Het Lintner-model

Wat is het Lintner-model?

In 1956 stelde John Lintner, professor economie en bedrijfskunde van de Harvard University aan Harvard, het Lintner-model voor voor het dividendbeleid van bedrijven, dat zich richtte op twee kernbegrippen:

1. De beoogde uitbetalingsratio van een bedrijf 
2. De snelheid waarmee de huidige dividenden zich aanpassen aan het doel

Hoewel een oorspronkelijk beschrijvend model bedoeld is om uit te leggen hoe bedrijven worden geobserveerd om dividenden vast te stellen, is het model ook gebruikt als een prescriptief model van hoe bedrijven het dividendbeleid moeten bepalen.

Inzicht in het Lintner-model

De volgende formule beschrijft de dividenduitbetaling van een volwassen bedrijf:

In 1956 ontwikkelde John Lintner dit dividendmodel door middel van inductief onderzoek met 28 grote, openbare productiebedrijven. Vandaag, hoewel Lintner jaren geleden is overleden, blijft zijn model het geaccepteerde uitgangspunt om te begrijpen hoe de dividenden van bedrijven zich in de loop van de tijd gedragen.

Lintner observeerde de volgende belangrijke facetten van het dividendbeleid van bedrijven:

1. Bedrijven hebben de neiging om langetermijndoelstellingen voor dividenden / winstverhoudingen vast te stellen op basis van het aantal positieve netto contante waarde (NPV) -projecten dat ze beschikbaar hebben.
2. Inkomstenstijgingen zijn niet altijd duurzaam. Als gevolg hiervan zal het dividendbeleid niet wezenlijk veranderen totdat managers kunnen zien dat nieuwe winstniveaus duurzaam zijn.

Hoewel alle bedrijven een constante dividenduitbetaling willen behouden om de rijkdom van de aandeelhouders te maximaliseren, dwingen natuurlijke bedrijfsschommelingen bedrijven om de dividenden op de lange termijn te projecteren op basis van hun beoogde uitbetalingsratio.

Op basis van de formule van Lintner baseert de raad van bestuur van een bedrijf zijn beslissingen over dividenden dus op het huidige nettoresultaat van het bedrijf, maar past ze ze aan voor bepaalde systeemschokken en past ze ze geleidelijk aan aan verschuivingen in inkomen in de loop van de tijd.

Het Lintner-model en het vaststellen van bedrijfsdividend

De raad van bestuur van een bedrijf stelt het dividendbeleid vast, inclusief het uitbetalingspercentage en de datum (s) van uitkering. Dit is een geval waarin aandeelhouders niet kunnen stemmen over deze bedrijfsmaatregel (in tegenstelling tot zaken als een fusie of overname en andere kritieke kwesties zoals de beloning van bestuurders).

De drie belangrijkste benaderingen van het dividendbeleid van bedrijven zijn:

1. De residuele benadering, waarbij dividendbetalingen pas uit het resterende of overgebleven eigen vermogen komen nadat aan specifieke projectkapitaalvereisten is voldaan. (In dergelijke gevallen vertrouwen bedrijven op intern gegenereerd eigen vermogen om nieuwe projecten te financieren.) Bedrijven die de restdividendbenadering gebruiken, proberen meestal het evenwicht in hun verhouding tussen schuld en eigen vermogen te behouden voordat ze uitkeringen doen.
2. De stabiliteitsbenadering, waarbij het bestuur vaak driemaandelijkse dividenden vaststelt tegen een fractie van de jaarlijkse inkomsten. Dit vermindert de onzekerheid voor investeerders en biedt hen een vaste bron van inkomsten.
3. Een hybride van zowel de residuele benadering als de stabiliteitsbenadering, waarbij de raad van bestuur van een bedrijf de verhouding tussen vreemd en eigen vermogen als een langetermijndoel beschouwt. In deze gevallen beslissen bedrijven meestal over één vast dividend dat een relatief klein deel van het jaarinkomen is en gemakkelijk kan worden gehandhaafd, evenals een extra dividenduitkering die alleen kan worden uitgekeerd wanneer het inkomen het algemene niveau overschrijdt.