Stimulerend vertrouwen

Wat is een incentive-vertrouwen?

Een incentive-trust is een juridisch bindende fiduciaire relatie waarin de trustee de activa bezit en beheert die door de concessieverlener aan het vertrouwen zijn bijgedragen. In een incentive-trustovereenkomst moet de trustee zich houden aan specifieke vereisten die door de concessieverlener zijn opgesteld met betrekking tot de voorwaarden waaraan de begunstigden van de trust moeten voldoen om geld van de trust te ontvangen.

Hoe een Incentive Trust werkt

Een incentive-trust is een erfenis die specifieke voorwaarden beschrijft waaraan moet worden voldaan door de begunstigden die in de trust worden genoemd. Een investeerder wil bijvoorbeeld misschien een bepaald deel van zijn nalatenschap aan een kleinkind overlaten, maar hij wil ook niet dat de erfenis de drang van het kleinkind om een ​​professionele carrière of hoger onderwijs na te streven, vermindert. Door de erffondsen aan het kleinkind over te laten in een incentive trust, kan de concessieverlener specificeren dat de fondsen pas mogen worden verspreid nadat het kleinkind bijvoorbeeld een bachelordiploma heeft behaald, of andere wettelijk toelaatbare vereisten die de concessieverlener wenst te specificeren.

Hoewel landgoederen altijd legaten aan bepaalde voorwaarden hebben verbonden, kwamen incentive-trusts voor het eerst op de voorgrond rond de eeuwwisseling. Volgens een artikel uit 1999 in The Wall Street Journal van Staff Reporter Monica Langley dat de opkomst van incentive trusts onderzoekt, genaamd ‘ Trust Me, Baby: Heirs Meet’ Incentive ‘Arrangements’, werden incentive trusts in testamenten geïntroduceerd door rijke ouders, voornamelijk om te vermijden ‘affluenza’, of de psychologische toestand waarin rijke kinderen recht hebben op de luxe van het leven en niet naar hen toe werken.

Aan incentive-trusts zijn voorwaarden verbonden die specifiek zijn en verband houden met de omstandigheden van een bepaald gezin. Bepaalde rijke ouders kunnen hun legaten bijvoorbeeld koppelen aan academische prestaties of aan het al dan niet voldoen aan bepaalde voorwaarden (zoals bezoeken aan artsen voor geestelijke gezondheid). Soms zijn incentive-trusts ook bekritiseerd omdat hun bepalingen relatief inflexibel zijn. Het kind van een rijke ouder kan bijvoorbeeld buiten hun schuld niet aan bepaalde criteria voldoen, of kan onderhevig zijn aan bepaalde maatschappelijke druk waardoor het niet het voor hen gestelde doel kan bereiken. Ze behandelen bijvoorbeeld mogelijk geen problemen die optreden als de begunstigde arbeidsongeschikt raakt. Of het kan problematisch zijn voor een thuisblijvende moeder om in de nalatenschap gespecificeerde doelen te bereiken om in aanmerking te komen voor de fondsen.

De rol van de trustee is vooral belangrijk bij incentive-trusts omdat deze bepalen of aan de criteria voor de uitbetaling van fondsen uit de nalatenschap is voldaan of niet. In bepaalde omstandigheden kan de begunstigde de nalatenschap aanvechten. Een rechtszaak kan echter worden voorkomen door taal in het testament op te nemen die de curator volledige discretie geeft om te bepalen of aan de criteria wordt voldaan.

Rollen geïdentificeerd in een trust

De concessieverlener is de persoon die het vertrouwen creëert en de  begunstigden  zijn de personen die in het vertrouwen zijn geïdentificeerd en die de activa zullen ontvangen. De concessieverlener kan ook de settlor, trustmaker of trustor worden genoemd. De activa in de trust worden geleverd door de concessieverlener. De bijbehorende eigendommen en fondsen worden overgedragen naar het eigendom van de trust. De concessieverlener kan optreden als de trustee, waardoor hij het onroerend goed in de trust kan beheren, maar dit is niet vereist. Als de concessieverlener de trustee is, wordt de trust een concessieverlener genoemd. Trusts die geen concessieverlener zijn, worden nog steeds gefinancierd door de concessieverlener, maar de controle over de activa wordt opgegeven, waardoor de trust kan functioneren als een afzonderlijke fiscale entiteit van de concessieverlener.

Grantor trust-regels stellen concessieverleners in staat om de activa en investeringen die in een trust worden geplaatst, te beheren. Een concessieverlener wordt belast over het bedrag aan inkomsten dat zijn trust genereert. De trust zelf wordt niet belast. In dit opzicht bieden de belastingwetten die gelden voor trusts, individuen een zekere mate van bescherming, omdat belastingtarieven over het algemeen gunstiger zijn voor individuen dan voor trusts.

Schenkers kunnen de begunstigden van een trust wijzigen, samen met de investeringen en activa erin. Ze kunnen een trustee ook opdracht geven om wijzigingen aan te brengen. Schenkers kunnen de trust ook ontbinden wanneer ze maar willen, zolang ze maar geestelijk bekwaam worden geacht op het moment dat de beslissing wordt genomen. Dit onderscheid maakt het vertrouwen van een concessieverlener tot een soort  herroepbaar levend vertrouwen. Als de concessieverlener echter afstand doet van de controle over het vertrouwen, wordt het een  onherroepelijk vertrouwen. In dit geval wordt de trust zelf belast op het inkomen dat het genereert en zou het zijn eigen belastingidentificatienummer (TIN) nodig hebben.

Voorbeeld van een Incentive Trust

Het eerder genoemde artikel in The Wall Street Journal van Monica Langley geeft het voorbeeld van Atlanta Braves pitcher Tom Glavine, die in 1999 een jaarsalaris van $ 8 miljoen verdiende. Toen hij een trust oprichtte voor zijn kinderen, liet Glavine zijn advocaat clausules invoegen. In zijn testament stond bijvoorbeeld dat hij maximaal $ 100.000 van het verdiende inkomen van zijn kinderen zou matchen. Toen hij hoorde dat zijn dochter geïnteresseerd was om dierenarts te worden, zette hij $ 200.000 opzij voor een dierenkliniek met de voorwaarde dat ze het goed doet op school.