Garn-St. Germain Depository Institutions Act
Wat is de Garn-St. Germain Depository Institutions Act?
De Garn-St. De Germain Depository Institutions Act werd in 1982 door het Congres uitgevaardigd om de druk op banken en spaargelden en leningen te verminderen, die toenam nadat de Federal Reserve de rente had verhoogd in een poging de inflatie te bestrijden. De wet volgde op de oprichting van het Dereguleringscomité van depositarisinstellingen door de Monetary Control Act, die als hoofddoel had de renteplafonds op bankdeposito’s tegen 1986 af te schaffen.
De Garn-St. De Germain Depository Institutions Act is vernoemd naar sponsors Congreslid Fernand St. Germain, een democraat uit Rhode Island, en senator Jake Garn, een Republikein uit Utah. Co-sponsors van het wetsvoorstel waren onder meer congreslid Steny Hoyer en senator Charles Schumer. Het wetsvoorstel is met een forse marge van 272-91 door de Kamer aangenomen.
Belangrijkste leerpunten
- De Garn-St. De Germain Depository Institutions Act verlichtte de bankdruk en was bedoeld om de inflatie tegen te gaan.
- Deze act is vernoemd naar congreslid Fernand St. Germain en senator Jake Garn. Congreslid Steny Hoyer en senator Charles Schumer waren co-sponsors.
- Titel VIII van de Garn-St. De Germain Depository Act stond banken toe om hypotheken met aanpasbare rente aan te bieden.
Hoe de Garn-St. Germain Depository Institutions Act Works
De inflatie in de Verenigde Staten was halverwege de jaren zeventig aanzienlijk gestegen en opnieuw nadat de Federal Reserve in de jaren tachtig agressief begon de tarieven te verhogen in de hoop de trend te keren. Beleggers stroomden naar de geldmarkten van onderlinge fondsen om hogere rentetarieven te krijgen, en bedrijven ontwikkelden alternatieven zoals terugkoopovereenkomsten.
Traditionele banken zaten er middenin omdat ze meer betaalden voor hun deposito’s dan ze verdienden op hypotheekleningen die in eerdere jaren tegen veel lagere rentetarieven waren verstrekt. Ook konden banken niet onder de lagere rentetarieven op hun eigen langetermijnbelangen uitkomen, en werden banken illiquide omdat ze niet genoeg deposito’s konden krijgen om hun bestaande leningen te financieren. Tegelijkertijd beperkte Fed Regulation Q banken en spaargelden en leningen (bekend als S&L of spaargelden) om hun depositorente te verhogen.
Titel VIII van de Garn-St. Germain Depository Act, “Alternative Mortgage Transactions”, machtigde banken om hypotheken met aanpasbare rente aan te bieden. De wet had echter ook aanzienlijke voordelen voor eigenaren van consumentenvastgoed, omdat het consumenten in staat stelde hun gehypothekeerde onroerend goed in inter vivos-trusts te plaatsen zonder de vervallen clausule in werking te stellen die banken in staat stelt het verschuldigde saldo op eigendom wanneer de eigendom van dat eigendom wordt overgedragen. Dit maakte het gemakkelijker voor eigenaren van onroerend goed om onroerend goed door te geven aan minderjarigen en erfgenamen, en stelde de rijken ook in staat hun onroerend goed te beschermen tegen schuldeisers of rechtszaken.
Veel analisten zijn van mening dat de daad een van de factoren was die hebben bijgedragen aan de spaar- en kredietcrisis, die resulteerde in een van de grootste reddingsoperaties van de overheid in de geschiedenis van de VS, die ongeveer $ 124 miljard kostte.
Onbedoelde gevolgen
De Garn-St. De Germain Depository Institutions Act verwijderde het renteplafond voor banken en spaargelden, gaf hen toestemming om commerciële leningen te verstrekken en gaf de federale agentschappen de mogelijkheid om bankacquisities goed te keuren. Toen de regelgeving eenmaal was versoepeld, begonnen S & L’s risicovolle activiteiten te ontplooien om verliezen te dekken, zoals leningen voor commercieel onroerend goed en investeringen in rommelobligaties.
Depositors bij S & L’s bleven geld naar deze risicovolle inspanningen leiden omdat hun deposito’s waren verzekerd door de Federal Savings and Loan Insurance Corporation (FSLIC).
Uiteindelijk zijn veel analisten van mening dat de daad een van de factoren was die hebben bijgedragen aan de besparings- en kredietcrisis, die resulteerde in een van de grootste reddingsoperaties van de overheid in de geschiedenis van de VS, die ongeveer 124 miljard dollar kostte. De gevolgen op de lange termijn waren onder meer het overwicht van 2/28 hypotheken met variabele rente, wat uiteindelijk mogelijk heeft bijgedragen aan de crisis op het gebied van subprime-leningen en de grote recessie van 2008.