Wat is Homo Economicus?
Homo economicus, of ‘economische mens’, is de karakterisering van de mens in sommige economische theorieën als een rationeel persoon die rijkdom nastreeft voor zijn eigen belang. De economische man wordt beschreven als iemand die onnodig werk vermijdt door een rationeel oordeel te gebruiken. De veronderstelling dat alle mensen zich op deze manier gedragen, is een fundamenteel uitgangspunt geweest voor veel economische theorieën.
Veel gedragseconomen zijn het echter niet eens met deze theorie, omdat ze opmerken dat mensen de neiging hebben irrationeel te zijn in hun besluitvorming, en dat het anticiperen op irrationeel gedrag als het gaat om menselijke en economische beslissingen, nuttiger is voor economische modellen.
Belangrijkste leerpunten
- Homo economicus is een model voor menselijk gedrag dat suggereert dat een persoon een oneindig vermogen heeft om rationele beslissingen te nemen.
- Het idee, zoals gebruikt in de economie, werd in de 19e eeuw geïntroduceerd door John Stuart Mill in een essay over de politieke economie.
- Mill’s theorie was een uitbreiding van andere ideeën die werden voorgesteld door economen zoals Adam Smith en David Ricardo, die mensen ook zagen als in de eerste plaats zelfzuchtige economische agenten.
- Moderne gedragseconomen hebben deze theorie echter betwist en opgemerkt dat mensen eigenlijk irrationeel zijn in hun besluitvormingsprocessen.
Homo Economicus begrijpen
De geschiedenis van de term gaat terug tot de 19e eeuw toen John Stuart Mill voor het eerst de definitie van homo economicus voorstelde. Hij definieerde de economische actor als iemand ‘die onvermijdelijk datgene doet waardoor hij de grootste hoeveelheid benodigdheden, gemakken en luxe kan verkrijgen, met de kleinste hoeveelheid arbeid en fysieke zelfverloochening waarmee ze kunnen worden verkregen’.
Hij besprak de term in een essay uit 1836 met de titel “Over de definitie van politieke economie en over de eigen onderzoeksmethode”. Zijn essay betoogde dat de politieke economie andere menselijke verlangens verwijdert, behalve die welke de politieke persoon helpen bij het nastreven van rijkdom.
Het idee dat de mens handelt in zijn eigen economisch eigenbelang, wordt vaak toegeschreven aan andere economen en filosofen, zoals economen David Ricardo, die de mens beschouwden als een rationele, egoïstische economische actor, en Aristoteles, die het over het zelf van de mens hadden. -geïnteresseerde tendensen in zijn werkPolitics.12 Maar Mill wordt beschouwd als de eerste die de economische mens volledig heeft gedefinieerd.
Kritiek op de theorie
De theorie van de economische mens domineerde jarenlang het klassieke economische denken tot de opkomst van formele kritiek in de 20e eeuw van economische antropologen en neo-klassieke economen. Een van de meest opmerkelijke punten van kritiek kan worden toegeschreven aan de beroemde econoom John Maynard Keynes. Hij voerde, samen met verschillende andere economen, aan dat mensen zich niet gedragen als de economische mens. In plaats daarvan beweerde Keynes dat mensen zich irrationeel gedragen. Hij en zijn medemensen stelden voor dat de economische mens geen realistisch model van menselijk gedrag is, omdat economische actoren niet altijd in hun eigen belang handelen en niet altijd volledig geïnformeerd zijn bij het nemen van economische beslissingen.
Hoewel er veel critici zijn geweest van de theorie van homo economicus, blijft het idee dat economische actoren zich gedragen in hun eigen belang een fundamentele basis van het economisch denken.