Lippenstifteffect
Wat is het lippenstifteffect?
Het lippenstifteffect is wanneer consumenten nog steeds geld uitgeven aan kleine aflaten tijdens recessies, economische neergangen of wanneer ze persoonlijk weinig geld hebben. Ze hebben niet genoeg te besteden aan luxe artikelen met grote tickets; Velen vinden echter nog steeds het geld voor de aankoop van kleine luxeartikelen, zoals premium lippenstift. Om deze reden zijn bedrijven die profiteren van het lippenstifteffect over het algemeen veerkrachtig, zelfs tijdens economische neergang.
Het lippenstifteffect moet niet worden verward met de term lippenstiftondernemer, een jargonterm die verwijst naar zelfstandige ondernemers die make-up of andere op vrouwen gerichte producten en diensten verkopen.
Belangrijkste leerpunten
- Het lippenstifteffect beschrijft de observatie dat consumenten zelfs tijdens een economische neergang nog steeds de neiging zullen hebben om kleine luxeartikelen te kopen.
- Consumenten met weinig geld willen zichzelf trakteren op iets waardoor ze hun financiële problemen vergeten.
- De verkoop van kleine luxeartikelen kan worden gebruikt als indicator voor economische recessies op basis van het lippenstifteffect.
Inzicht in het lippenstifteffect
Het lippenstifteffect is een manifestatie van iets dat economen het inkomenseffect noemen. Economen splitsen de vraag van de consument naar een bepaald product op als een combinatie van de effecten van de prijs van een goed ten opzichte van andere goederen, het zogenaamde substitutie-effect, en het inkomen van de consument, ook wel het inkomenseffect genoemd.
Voor normale goederen stijgt de vraag naarmate het inkomen van een consument stijgt. Voor sommige goederen, die bekend staan als inferieure goederen, verzwakt het stijgende consumenteninkomen echter de vraag, en vice versa. Goedkoop huisbier is een klassiek voorbeeld van een inferieur goed.
Dit is wat er gebeurt in het geval van het lippenstifteffect. Naarmate het inkomen van consumenten daalt, zien ze af van aankopen van dure luxegoederen die ze niet langer kunnen betalen, en besteden ze in plaats daarvan hun (verminderde) discretionaire inkomen aan kleinere luxeartikelen.
Het lippenstifteffect is een van de redenen waarom fast-casual restaurants en filmcomplexen het doorgaans goed doen tijdens recessies. Consumenten met weinig geld willen zichzelf trakteren op iets waardoor ze hun financiële problemen vergeten. Ze kunnen het zich niet veroorloven om naar Bermuda te ontsnappen. Ze zullen echter genoegen nemen met een redelijk goedkoop avondje uit en een film, en hun budget dienovereenkomstig aanpassen.
Een andere theoretische basis voor het lippenstifteffect is dat in tijden van economische recessie de arbeidsmarkten concurrerender worden. Dit kan ertoe leiden dat werkzoekenden meer uitgeven aan goederen die hun waargenomen voordelen ten opzichte van andere kandidaat-werknemers vergroten om een baan te krijgen of te behouden. Meer aandacht besteden aan de zichtbare aspecten van iemands aantrekkingskracht op de arbeidsmarkt door meer of betere cosmetica te gebruiken, kan een manier zijn om dit te doen. Vergelijkbare effecten helpen bij het verklaren van andere betrouwbare maar onconventionele economische indicatoren, waaronder de Men’s Underwear Index en de Hot Waitress Index.
Voors en tegens van het lippenstifteffect als indicator
Lippenstift als economische indicator is logisch. In tegenstelling tot de Super Bowl-indicator, een onechte marktindicator die maar weinigen serieus nemen, is de lippenstiftindicator stevig gebaseerd op de economische theorie.
Leonard Lauder, de voorzitter van Estée Lauder, merkte na de terroristische aanslagen van september 2001 op dat zijn bedrijf meer lippenstift verkocht dan normaal. Als gevolg hiervan theoretiseerde hij dat lippenstift een tegengestelde economische indicator is.
Een van de enige problemen met de lippenstiftindicator is dat het voor het publiek moeilijk kan zijn om met regelmatige tussenpozen, zoals wekelijks of maandelijks, toegang te krijgen tot verkoopgegevens over lippenstift en soortgelijke producten.
Het Amerikaanse Bureau of Economic Analysis (BEA) publiceert driemaandelijkse gegevens die persoonlijke consumptie-uitgaven onthullen voor “cosmetica / parfums / bad- / nagelpreparaten en gebruiksvoorwerpen”2, terwijl de US Census maandelijkse gegevens publiceert over detailhandelsverkopen door “gezondheids- en persoonlijke verzorgingswinkels”, maar met een paar maanden vertraging. Kortom, het gebrek aan tijdige gegevens beperkt het nut van het lippenstifteffect om economische neergangen te voorspellen.
Als gevolg hiervan helpt de lippenstiftindicator de voorzitter van Estée Lauder om te weten hoe hij zijn budget moet plannen, maar het heeft geen praktisch nut voor een gewone moeder-en-pop-investeerder, tenzij ze ook gemakkelijk de verkoop van lippenstift kunnen volgen.
Het is ook vermeldenswaard dat als een economische krimp ernstig genoeg is, de inkomens blijven dalen en dat consumenten de neiging kunnen hebben om zelfs kleine aflaten te mijden. Theoretisch is de verkoop van lippenstift of Starbucks-koffie tenminste niet voorspellend wanneer de verkoop van vrijwel alles op hetzelfde moment wordt afgesloten.