woods conferentie, die een gouden standaard voor valuta vaststelde, vond plaats in juli 1944. In totaal kwamen 44 landen bijeen, met alleen de geallieerden in de Tweede Wereldoorlog. De conferentie richtte het Internationaal Monetair Fonds (IMF) en de Wereldbank op, en stelde richtlijnen vast voor een vast wisselkoerssysteem. Het systeem stelde een goudprijs vast van $ 35 per ounce, waarbij de deelnemende landen hun valuta aan de dollar koppelden. Aanpassingen van plus of min één procent waren toegestaan. De Amerikaanse dollar werd de reservevaluta waardoor centrale banken ingrepen om de rente aan te passen of te stabiliseren.
De eerste grote scheur in het systeem deed zich voor in 1967, met een run op goud en een aanval op het Britse pond die leidde tot een devaluatie van 14,3%. President Richard Nixon heeft de Verenigde Staten in 1971 van de gouden standaard gehaald.
Eind 1973 was het systeem ingestort en mochten de deelnemende valuta’s vrij zweven.
Mislukte poging om in te grijpen in een valuta
In systemen met zwevende wisselkoersen kopen of verkopen centrale banken hun lokale valuta om de wisselkoers aan te passen. Dit kan gericht zijn op het stabiliseren van een volatiele markt of het bewerkstelligen van een grote koerswijziging. Groepen centrale banken, zoals die van de G7 landen (Canada, Frankrijk, Duitsland, Italië, Japan, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten), werken vaak samen in gecoördineerde interventies om de impact te vergroten.
Een interventie is vaak van korte duur en lukt niet altijd. Een prominent voorbeeld van een mislukte interventie vond plaats in 1992, toen financier George Soros de leiding had over een aanval op het Britse pond. De munt was in oktober 1990 het Europese Wisselkoersmechanisme (ERM) ingevoerd; het ERM was bedoeld om de volatiliteit van de valuta te beperken als aanloop naar de euro, die zich nog in de planningsfase bevond. Soros geloofde dat het pond te hoog was binnengekomen en hij voerde een gezamenlijke aanval op de valuta uit. De Bank of England werd gedwongen de valuta te devalueren en zich terug te trekken uit het ERM. De mislukte interventie kostte de Britse schatkist een gerapporteerde £ 3,3 miljard. Soros verdiende daarentegen meer dan $ 1 miljard.
Centrale banken kunnen ook indirect ingrijpen op de valutamarkten door rentetarieven te verhogen of te verlagen om zo de stroom van beleggersgelden naar het land te beïnvloeden. Aangezien pogingen om de prijzen binnen krappe banden te beheersen historisch zijn mislukt, kiezen veel landen ervoor om hun valuta vrij te laten zweven en vervolgens economische instrumenten te gebruiken om het de ene of de andere richting te sturen als het te ver gaat voor hun comfort.