Buitenlandse officiële dollarreserves (FRODOR)
Wat zijn buitenlandse officiële dollarreserves?
Buitenlandse officiële dollarreserves (FRODOR) is een term en acroniem bedacht door econoom Ed Yardeni voor een economische indicator die internationale liquiditeit relateert aan de Amerikaanse dollarposities in buitenlandse centrale banken. Het wordt gemeten als de som van Amerikaanse schatkistpapier en effecten van Amerikaanse agentschappen die door buitenlandse banken worden aangehouden.
Inzicht in de buitenlandse officiële dollarreserves (FRODOR)
Buitenlandse officiële dollarreserves (FRODOR) dienen een doel voor degenen die de economie nauwlettend volgen, omdat de aankoop van Amerikaanse schatkistobligaties en agentschapseffecten door buitenlandse centrale banken verband houdt met de prijs van grondstoffen, de wereldwijde vraag naar olie, inflatoire druk, wisselkoersen en zelfs de prijs van aandelen. Deze relaties bestaan omdat de Amerikaanse dollar de wereldwijde monetaire standaard is sinds 1971, toen president Richard Nixon Amerika van de goudstandaard haalde. De plotselinge stijging van het Amerikaanse handelstekort zette Nixon aan tot actie. Op een gegeven moment hadden het buitenland drie keer meer dollars dan de Amerikaanse schatkist. Nixon maakte zich zorgen dat Amerika niet genoeg goudreserves had om alle buitenlandse dollars in te lossen. Het einde van de naoorlogse goudstandaard, gecombineerd met het feit dat de VS nooit in gebreke waren gebleven op haar obligaties, maakte de Amerikaanse dollar in feite tot de nieuwe wereldwijde monetaire standaard.
Deze monetaire verandering kwam de Verenigde Staten ten goede, aangezien de dollar toen de reservevaluta van de meeste landen werd. Landen die meer naar de VS exporteerden dan ze uit de VS importeerden, zoals China, moesten de reserves die uit hun centrale banken vloeiden, aanvullen. In plaats van ongemunt goud te kopen, kochten ze nu gewoon Amerikaanse obligaties.
FRODOR kan economische cycli aangeven
In de loop van de jaren van de niet-officiële dollarstandaard zijn de relaties tussen de officiële buitenlandse dollarreserves en de wereldeconomie over het algemeen voorspelbaar geworden. Tijdens recessies geeft de Amerikaanse schatkist bijvoorbeeld meer geld uit om de economie te stimuleren. Dit leidt uiteindelijk tot een hoger handelstekort, aangezien de groeiende economie Amerikaanse consumenten ertoe aanzet om meer geïmporteerde producten te kopen. Dat zorgt ervoor dat de waarde van de dollar op valutawissels daalt, aangezien Amerikaanse importeurs in feite vreemde valuta ‘kopen’ om hun groothandelsaankopen te financieren.
Naarmate de dollar verzwakt, proberen buitenlandse centrale bankiers vaak de dollar te steunen ten opzichte van hun lokale valuta, door meer dollars te kopen;dat houdt de prijs van import in Amerika lager, wat het fortuin van exporteurs in het buitenland een boost geeft. Omgekeerd geeft een dalende FRODOR aan dat buitenlandse centrale banken minder dollars kopen omdat hun export is vertraagd en de dollar sterker wordt.
Over het algemeen duidt een stijgende FRODOR op een dalende dollarwisselwaarde, en een dalende FRODOR duidt op een sterkere dollar. Ondertussen, als FRODOR stijgt, stijgen ook de prijzen van aandelen, grondstoffen en onroerend goed, die allemaal worden beïnvloed door de wereldwijde monetaire liquiditeit. Bovendienneigtde obligatierendementscurve ook te stijgen met stijgende FRODOR, deels als gevolg van inflatiedruk.