Lindahl-evenwicht

Wat is een Lindahl-evenwicht?

Lindahl-evenwicht is een evenwichtstoestand in een quasi-markt voor een puur publiek goed. Net als bij een competitief marktevenwicht zijn vraag en aanbod van het goed in evenwicht, naast de kosten en opbrengsten om het goed te produceren. Het Lindahl-evenwicht hangt af van de mogelijkheid om een ​​effectieve Lindahl-belasting in te voeren, voor het eerst voorgesteld door de Zweedse econoom Erik Lindahl.

Inzicht in een Lindahl-evenwicht

Bij Lindahl-evenwicht moet aan drie voorwaarden worden voldaan: elke consument eist dezelfde hoeveelheid van het algemeen goed en is het dus eens over de hoeveelheid die moet worden geproduceerd, consumenten betalen elk een prijs (bekend als een Lindahl-belasting) volgens het marginale voordeel dat ze ontvangen, en de totale inkomsten uit de belasting dekken de volledige kosten van het verschaffen van het algemeen belang. Het bereiken van Lindahl-evenwicht vereist de implementatie van een Lindahl-belasting. 

Een Lindahl-belasting is een soort belasting die de Zweedse econoom Erik Lindahl in 1919 heeft voorgesteld, waarbij individuen betalen voor de verstrekking van een openbaar goed op basis van het marginale voordeel dat ze ontvangen, om het efficiënte niveau van de voorziening voor elk openbaar goed te bepalen. In de evenwichtstoestand consumeren alle individuen dezelfde hoeveelheid openbare goederen, maar zullen ze onder de Lindahl-belasting te maken krijgen met verschillende prijzen omdat sommige mensen een bepaald goed meer waarderen dan anderen. 

Volgens dit paradigma is het relatieve aandeel van elk individu in de totale belastinginkomsten evenredig met het niveau van persoonlijk nut dat zij genieten van een openbaar goed. Met andere woorden, de Lindahl-belasting vertegenwoordigt het aandeel van een individu in de collectieve belastingdruk van een bepaalde economie. Het werkelijke bedrag van de belasting die door elk individu wordt betaald, is deze verhouding maal de totale kosten van het goed.

De evenwichtshoeveelheid is het bedrag dat de marginale kosten van het goed gelijkstelt aan de som van de marginale voordelen voor de consument (in geld uitgedrukt). De Lindahl-prijs voor elk individu is het resulterende bedrag dat door een individu wordt betaald voor zijn aandeel in openbare goederen. Lindahl-prijzen kunnen dus worden gezien als individuele aandelen van de collectieve belastingdruk van een economie, en de som van Lindahl-prijzen is gelijk aan de kosten van het leveren van publieke goederen – zoals nationale defensie en andere gemeenschappelijke programma’s en diensten – die collectief ten goede komen aan een samenleving.

Problemen met de Lindahl-belasting

Het Lindahl-evenwicht heeft meer een filosofische toepassing dan een praktisch nut vanwege verschillende problemen die de werkelijke functie van het Lindahl-evenwicht beperken. Omdat het niet haalbaar is om daadwerkelijk een Lindahl-belasting in te voeren om Lindahl-evenwicht te bereiken, worden normaal gesproken andere methoden zoals enquêtes of stemming bij meerderheid gebruikt om te beslissen over de levering en financiering van publieke goederen. 

Om een ​​Lindahl-belasting in te voeren, moet de belastingdienst de exacte vorm kennen van elke individuele consumentenvraagcurve voor elk openbaar goed. Zonder een markt voor het goede kunnen consumenten echter niet communiceren hoe deze vraagcurves eruit zien. Omdat het niet mogelijk is om te beoordelen hoeveel elke persoon een bepaald goed waardeert, kan het marginale voordeel niet over alle individuen worden geaggregeerd. 

Zelfs als consumenten hun voorkeuren zouden kunnen meedelen en de belastingdienst ze zou kunnen samenvoegen, is het mogelijk dat consumenten zich niet eens bewust zijn van hun eigen voorkeuren met betrekking tot een bepaald openbaar goed, of hoeveel ze het waarderen, afhankelijk van of, hoeveel of hoe vaak een bepaalde consument verbruikt eigenlijk het algemeen belang. 

Zelfs als de voorkeuren van de consument bekend, gecommuniceerd en geaggregeerd zijn, is het mogelijk dat ze niet stabiel zijn op individueel niveau of geaggregeerd. De schattingen van de curves van de consumentenvraag moeten mogelijk voortdurend worden bijgewerkt om zowel de totale hoeveelheid van elk geproduceerd openbaar goed als het tarief dat aan elk individu wordt aangerekend, aan te passen. 

Er zijn ook problemen met het eigen vermogen van een Lindahl-belasting aan de orde gesteld. De belasting brengt elk individu een bedrag in rekening dat gelijk is aan het voordeel dat ze van het goed ontvangen. Voor bepaalde publieke goederen, zoals sociale vangnetten, heeft dit uiteraard geen zin. Het zou bijvoorbeeld vereisen dat bijstandsgerechtigden een belasting in rekening brengen die ten minste gelijk is aan de overdrachtsbetalingen die ze ontvangen, wat het hele doel van het programma lijkt te schenden. 

Het kan ook zijn dat sommige consumenten negatief nut krijgen van een bepaald publiek goed, en het verstrekken van dat goede veroorzaakt schade aan hen. Bijvoorbeeld een vrome pacifist die zich diep verzet tegen het bestaan ​​van een gewapend leger voor de nationale verdediging. Een Lindahl-belasting voor deze persoon zou noodzakelijkerwijs negatief zijn. Dit zou leiden tot een lagere evenwichtshoeveelheid (aangezien de totale vraag lager is) en een hogere Lindahl-prijs voor alle anderen in de samenleving (aangezien de totale vereiste inkomsten de prijs van het “afkopen” van de pacifist zouden omvatten). 

In het uiterste geval zou dit zelfs kunnen leiden tot een geval waarin een kleine minderheidsgroep of zelfs een enkel individu met sterk tegengestelde voorkeuren de productie van een bepaald openbaar goed volledig zou kunnen verhinderen, ongeacht hoeveel het de rest van de samenleving ten goede zou komen, als de prijs om ze af te kopen is hoger dan het bedrag dat anderen bereid zijn te betalen. In dit geval is het misschien logischer om de belangen van de tegengestelde minderheid eenvoudigweg te negeren, het politieke lichaam te verdelen langs de lijnen van voorkeuren voor publieke goederen, of om de tegengestelde minderheid fysiek uit de economie te verwijderen.