Definitie van leugenaarslening
Wat is een leugenaarslening?
Een leugenaarslening is een categorie hypotheekleningen waarvoor weinig of geen documentatie van inkomen vereist is. Omdat de geldschieter het inkomen en het vermogen niet verifieert door te kijken naar W-2-formulieren, aangiften inkomstenbelasting en andere gegevens, worden dergelijke leningen “leugenaarleningen” genoemd omdat geldschieters de lener gewoon op hun woord geloven.
Belangrijkste leerpunten
- Een leugenaarslening is een categorie hypotheekleningen waarvoor weinig of geen documentatie van inkomen en activa nodig is.
- Leningen met weinig documentatie en leningen zonder documentatie waren oorspronkelijk bedoeld voor leners die moeite hadden met het produceren van papierwerk om hun inkomen en activa te verifiëren.
- Deze leningen droegen bij aan de financiële crisis van 2007-2008, aangezien een aanzienlijke stijging van de waarde van onroerend goed makelaars aanmoedigde om dit soort leningen te stimuleren.
- Regelgevende hervormingen zoals Dodd-Frank vereisen dat kredietverstrekkers een redelijke en goede trouwe beslissing nemen over het vermogen van een lener om een lening terug te betalen die door een woning is gedekt.
Hoe een leugenaarslening werkt
Voor bepaalde leningen met een lage documentatie, zoals hypotheken met een bepaald inkomen / opgegeven activa (SISA), worden inkomsten en bezittingen eenvoudigweg genoteerd op de leningaanvraag. Aan de andere kant, zonder inkomen / geen activa-hypotheken (NINA), vereist de geldschieter zelfs niet dat de lener inkomsten en activa openbaar maakt.
Sommige leugenaarsleningen nemen de vorm aan van NINJA-leningen, een acroniem dat betekent dat de lener “geen inkomen, geen baan en geen activa” heeft. Deze leningprogramma’s openen de deur voor onethisch gedrag van gewetenloze leners en geldschieters, en zijn in het verleden misbruikt.
Leningen met weinig documentatie en leningen zonder documentatie zijn oorspronkelijk bedoeld voor leners die moeite hebben met het produceren van papierwerk om hun inkomen en bezittingen te verifiëren, zoals eerdere belastingaangiften. Of ze kunnen inkomsten halen uit niet-traditionele bronnen waar dergelijke documentatie niet beschikbaar is, zoals fooien of persoonlijke zaken.
Low-doc en no-doc-leningen waren bedoeld om individuen en huishoudens met niet-traditionele inkomensbronnen de kans te geven om huiseigenaar te worden. Zelfstandigen ontvangen bijvoorbeeld meestal geen maandelijkse loonstrookjes en hebben mogelijk geen consistent salaris.
Hypotheken met een lage documentatie vallen meestal in de Alt-A categorie van hypotheekleningen. Alt-A-leningen zijn sterk afhankelijk van de kredietscore van een lener en de lening / waarde-verhouding van de hypotheek als instrumenten om het terugbetalingsvermogen van de lener te bepalen.
Leugenaarsleningen bieden mensen met een niet-traditioneel inkomen de mogelijkheid om onroerend goed te bezitten, maar ze zijn in het verleden misbruikt.
Hoe leners en makelaars leugenleningen gebruiken
Low-doc- en no-doc-leningen worden leugenachtige leningen genoemd omdat ze de deur openen voor misbruik wanneer leners, hun hypotheekmakelaars of leningfunctionarissen hun inkomen of activa overdrijven om de lener in aanmerking te laten komen voor een grotere hypotheek. Leners of makelaars kunnen dit doen om hypotheken te verkrijgen die anders niet zouden worden geautoriseerd.
De wildgroei van leugenachtige leningen was een factor die bijdroeg aan de de huizenzeepbel. Een onderzoekspaper schatte dat leningen van leugenaars goed waren voor $ 100 miljard aan verliezen, of 20% van de totale verliezen die tijdens de crisis werden geregistreerd.
Leners kregen goedkeuringen voor hypotheken die hun terugbetalingsmogelijkheden te boven gingen. Sommige hypotheekmakelaars hebben deze leningen gepusht, vooral vóór 2008, omdat de totale vastgoedmarkt een aanzienlijke stijging van de waarderingen liet zien. In feite leidde overspeculatie tot gewetenloos gedrag. Vaak mochten particulieren die niet van plan waren hun hypotheek af te lossen, eigenaar worden van een woning.
Na de financiële crisis legdenhervormingen van de regelgeving, zoals de Dodd-Frank Wall Street Reform and Consumer Protection Act, nieuwe beperkingen op om dergelijke activiteiten af te schrikken en te voorkomen. De hervormingen vereisten dat kredietverstrekkers redelijk en te goeder trouw moesten bepalen of een kredietnemer in staat was om een lening die door een woning was gedekt, terug te betalen.