Nota met variabele rente (FRN)
Wat is een Floating-Rate Note (FRN)?
Een obligatielening met variabele rente (FRN) is een schuldinstrument met een variabele rentevoet. Het rentetarief voor een FRN is gekoppeld aan een referentietarief. Benchmarks zijn onder meer de rente van het Amerikaanse schatkistpapier, de Federal Reserve-fondsenrente – bekend als de Fed funds rate – de London Interbank Offered Rate (LIBOR) of de prime rate.
Floating rate notes of floaters kunnen worden uitgegeven door financiële instellingen, overheden en bedrijven met een looptijd van twee tot vijf jaar.
Belangrijkste leerpunten
- Een biljet met variabele rente is een obligatie met een variabele rentevoet in plaats van een biljet met een vaste rente met een rentetarief dat niet fluctueert.
- Het rentetarief is gekoppeld aan een kortetermijnbenchmarktarief, zoals LIBOR of de Fed Funds-rente, plus een genoteerde spread, of een stabiel tarief.
- Veel obligaties met variabele rente hebben driemaandelijkse coupons, wat betekent dat ze vier keer per jaar rente betalen, maar sommige betalen maandelijks, halfjaarlijks of jaarlijks.
- FRN’s zijn aantrekkelijk voor beleggers omdat ze kunnen profiteren van hogere rentetarieven, aangezien de rente op de floater zich periodiek aanpast aan de huidige marktrente.
Inzicht in Floating Rate Notes (FRN’s)
Floating-rate notes (FRN’s) vormen een belangrijk onderdeel van de Amerikaanse markt voor investment-grade obligaties. In vergelijking met vastrentende schuldinstrumenten, laten floaters beleggers toe om te profiteren van een stijging van de rentetarieven, aangezien de rente op de floater zich periodiek aanpast aan de huidige marktrente. Floaters worden gewoonlijk vergeleken met kortetermijnrentes, zoals de Fed Fund-rente, het tarief dat de Federal Reserve Bank vaststelt voor kortlopende leningen tussen banken.
Doorgaans stijgt het tarief of het rendement dat aan een belegger op een obligatie of Amerikaans schatkistproduct wordt betaald met de tijd tot de vervaldatum. De stijgende rentecurve compenseert beleggers voor het aanhouden van effecten op langere termijn. Met andere woorden, het rendement op een obligatie met een looptijd van 10 jaar zou – onder normale marktomstandigheden – een hoger rendement moeten opleveren dan een obligatie met een looptijd van twee maanden.
Als gevolg hiervan betalen obligaties met variabele rente doorgaans een lager rendement uit aan beleggers dan hun tegenhangers met vaste rente, omdat floaters worden vergeleken met korte rentetarieven. De belegger geeft een deel van het rendement op voor de zekerheid van een belegging die stijgt naarmate de referentierente stijgt. Als de rente van de korte-termijnbenchmark echter daalt, neemt ook de rente op de FRN toe.
Er is geen garantie dat het tarief van de FRN net zo snel zal stijgen als de rentetarieven in een omgeving met stijgende rentetarieven. Het hangt allemaal af van de prestaties van de referentierente. Als gevolg hiervan kan een FRN-obligatiehouder nog steeds een renterisico lopen, wat betekent dat de rente van de obligatie slechter presteert dan de algemene markt.
Aangezien de rente van de obligatie zich kan aanpassen aan de marktomstandigheden, heeft de prijs van een FRN de neiging om minder volatiliteit of prijsschommelingen te hebben. Traditionele vastrentende obligaties glijden doorgaans af wanneer de rente stijgt, omdat bestaande obligatiehouders verliezen door een product aan te houden dat een lagere rente retourneert.
FRN’s vermijden een deel van de marktprijsvolatiliteit, aangezien er minder alternatieve kosten zijn voor de obligatiehouders in een stijgende rentemarkt. Zoals bij elke obligatie, zijn FRN’s vatbaar voor wanbetalingsrisico, dat optreedt wanneer het bedrijf of de overheid de hoofdsom of het oorspronkelijke bedrag dat door de belegger is betaald, niet kan terugbetalen.
Omdat floaters variabele tarieven hebben, hebben ze de neiging om onvoorspelbare couponbetalingen te hebben. Een couponbetaling is de rentebetaling voor een obligatie. Soms heeft een floater een limiet en een bodem, waardoor een belegger de maximale en minimale rentetarieven kan kennen die door het biljet worden betaald.
Het rentetarief van een FRN kan zo vaak of zo vaak veranderen als de uitgevende instelling kiest, van eenmaal per dag tot eenmaal per jaar. De resetperiode, die wordt beschreven in het prospectus van de obligatie, vertelt de belegger hoe vaak de rente wordt aangepast. De uitgevende instelling kan maandelijks, driemaandelijks, halfjaarlijks of jaarlijks rente betalen.
Oproepbare nota met variabele rente versus niet-opvraagbare nota met variabele rente
FRN’s kunnen worden uitgegeven met of zonder een opvraagbare optie, wat betekent dat de emittent het recht heeft om de hoofdsom van de belegger terug te betalen en geen rentebetalingen meer te doen. De opvraagbare functie is van tevoren bekend en stelt de emittent in staat de obligatie vóór de vervaldatum af te betalen.
Voordelen
-
Floating rate notes stellen beleggers in staat te profiteren van stijgende rentetarieven naarmate het tarief van de FRN zich aanpast aan de markt
-
FRN’s worden minder beïnvloed door prijsvolatiliteit
-
FRN’s zijn beschikbaar in Amerikaanse staatsobligaties en bedrijfsobligaties
Nadelen
-
FRN’s kunnen nog steeds een renterisico lopen als de marktrente sterker stijgt dan het tarief opnieuw wordt ingesteld
-
FRN’s kunnen een wanbetalingsrisico hebben als het uitgevende bedrijf of de uitgevende instelling de hoofdsom niet kan terugbetalen
-
Als de marktrente dalen, kunnen de FRN-tarieven ook dalen
-
FRN’s betalen doorgaans een lager tarief dan hun tegenhangers met een vaste rente