Liquiditeitsdekkingsratio – LCR
Wat is de liquiditeitsdekkingsratio – LCR?
De liquiditeitsdekkingsratio (LCR) verwijst naar het aandeel van zeer liquide activa dat door financiële instellingen wordt aangehouden om ervoor te zorgen dat zij continu in staat zijn om aan kortetermijnverplichtingen te voldoen. Deze ratio is in wezen een generieke stresstest die erop gericht is marktbrede schokken te anticiperen en ervoor te zorgen dat financiële instellingen over voldoende kapitaalbehoud beschikken om eventuele kortetermijnliquiditeitsverstoringen die de markt kunnen teisteren, op te vangen.
LCR-formule en berekening
- De LCR wordt berekend door de hoogwaardige liquide middelen van een bank te delen door de totale nettokasstromen over een stressperiode van 30 dagen.
- Tot de hoogwaardige liquide middelen behoren alleen die met een hoog potentieel om gemakkelijk en snel in contanten te worden omgezet.
- De drie categorieën liquide middelen met afnemende kwaliteit zijn niveau 1, niveau 2A en niveau 2B.
Belangrijkste leerpunten
- LCR is een vereiste onder Bazel III, waarbij banken verplicht zijn om een hoeveelheid liquide activa van hoge kwaliteit aan te houden die voldoende is om de uitstroom van kasmiddelen gedurende 30 dagen te financieren.
- De LCR is een stresstest die erop gericht is marktbrede schokken te anticiperen en ervoor te zorgen dat financiële instellingen over voldoende kapitaalbehoud beschikken om eventuele liquiditeitsverstoringen op korte termijn op te vangen.
- Natuurlijk weten we pas bij de volgende financiële crisis of de LCR voldoende financiële buffer voor banken biedt of onvoldoende.
Wat vertelt de LCR u?
De LCR is een belangrijke afhaalmaaltijd van het Bazel-akkoord, een reeks voorschriften die zijn ontwikkeld door het Bazels Comité voor bankentoezicht (BCBS). Het BCBS is een groep van 45 vertegenwoordigers van grote wereldwijde financiële centra. Een van de doelstellingen van het BCBS was om banken een mandaat te geven om een bepaald niveau van zeer liquide activa aan te houden en om een bepaald niveau van fiscale solvabiliteit te handhaven om hen te ontmoedigen om hoge niveaus van kortlopende schulden te lenen.
Als gevolg hiervan moeten banken een hoeveelheid liquide activa van hoge kwaliteit aanhouden die voldoende is om de uitstroom van kasmiddelen gedurende 30 dagen te financieren. Er werd voor dertig dagen gekozen omdat men dacht dat in een financiële crisis een reactie om het financiële systeem van regeringen en centrale banken te redden, doorgaans binnen 30 dagen zou plaatsvinden.
Met andere woorden, de periode van 30 dagen stelt banken in staat om een buffer aan contanten te hebben in het geval van een run op banken tijdens een financiële crisis. Het vereiste van 30 dagen onder de LCR geeft centrale banken zoals de Federal Reserve Bank ook de tijd om in te grijpen en corrigerende maatregelen te nemen om het financiële systeem te stabiliseren.
Implementatie van de LCR
De LCR werd in 2010 voorgesteld met herzieningen en definitieve goedkeuring in 2014. Het volledige minimum van 100% was pas in 2019 vereist. De liquiditeitsdekkingsratio is van toepassing op alle bankinstellingen met meer dan $ 250 miljard aan totale geconsolideerde activa of meer dan $ 10 miljard aan buitenlandse blootstelling op de balans. Dergelijke banken, vaak aangeduid als ‘systematisch belangrijke financiële instellingen (SIFI)’, zijn verplicht om een 100% LCR aan te houden, wat betekent dat ze een bedrag aan zeer liquide activa moeten aanhouden dat gelijk is aan of groter is dan de nettokasstroom. 30 dagen stressperiode. Zeer liquide activa kunnen contanten, staatsobligaties of bedrijfsschulden zijn.
Hoogwaardige liquide activa
Tot de hoogwaardige liquide middelen behoren alleen die met een hoog potentieel om gemakkelijk en snel in contanten te worden omgezet. Zoals eerder vermeld, zijn de drie categorieën liquide middelen met afnemende kwaliteit niveau 1, niveau 2A en niveau 2B.
Onder Bazel III worden activa van niveau 1 niet verdisconteerd bij de berekening van de LCR, terwijl activa van niveau 2A en niveau 2B respectievelijk 15% en 25-50% korting hebben. Activa van niveau 1 omvatten saldi van de Federal Reserve, buitenlandse middelen die snel kunnen worden opgenomen, effecten uitgegeven of gegarandeerd door specifieke soevereine entiteiten, en door de Amerikaanse overheid uitgegeven of gegarandeerde effecten.
Activa van niveau 2A omvatten effecten die zijn uitgegeven of gegarandeerd door specifieke multilaterale ontwikkelingsbanken of soevereine entiteiten, en effecten die zijn uitgegeven door door de Amerikaanse overheid gesponsorde ondernemingen. Activa van niveau 2B omvatten openbaar verhandelde gewone aandelen en bedrijfsschuldbewijzen van beleggingskwaliteit die zijn uitgegeven door bedrijven uit de niet-financiële sector.
De belangrijkste afhaalmaaltijd die Basel III verwacht dat banken uit de formule halen, is de verwachting om een leverage ratio van meer dan 3% te bereiken. Om aan de vereiste te voldoen, stelde de Federal Reserve Bank van de Verenigde Staten de leverage ratio vast op 5% voor verzekerde bankholdings en 6% voor de bovengenoemde SIFI’s. De meeste banken zullen echter proberen een hoger kapitaal aan te houden om zichzelf te beschermen tegen financiële problemen, zelfs als dat betekent dat er minder leningen aan leners moeten worden verstrekt.
De LCR versus andere liquiditeitsratio’s
Liquiditeitsratio’s zijn een categorie financiële maatstaven die worden gebruikt om het vermogen van een bedrijf te bepalen om huidige schuldverplichtingen af te betalen zonder extern kapitaal aan te trekken. Liquiditeitsratio’s meten het vermogen van een bedrijf om schuldverplichtingen te betalen en zijn veiligheidsmarge door middel van de berekening van maatstaven, waaronder de huidige ratio, snelle ratio en operationele cashflowratio. Kortlopende schulden worden geanalyseerd in relatie tot liquide middelen om de dekking van kortlopende schulden in geval van nood te evalueren.
De liquiditeitsdekkingsratio is de vereiste waarbij banken een hoeveelheid hoogwaardige liquide activa moeten aanhouden die voldoende is om de uitstroom van kasmiddelen gedurende 30 dagen te financieren. Liquiditeitsratio’s zijn vergelijkbaar met de LCR omdat ze het vermogen van een bedrijf meten om aan zijn financiële verplichtingen op korte termijn te voldoen.
Beperkingen van de LCR
Een beperking van de LCR is dat banken hierdoor meer contant geld moeten aanhouden en dat er mogelijk minder leningen aan consumenten en bedrijven worden verstrekt.
Men zou kunnen stellen dat als banken minder leningen verstrekken, dit zou kunnen leiden tot een tragere economische groei, aangezien bedrijven die toegang tot schulden nodig hebben om hun activiteiten en expansie te financieren, geen toegang zouden hebben tot kapitaal.
Aan de andere kant is een andere beperking dat we pas bij de volgende financiële crisis weten of de LCR voldoende financiële buffer biedt voor banken of dat het onvoldoende is om de uitgaande kasstroom gedurende 30 dagen te financieren. De LCR is een stresstest die tot doel heeft ervoor te zorgen dat financiële instellingen over voldoende kapitaal beschikken tijdens korte liquiditeitsstoringen.
Voorbeeld van de LCR
Laten we bijvoorbeeld aannemen dat bank ABC liquide activa van hoge kwaliteit heeft ter waarde van $ 55 miljoen en $ 35 miljoen aan verwachte nettokasstromen, gedurende een stressperiode van 30 dagen:
- De LCR wordt berekend met $ 55 miljoen / $ 35 miljoen.
- De LCR van Bank ABC is 1,57 of 157%, wat voldoet aan de vereiste onder Basel III.