International Banking Act van 1978
Wat is de International Banking Act van 1978?
De International Banking Act van 1978 plaatste alle Amerikaanse filialen en agentschappen van buitenlandse banken onder de controle van Amerikaanse bankregelgevers. Hierdoor kon de Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC) -verzekering aan deze filialen worden verstrekt. Het vereiste ook dat ze zich moesten houden aan de Amerikaanse bankregelgeving met betrekking tot zaken als reserves en boekhoudkundige en regelgevende vereisten, zodat alle banken die in het binnenland actief zijn, vanuit regelgevend oogpunt gelijk worden behandeld.
Belangrijkste leerpunten
- De International Banking Act was een wet die in 1978 werd aangenomen en die buitenlandse bankeenheden die in de VS actief waren onder de bevoegdheid van Amerikaanse toezichthouders en de FDIC plaatste.
- Vóór de wet waren Amerikaanse filialen van buitenlandse banken in plaats daarvan onderworpen aan een lappendeken van nationale voorschriften.
- Met de wet werden alle banken, binnenlands of buitenlands, die binnen de grenzen van de VS opereren, onderworpen aan dezelfde uniforme regelgevingsregels en controle.
Inzicht in de International Banking Act van 1978
De International Banking Act van 1978 was de eerste wet die in de VS werd aangenomen om binnenlandse filialen van buitenlandse banken die in de VS actief zijn, in het kader van de federale bankregelgeving te brengen. Tot dan toe waren buitenlandse banken die actief waren in de VS onderworpen aan verschillende staatswetten zonder nationale eenheid in de manier waarop ze werden behandeld. Dit had buitenlandse banken zowel bepaalde voor- als nadelen opgeleverd in vergelijking met Amerikaanse banken.
Buitenlandse banken hadden bijvoorbeeld het voordeel dat ze interstatelijk konden bijkantoren, maar hadden geleden onder het aantrekken van retaildeposito ’s omdat ze geen FDIC-verzekeringen konden aanbieden.
De druk op wetgeving om zaken te doen met Amerikaanse filialen van buitenlandse banken nam in de loop van de jaren zeventig toe naarmate het aantal en de omvang van buitenlandse banken die in de VS actief waren aanzienlijk toenamen. In 1973 waren 60 buitenlandse banken met activa van $ 37 miljard actief in de VS; in april 1978 was dit gegroeid tot 122 banken met $ 90 miljard aan activa. In die fase hadden ze ook voor $ 26 miljard aan leningen in de VS. Deze statistieken betekenden dat de eerdere opvatting dat buitenlandse banken gespecialiseerde instellingen waren die voornamelijk buitenlandse handel financierden, niet langer van toepassing was, en dat hun brede betrokkenheid bij algemene bankdiensten de roep om federaal toezicht benadrukte.
Zorgen die leiden tot de International Banking Act van 1978
De Federal Reserve Bank en het Amerikaanse ministerie van Financiën waren vooral bezorgd dat buitenlandse banken voordelen hadden ten opzichte van binnenlandse banken bij het aantrekken van deposito’s via hun activiteiten in meerdere staten – waarbij het aantrekken van deposito’s cruciaal was voor de activiteiten van een bank. Gecombineerd met de verscheidenheid aan diensten die deze banken konden bieden, waren er grote zorgen dat als de status quo zou voortduren, slechts een handvol grote binnenlandse banken uiteindelijk zouden kunnen concurreren met buitenlandse instellingen.
De wet van 1978 probeerde deze zorgen weg te nemen door regels vast te stellen die de concurrentiegelijkheid tussen buitenlandse en binnenlandse banken bevorderden, terwijl het vermogen van staten om kapitaal aan te trekken en internationale bankcentra op te richten, behouden bleef. Tegelijkertijd stond de wet de federale autoriteiten toe om buitenlandse banken die in de VS actief zijn te reguleren en er toezicht op te houden (een belangrijke factor achter de stabiliteit van het banksysteem). In termen hiervan moeten buitenlandse banken voldoen aan dezelfde reserveratio’s en andere regelgevingskwesties als binnenlandse banken, inclusief rapportage- en bankonderzoeksvereisten. Controle over de reserveverplichtingen van deze banken stelt de Federal Reserve ook in staat om efficiënter te zijn bij het bepalen van het monetair beleid.