Hoe heeft de Grote Recessie de structurele werkloosheid beïnvloed?

De ineenstorting van de huizenzeepbel in 2007 en 2008 veroorzaakte een diepe recessie, waardoor het werkloosheidspercentage in oktober 2009 op 10,0% steeg – meer dan het dubbele van het percentage van vóór de crisis. Sinds september 2017 is het werkloosheidspercentage gedaald tot onder het dieptepunt van vóór de crisis, wat aangeeft dat de piek in de werkloosheid cyclisch was, met andere woorden, het was een reactie op de conjunctuurcyclus die zichzelf omkeerde naarmate de economie als geheel herstelde.

Er is echter een argument dat de Grote Recessie heeft geleid tot een toename van de structurele werkloosheid.

Wat is structurele werkloosheid?

In tegenstelling tot cyclische werkloosheid is structurele werkloosheid niet direct gecorreleerd met de conjunctuurcyclus, maar is het een chronische reactie op brede economische verschuivingen. Als iemand zijn baan als makelaar verliest door een neergang op de huizenmarkt, dan een andere baan vindt naarmate de markt aantrekt, hebben ze te maken gehad met cyclische werkloosheid. Als iemand zijn baan als liftoperator verliest omdat liften geautomatiseerd zijn geworden, is er sprake van structurele werkloosheid. (Beide vormen staan ​​in contrast met wrijvingswerkloosheid, het onvermijdelijke resultaat van onvolmaakte informatie op een gezonde arbeidsmarkt.)

Volgens een bepaalde manier van denken veroorzaakte de Grote Recessie in sommige delen van het land zo’n diepgaande ontwrichting dat lokale economieën permanent krimpen en lokale industrieën uitdoofden of ergens anders heen verhuisden. De structurele werkloosheid nam daardoor toe: mensen, met name laaggeschoolden, konden geen baan vinden zonder te verhuizen of een nieuwe bedrijfstak te betreden, wat vaak te moeilijk bleek vanwege economische, educatieve of andere belemmeringen. De huizencrisis – de directe oorzaak van de Grote Recessie – maakte de zaken erger door mensen vast te binden aan huizen die ze niet konden verkopen zonder geld te verliezen.

Het meten van structurele werkloosheid

Structurele werkloosheid is moeilijk te meten, maar er zijn aanwijzingen in de gegevens dat de piek in de werkloosheid na de crisis niet puur cyclisch was. Hoewel het algemene werkloosheidspercentage (het hierboven genoemde, ook bekend als U-3) volledig is hersteld, is dat bij andere maatregelen niet het geval. U-1, dat het aandeel van de beroepsbevolking meet dat al 15 weken of langer werkloos is, blijft boven het laagste niveau van voor de crisis; deze maatstaf van chronische werkloosheid kan een inkijkje bieden in het niveau van de structurele werkloosheid. Evenzo blijft de U-6, die degenen omvat die het zoeken naar een baan hebben opgegeven of zich met tegenzin voor deeltijdwerk hebben gevestigd, boven het dieptepunt van voor de crisis. 

Structurele werkloosheid en de grote recessie

In een werkdocument van het IMF uit 2011 werd getracht het effect van de Grote Recessie op de structurele werkloosheid in de VS te meten, en werd geconcludeerd dat dit met ongeveer 1,75 procentpunt was gestegen ten opzichte van een niveau van vóór de crisis van 5%. De paper suggereerde ook dat, als gevolg van de stijging van de structurele werkloosheid, de inflatoire druk het gevolg zou zijn van een daling van de (U-3) werkloosheid tot niveaus onder ongeveer 7%. Aan het einde van de jaren 2010 blijft de inflatie gematigd met werkloosheidspercentages van minder dan 5%, en deze is niet significant gestegen tot de COVID19-pandemie van 2020, die ervoor zorgde dat de werkloosheid plotseling piekte tot niveaus die sinds de Grote Depressie niet meer waren gezien.

Hoewel het mogelijk is dat de structurele werkloosheid vandaag hoger is dan vóór het uiteenspatten van de huizenbubbel, is het moeilijk om de oorzaken van de stijging te achterhalen. In het decennium sinds het begin van de financiële crisis is de automatisering in een stroomversnelling geraakt, waardoor mensen uit productiebanen zijn verdreven. De concurrentie van buitenlandse producenten, met name in China, is toegenomen. De huren in grote steden en de kosten van hoger onderwijs zijn snel gestegen, waardoor het moeilijker wordt om markten en industrieën te betreden waar veel vraag naar arbeid is. Sommige van deze verschijnselen houden zelf verband met de crisis, zijn er gedeeltelijk uit voortgekomen of dragen bij aan de richting die deze is ingeslagen. 

Het komt neer op

Heeft de Grote Recessie de structurele werkloosheid doen toenemen? Er is waarschijnlijk geen eenvoudig antwoord, maar het is duidelijk dat de jaren na de financiële crisis van 2008 werden ontsierd door hoge werkloosheid en een heroriëntatie van het begrijpen en evalueren van bepaalde risico’s met betrekking tot krediet, onroerend goed en derivaten. Deze kunnen op hun beurt de structuur van de economie zodanig hebben gewijzigd dat de arbeidsmarkt is veranderd en in bepaalde bedrijfstakken blijvend banenverlies heeft veroorzaakt.