Gouden standaard

Wat is de gouden standaard?

De gouden standaard is een vast monetair regime waaronder de munteenheid van de overheid is vastgelegd en vrij in goud kan worden omgezet. Het kan ook verwijzen naar een vrij concurrerend monetair systeem waarin goud of bankontvangsten voor goud fungeren als het belangrijkste ruilmiddel; of aan een standaard van internationale handel, waarin sommige of alle landen hun wisselkoers vastleggen op basis van de relatieve goudpariteitswaarden tussen individuele valuta’s.

Hoe de gouden standaard werkt

De gouden standaard is een monetair systeem waarbij de valuta of het papiergeld van een land een waarde heeft die rechtstreeks verband houdt met goud. Met de  gouden standaard kwamen landen overeen om papiergeld om te zetten in een vaste hoeveelheid goud. Een land dat de goudstandaard gebruikt, stelt een vaste prijs voor goud vast en koopt en verkoopt goud tegen die prijs. Die vaste prijs wordt gebruikt om de waarde van de valuta te bepalen. Als de VS bijvoorbeeld de  prijs van goud vaststelt  op $ 500 per ounce, zou de waarde van de dollar 1 / 500ste van een ounce goud zijn.

De gouden standaard ontwikkelde in de loop van de tijd een vage definitie, maar wordt over het algemeen gebruikt om elk op grondstoffen gebaseerd monetair regime te beschrijven dat niet afhankelijk is van niet-gedekt fiatgeld, of geld dat alleen waardevol is omdat de overheid mensen dwingt het te gebruiken. Afgezien daarvan zijn er echter grote verschillen.

Sommige goudstandaarden vertrouwen alleen op de feitelijke circulatie van fysieke gouden munten en baren, of edelmetaal, maar andere staan ​​andere handels- of papieren valuta’s toe. Recente historische systemen boden alleen de mogelijkheid om de nationale valuta in goud om te zetten, waardoor het inflatoire en deflatoire vermogen van banken of regeringen werd beperkt.

Waarom goud?

De meeste voorstanders van grondstofgeld kiezen voor goud als ruilmiddel vanwege de intrinsieke eigenschappen ervan. Goud heeft niet-geldelijke toepassingen, vooral in sieraden, elektronica en tandheelkunde, dus het moet altijd een minimum aan reële vraag behouden. Het is perfect en gelijkmatig deelbaar zonder waardeverlies, in tegenstelling tot diamanten, en bederft niet na verloop van tijd. Het is onmogelijk om perfect te vervalsen en het heeft een vaste voorraad – er is maar een beperkte hoeveelheid goud op aarde en de inflatie is beperkt tot de snelheid van mijnbouw.

Voordelen en nadelen van de gouden standaard

Het gebruik van de gouden standaard heeft veel voordelen, waaronder prijsstabiliteit. Dit is een langetermijnvoordeel dat het voor regeringen moeilijker maakt om de prijzen op te drijven door de geldhoeveelheid uit te breiden. Inflatie is zeldzaam en hyperinflatie komt niet voor omdat de geldhoeveelheid alleen kan groeien als de voorraad goudreserves toeneemt. Evenzo kan de gouden standaard vaste internationale tarieven bieden tussen landen die deelnemen en kan ook de onzekerheid in de internationale handel verminderen. 

Maar het kan een onevenwichtigheid veroorzaken tussen landen die deelnemen aan de gouden standaard. Goudproducerende landen kunnen in het voordeel zijn ten opzichte van landen die het edelmetaal niet produceren, waardoor hun eigen reserves toenemen. Volgens sommige economen kan de gouden standaard ook voorkomen dat economische recessies worden verzacht, omdat het het vermogen van een regering belemmert om haar geldhoeveelheid te vergroten – een instrument dat veel centrale banken hebben om de economische groei te stimuleren. 

Geschiedenis van de gouden standaard

Rond 650 voor Christus werd goud voor het eerst in munten verwerkt, waardoor het beter bruikbaar werd als munteenheid. Voordien moest goud worden gewogen en gecontroleerd op zuiverheid bij het afwikkelen van transacties.

Gouden munten waren geen perfecte oplossing, aangezien het eeuwenlang gebruikelijk was om deze ietwat onregelmatige munten te knippen om genoeg goud te verzamelen dat tot edelmetaal kon worden omgesmolten. In 1696 introduceerde de Great Recoinage in Engeland een technologie die de productie van munten automatiseerde en een einde maakte aan het knippen.

De Amerikaanse grondwet van 1789 gaf het Congres het exclusieve recht om geld te munten en de macht om de waarde ervan te reguleren. Het creëren van een verenigde nationale munt maakte de standaardisatie mogelijk van een monetair systeem dat tot dan toe bestond uit circulerende buitenlandse munten, meestal zilver. Met zilver in grotere overvloed in vergelijking met goud, werd in 1792een  bimetaalstandaard aangenomen. Hoewel de officieel aangenomen zilver-goudpariteitsverhouding van 15: 1 nauwkeurig de marktverhouding van die tijd weerspiegelde, daalde de waarde van zilver na 1793 gestaag., goud uit de circulatie duwen, volgens de wet van  Gresham.

Het zogenaamde “klassieke gouden standaardtijdperk” begon in 1819 in Engeland en breidde zich uit naar Frankrijk, Duitsland, Zwitserland, België en de Verenigde Staten. Elke regering koppelde haar nationale munteenheid aan een vast gewicht in goud. Tegen 1834 waren Amerikaanse dollars bijvoorbeeld in goud omgezet tegen een koers van $ 20,67 per ounce. Deze pariteitstarieven werden gebruikt om internationale transacties te prijzen. Andere landen sloten zich later aan om toegang te krijgen tot westerse handelsmarkten.

Er waren veel onderbrekingen in de goudstandaard, vooral tijdens oorlogstijd, en veel landen experimenteerden met bimetaalstandaarden (goud en zilver). Regeringen gaven vaak meer uit dan hun goudreserves konden terugkrijgen, en schorsingen van nationale goudstandaarden waren zeer gebruikelijk. Bovendien worstelden regeringen om de relatie tussen hun nationale valuta en goud correct te koppelen zonder verstoringen te creëren.

Zolang regeringen of centrale banken monopolievoorrechten behielden op de levering van nationale valuta, bleek de gouden standaard een ondoelmatige of inconsistente beperking van het fiscale beleid. De goudstandaard is in de 20e eeuw langzaam uitgehold. Dit begon in de Verenigde Staten in 1933, toen Franklin Delano Roosevelt een uitvoerend bevel ondertekende waarin het privébezit van monetair goud strafbaar werd gesteld.

Na de Tweede Wereldoorlogdwongde Bretton Woods-overeenkomst de geallieerde landen om de Amerikaanse dollar als reserve te accepteren in plaats van goud, en de Amerikaanse regering beloofde genoeg goud te houden om de dollars te ondersteunen. In 1971 beëindigde de regering van Nixon de inwisselbaarheid van Amerikaanse dollars in goud, waardoor een fiatvalutaregime ontstond.