Interstate Banking
Wat is interstatelijk bankieren?
Interstate banking verwijst naar de uitbreiding van banken over staatsgrenzen heen. Dit fenomeen werd op grote schaal in het midden van de jaren 1980, toen staat wetgever doorgegeven rekeningen waardoor bank holdings te verwerven out-of-state banken op basis van wederkerigheid met andere staten. Interstatelijk bankieren heeft geleid tot de opkomst van zowel regionale als nationale bankketens.
Belangrijkste leerpunten
- Interstate banking verwijst naar een bankholding die het is toegestaan om banken in meer dan één staat te bezitten en te exploiteren.
- Halverwege de jaren tachtig nam de wetgevende macht van de staat wetsvoorstellen aan waardoor staten konden beslissen of banken van overal in het land een bank binnen hun grenzen konden oprichten of verwerven.
- In de jaren negentig werd meer vrijheid verleend via de Riegle-Neal Act, een stuk federale wetgeving die de oprichting van landelijke banken bekrachtigt.
- De Riegle-Neal Act heeft zowel het Douglas-amendement als de McFadden-wet ingetrokken.
Interstate Banking begrijpen
Wetgevers waren aanvankelijk tegen interstatelijk bankieren door nationaal gecharterde banken. De National Bank Act van 1863, en later de McFadden Act van 1927, verbood ten strengste dat banken eigendom waren van en geëxploiteerd werden over staatsgrenzen heen
Regelgeving werd uiteindelijk versoepeld nadat duidelijk werd dat beperkingen op interstatelijke banken banken beperkten tot regionale expansie en hen kwetsbaar maakten voor lokale economische crises. Het stijgende aantal Amerikanen dat door het land reist of verhuist, heeft ook bijgedragen aan een heroverweging van de oude regels, aangezien mobiele burgers het moeilijk vonden om toegang te krijgen tot bankdiensten buiten de lokale regio waarin ze woonden.
Er werd ook ontdekt dat veel bankholdings de verbodsbepalingen van de McFadden Act omzeilden door dochtermaatschappijen in andere staten over te nemen en deze vervolgens op dezelfde manier te exploiteren als normale filialen.
Geschiedenis van Interstate Banking
Het Douglas-amendement
Meer speelruimte werd verleend door de Douglas- wijziging van de Bank Holding Company Act van 1956. Deze specifieke wetgeving, geïntroduceerd in het midden van de jaren tachtig, stond staten toe te beslissen of out-of-state bankholdings mogen worden opgericht, geëxploiteerd en eigen banken binnen hun grenzen. De rechtszaak Northeast Bancorp v. Raad van Bestuur uit 1985 bevestigde dit recht.
Het interstatelijk bankieren groeide in drie afzonderlijke fasen, te beginnen in de jaren tachtig met regionale banken. Deze bedrijven zijn beperkt tot een specifieke regio, zoals het noordoosten of zuidoosten, en werden gevormd toen kleinere, onafhankelijke banken fuseerden om grotere banken te creëren. In de jaren tachtig namen zes staten in New England wetgeving aan die de vorming van regionale banken mogelijk maakte, kort daarna gevolgd door banken in het zuidoosten en het middenwesten.
Uiteindelijk kwamen 35 staten overeen om banken van overal in het land in staat te stellen een bank binnen hun grenzen op te richten of te verwerven. Ondertussen kozen veertien staten en Washington DC ervoor om alleen regionaal bankieren toe te staan, terwijl slechts één staat, Hawaii, noch de regionale noch nationale interstatelijke bankwetgeving goedkeurde.
De Riegle-Neal Act
In de jaren negentig werd federale wetgeving aangenomen die de oprichting van landelijke banken sanctioneerde, waardoor de financiële instelling (FI’s) van het land nog meer vrijheid kreeg om uit te breiden. De Riegle-Neal Interstate Banking and Branching Efficiency Act van 1994 stond banken die voldeden aan de kapitalisatievereisten toe om na 1 oktober 1995 andere banken in een andere staat over te nemen.
De Riegle-Neal Act stond voor het eerst echt landelijk interstatelijk bankieren toe, waardoor goed beheerde, goed gekapitaliseerde banken banken in andere staten, regionaal of niet, konden verwerven na 29 september 1995.
De Riegle-Neal Act gaf verder banken in verschillende staten toestemming te fuseren tot landelijke kantorennetwerk na 1 juni 1997. Er waren bepaalde, hoewel: Onder de handeling, kan geen enkele bank holding te controleren meer dan 10% van de totale activa op borg in de Verenigde Staten, noch kan het meer dan 30% van de totale gedeponeerde activa van een enkele staat controleren, tenzij een specifieke staat een eigen depositobeperking had vastgesteld.
Individuele staten mochten zich terugtrekken uit de vertakkingsbepalingen van de Riegle-Neal Act. Aanvankelijk kozen Texas en Montana ervoor om deze route te nemen, voordat ze van gedachten veranderden en de vertakking tussen staten omarmden. De Riegle-Neal Act heeft zowel het Douglas-amendement als de McFadden-wet ingetrokken.
Kritiek op Interstate Banking
Interstate banking maakte de weg vrij voor banken om veel groter te worden. Landelijk bankieren heeft zo zijn voordelen, hoewel niet iedereen het erover eens is dat de oprichting van megabanken voor het algemeen belang is geweest.
Bancaire kolossen zijn beschuldigd van een gebrek aan efficiëntie, onpersoonlijk, het weergeven van trage kenmerken, en worstelen om snel genoeg aan te passen aan de markt trends. Sommige economen beweren dat banken met meer dan een paar miljard dollar aan activa vaak in deze val trappen.