Interbancaire markt
Wat is de interbancaire markt?
De interbancaire markt is het wereldwijde netwerk dat door financiële instellingen wordt gebruikt om rechtstreeks onderling valuta’s en andere valutaderivaten te verhandelen. Hoewel sommige interbancaire handel door banken wordt gedaan namens grote klanten, is de meeste interbancaire handel in eigendom, wat betekent dat deze plaatsvindt namens de eigen rekeningen van de banken.
Banken gebruiken de interbancaire markt om hun eigen wisselkoers- en renterisico’s te beheren en om op basis van onderzoek speculatieve posities in te nemen.
De interbancaire markt is een subset van de interdealer-markt, een over-the-counter (OTC) -platform waar financiële instellingen verschillende activaklassen onderling en namens hun klanten kunnen verhandelen, vaak gefaciliteerd door interdealer-makelaars (IDB’s). ).
Belangrijkste leerpunten
- De interbancaire markt is een grotendeels ongereguleerd netwerk dat bestaat uit een wereldwijd netwerk van financiële instellingen die onderling valuta’s verhandelen om wisselkoers- en renterisico’s te beheersen.
- De grootste deelnemers aan dit netwerk zijn private banken.
- De meeste transacties binnen het interbancaire netwerk zijn van korte duur, van één nacht tot zes maanden.
Basisprincipes van de interbancaire markt
De interbancaire forexmarkt bedient zowel de commerciële omzet van valuta-investeringen als een grote hoeveelheid speculatieve valutahandel op korte termijn. De typische looptijd voor transacties op de interbancaire markt is één dag of zes maanden.
De interdealer-markt voor vreemde valuta wordt gekenmerkt door grote transactiegroottes en krappe bied laatspreads . Valutatransacties op de interbancaire markt kunnen ofwel speculatief zijn (geïnitieerd met de enige bedoeling om te profiteren van een valutabeweging) of om valutarisico’s af te dekken. Het kan ook bedrijfseigen zijn, maar in mindere mate klantgestuurd (bijvoorbeeld door de zakelijke klanten van een instelling, zoals exporteurs en importeurs).
Een korte geschiedenis van de interbancaire forexmarkt
De interbancaire valutamarkt ontwikkelde zich na de ineenstorting van de Bretton Woods-overeenkomst en na het besluit van de Amerikaanse president Richard Nixon om het land van de goudstandaard te halen in 1971. De valutakoersen van de meeste grote geïndustrialiseerde landen mochten daar vrij zweven. punt, met slechts af en toe overheidsingrijpen. Er is geen gecentraliseerde locatie voor de markt, aangezien de handel gelijktijdig over de hele wereld plaatsvindt en alleen in het weekend en op feestdagen wordt gestopt.
De komst van het systeem met variabele rente viel samen met de opkomst van goedkope computersystemen die een steeds snellere handel op mondiale basis mogelijk maakten. Spraakmakelaars via telefoonsystemen kwamen overeen met kopers en verkopers in de begintijd van de interbancaire forexhandel, maar werden geleidelijk vervangen door geautomatiseerde systemen die grote aantallen handelaren konden scannen op de beste prijzen. Handelssystemen van Reuters en Bloomberg stellen banken in staat miljarden dollars tegelijk te verhandelen, met een dagelijks handelsvolume van meer dan $ 6 biljoen op de drukste dagen van de markt.
Deelnemers aan de interbancaire markt
Om als een interbancaire marktmaker te worden beschouwd, moet een bank bereid zijn om prijzen te verstrekken aan andere deelnemers en om prijzen te vragen. Interbancaire deals kunnen in één deal meer dan $ 1 miljard bedragen.
Tot de grootste spelers behoren Citicorp en JP Morgan Chase in de Verenigde Staten, Deutsche Bank in Duitsland en HSBC in Azië. Er zijn verschillende andere deelnemers op de interbancaire markt, waaronder handelsfirma’s en hedgefondsen. Hoewel ze bijdragen aan het bepalen van de wisselkoersen door hun aan- en verkoopactiviteiten, hebben andere deelnemers niet zo veel invloed op de wisselkoersen als grote banken.
Krediet en afwikkeling binnen de interbancaire markt
De meeste contante transacties worden twee werkdagen na uitvoering vereffend; de belangrijkste uitzondering is de Amerikaanse dollar ten opzichte van de Canadese dollar, die de volgende dag verrekent. Dit betekent dat banken kredietlijnen moeten hebben bij hun tegenhangers om te kunnen handelen, zelfs op spotbasis. Om het afwikkelingsrisico te verkleinen, hebben de meeste banken verrekeningsovereenkomsten die de verrekening vereisen van transacties in hetzelfde valutapaar die op dezelfde datum met dezelfde tegenpartij worden afgewikkeld. Dit vermindert aanzienlijk de hoeveelheid geld die van eigenaar verandert en daarmee het risico.
Hoewel de interbancaire markt niet gereguleerd is – en dus gedecentraliseerd – zullen de meeste centrale banken gegevens van marktdeelnemers verzamelen om te beoordelen of er economische implicaties zijn. Deze markt moet worden bewaakt, aangezien eventuele problemen een directe invloed kunnen hebben op de algehele economische stabiliteit. Makelaars, die banken met elkaar in contact brengen voor handelsdoeleinden, zijn in de loop der jaren ook een belangrijk onderdeel geworden van het interbancaire marktecosysteem.