Restitutiebetalingen voor de Holocaust
Wat zijn restitutiebetalingen voor de Holocaust?
De restitutiebetalingen voor de Holocaust worden voornamelijk betaald door de regeringen van Duitsland en Oostenrijk om de slachtoffers van nazi-Duitsland en zijn bondgenoten gedeeltelijk te vergoeden. Naast claims voor vervolging wordt er ook restitutie verleend ter compensatie van verloren huisvesting, vernielde bedrijven en geliquideerde bankrekeningen. Sinds 1952 is meer dan $ 70 miljard betaald aan meer dan 800.000 slachtoffers van de Holocaust.
Belangrijkste leerpunten
- Restitutiebetalingen voor de Holocaust zijn geld dat wordt betaald aan mensen die onder nazi-Duitsland werden vervolgd.
- Sinds 1952 is meer dan $ 70 miljard betaald aan meer dan 800.000 slachtoffers van de Holocaust.
- In de Verenigde Staten zijn de restitutiebetalingen voor de Holocaust geen belastbaar inkomen op federaal niveau.
- Betalingen voor restitutie van de Holocaust tellen ook niet mee voor het inkomen bij het bepalen of u in aanmerking komt voor federale uitkeringen of diensten.
Hoe betalingen voor restitutie van de Holocaust werken
Holocaust-restitutiebetalingen zijn niet belastbaar als inkomen op federaal niveau als de betaling wordt ontvangen door iemand die door de nazi’s werd vervolgd op basis van ras, religie, lichamelijke of geestelijke handicap of seksuele geaardheid – of geïnd door de erfgenamen of nalatenschap van zo’n persoon. Dit omvat herstel voor eigendomsverliezen als gevolg van nazi-vervolging.
Bovendien worden op grond van de federale wetgeving van 1994 holocaustcompensatie- en restitutiebetalingen aan slachtoffers van nazi-vervolging uitgesloten van berekeningen om te bepalen of ze in aanmerking komen voor door de federale overheid gefinancierde uitkeringen of diensten. Dat omvat Medicaid, aanvullend veiligheidsinkomen (SSI), voedselbonnen (SNAP) en door de overheid gesubsidieerde huisvestingsprogramma’s.
In de VS hebben nationale banken en door de staat gecharterde regionale instellingen ook vrijstellingen van vergoedingen ingevoerd voor betalingen aan overlevenden van de Holocaust. Deelnemers zijn onder meer Citibank, JPMorgan Chase, Dime Savings Bank, HSBC, Apple Bank, Independence Community Bank, Greenpoint Bank, Amalgamated, Brooklyn Federal en Astoria Federal Savings.
Compensatieprogramma’s
Er is een verscheidenheid aan programma’s beschikbaar gesteld aan de overlevenden en erfgenamen van de Holocaust, ook wel de periode in de jaren dertig en veertig genoemd waarin Duitsland en aanverwante landen een sterk georganiseerd programma ondernamen om het regeringsapparaat te gebruiken om systematisch miljoenen mensen te vermoorden en tot slaaf te maken. Joden en anderen die door het nazi-regime als ongewenst worden beschouwd.
Volgens de Conference on Jewish Material Claims Against Germany (Claims Conference) omvatten deze programma’s een Hardship Fund, Article 2 Fund, Child Survivor Fund, Orphan Fund en een fonds voor erfgenamen. Er zijn ook programma’s voor overlevenden uit specifieke landen, waaronder Oostenrijk, Algerije en Tsjechië, en voor slachtoffers die nu in de VS wonen
Niet al deze programma’s staan nog steeds open voor nieuwe aanvragen en, afhankelijk van het land, zijn er verschillende deadlines en subsidiabiliteitsvereisten.
Het compensatiebeeld blijft evolueren. In 2018 kondigde de Claims Conference de beschikbaarheid aan van een apart fonds voor materiële compensatie voor overlevenden en erfgenamen van de Holocaust in Roemenië. In 2019 stemde Duitsland er ook mee in om betalingen uit te betalen aan de echtgenoten van overlevenden van de Holocaust, zelfs nadat de overlevende was overleden.
Speciale overwegingen
De International Commission on Holocaust Era Insurance Claims (ICHEIC) is opgericht door middel van onderhandelingen tussen Joodse organisaties, de staat Israël, Amerikaanse en Europese verzekeraars en verzekeringsregelgevers om claims voor restitutie te behandelen. Tussen 1998 en toen het in 2007 stopte, verwerkte ICHEIC meer dan $ 300 miljoen aan claims voor meer dan 48.000 overlevenden van de Holocaust en hun erfgenamen.
Als onderdeel van de meerpartijenovereenkomsten waarbij de ICHEIC werd opgericht, moesten deelnemende verzekeraars immuun zijn voor rechtszaken over claims in ruil voor een veel lagere bewijsstandaard dan vereist zou zijn in gerechtelijke procedures. Desalniettemin probeerden eisers die aanspraak maakten op uitkeringen, in de daaropvolgende jaren het Amerikaanse Congres te vervolgen en te lobbyen om de immuniteit van verzekeraars ongeldig te verklaren.