Regel van K-procent
Wat is de K-procentregel?
De K-Percent-regel was een voorstel van econoom Milton Friedman dat de centrale bank de geldhoeveelheid elk jaar met een constant percentage zou verhogen.
De K-Percent-regel stelt voor om de groei van de geldhoeveelheid elk jaar gelijk te stellen aan de groei van het reële BBP. In de Verenigde Staten ligt dit doorgaans tussen de 2 en 4%, gebaseerd op historische gemiddelden.
Inzicht in de K-Percent-regel
Milton Friedman stelde niet alleen de K-Percent-regel voor, hij was ook een Nobelprijswinnaar in de economie en de grondlegger van het monetarisme, een tak van de economie die monetaire groei en aanverwant beleid bestempelt als de belangrijkste motor van toekomstige inflatie.
Friedman was van mening dat het monetaire beleid een belangrijke bijdrage leverde aan cyclische schommelingen in de economie. Het was gevaarlijk om de economie te verfijnen door het monetaire beleid te variëren, afhankelijk van de economische omstandigheden, omdat er te weinig bekend was over de effecten ervan.
De beste manier om de economie op lange termijn stabiel te houden, was door de centrale bankautoriteiten elk jaar automatisch de geldhoeveelheid met een bepaald bedrag (de “k” -variabele) te laten vergroten, ongeacht de toestand van de economie. In het bijzonder zei hij dat de geldhoeveelheid jaarlijks tussen de 3 en 5 procent zou moeten stijgen. “De precieze definitie van geld die wordt gehanteerd en de precieze gekozen groeisnelheid maken veel minder uit dan de definitieve keuze van een bepaalde definitie en een bepaalde groeisnelheid”, verklaarde hij.
Hoewel de Amerikaanse Federal Reserve Board goed op de hoogte is van de verdiensten van de k-procentregel, baseren de meeste geavanceerde economieën in de praktijk hun monetair beleid in feite op de toestand van de economie. Wanneer de economie cyclisch zwak is, proberen de Federal Reserve en anderen de geldhoeveelheid sneller te laten groeien dan de K-Percent Rule suggereert. Omgekeerd, wanneer de economie goed presteert, proberen de meeste centrale bankautoriteiten de groei van de geldhoeveelheid te beteugelen.