Reserves voor verlies en aanpassing van verliezen ten opzichte van de surplusratio van polishouders

Wat zijn reserves voor verlies en aanpassing van verliezen ten opzichte van de surplusratio van polishouders?

Verlies- en verliesaanpassingsreserves ten opzichte van de overschotverhouding van polishouders is de verhouding tussen de reserves van een verzekeraar die is gereserveerd voor onbetaalde verliezen. Dit kan ook de kosten omvatten van onderzoek en aanpassing voor verliezen op activa na verwerking van verplichtingen.

Ook wel de reserves tot het overschot van polishouders genoemd, geeft de verhouding aan hoeveel risico elke dollar aan overschot ondersteunt. De verhouding wordt meestal uitgedrukt in een percentage.

Inzicht in reserves voor verlies en aanpassing van verliezen ten opzichte van de surplusratio van polishouders

Verzekeringsmaatschappijen zetten een reserve opzij om mogelijke verplichtingen te dekken uit claims op polissen die zij onderschrijven. De reserves zijn gebaseerd op een schatting van de verliezen die een verzekeraar in de loop van de tijd kan lijden; dit betekent dat de reserves toereikend kunnen zijn, of dat de reserves mogelijk niet voldoende zijn om haar verplichtingen te dekken. Voor het schatten van het bedrag aan reserves dat nodig is, zijn actuariële projecties vereist op basis van de soorten verzekeringen die worden onderschreven.

Verzekeraars hebben verschillende doelen bij het verwerken van een claim: ervoor zorgen dat ze voldoen aan de contractvoordelen die worden beschreven in de polissen die ze onderschrijven, de prevalentie en impact van frauduleuze claims beperken en winst maken met de premies die ze ontvangen. Verzekeraars moeten een reserve aanhouden die hoog genoeg is om aan verwachte verplichtingen te voldoen. Hoe hoger de ratio van verlies en verlies-aanpassing reserves om het overschot aan polishouders, de meer afhankelijk van de verzekeraar is in verzekerde surplus aan haar potentiële verplichtingen (en het grotere risico heeft van insolvent) te dekken. Als het aantal en de omvang van de ingediende claims groter is dan het geschatte bedrag dat in de reserve is gereserveerd, zal de verzekeraar zijn winst moeten opeten om claims uit te betalen.

Regelgevende instanties letten op verlies- en verliesaanpassingsreserves op de surplusratio van polishouders, omdat dit een indicator is van mogelijke solvabiliteitsproblemen – vooral als de ratio hoog is. Volgens de National Association of Insurance Commissioners (NAIC) wordt een ratio van minder dan 200% als acceptabel beschouwd. Als een aantal verzekeraars ratio’s heeft die groter zijn dan acceptabel wordt geacht, kan dit een aanwijzing zijn dat de verzekeraars mogelijk te diep in de reserves tasten om winst uit te keren.

Het Regulatory Information System (IRIS) vande NAIC is een verzameling analytische solvabiliteitstools en databases die zijn ontworpen om de verzekeringsafdelingen van de staat een analyse te geven van de financiële toestand van verzekeraars die actief zijn in hun respectieve staten. In veel staten hebben consumenten ook toegang tot IRIS-gegevens voor verzekeraars die daar actief zijn.

Merk op dat deze ratio’s van jaar tot jaar sterk kunnen variëren; een hoge ratio is niet per se een teken dat een verzekeraar insolvent is of zal worden.

Reserves voor verlies en aanpassing van verliezen ten opzichte van de surplusratio van polishouders in de praktijk

Aan het einde van het jaar moeten verzekeringsmaatschappijen hun financiële informatie indienen bij de toezichthouders op het gebied van verzekeringen. Onderdeel van de ingediende rapportages zijn onder meer wijzigingen in de reserves voor verliezen en schadecorrectiekosten in de loop van het jaar. Er kunnen ook wijzigingen optreden in het overschot van de polissen die eigendom zijn van de verzekerde (of het overschot van de polishouders van het bedrijf). Als er wijzigingen zijn in de brutoreserves voor verliezen en verliesaanpassingskosten, wordt de verhouding tussen de verlies- en verliesaanpassingsreserves en het overschot van polishouders ook voor dat jaar aangepast.

Deze reserve wordt door verzekeraars gereserveerd om te betalen voor verliezen, inclusief de kosten voor het beoordelen en evalueren van claims. In wezen is het als een regendagfonds van een verzekeringsmaatschappij. Een regelgevende instantie van de overheid kan besluiten een bedrijf te sluiten als blijkt dat het onwaarschijnlijk is dat het de diensten kan verlenen die het aan zijn klanten heeft beloofd. Door de huidige inkomsten opzij te zetten voor toekomstige verliezen, zorgen verzekeringsmaatschappijen ervoor dat ze gedurende een lange periode dekking kunnen bieden. Wanneer een verzekeringsmaatschappij haar financiële informatie aan verzekeringsregelgevers voorlegt, evalueren die toezichthouders deze om er zeker van te zijn dat ze toekomstige claims kunnen betalen. De verlies- en verliesaanpassingsreserves ten opzichte van de surplusratio van polishouders is een sterke indicator van de financiële solvabiliteit van een bedrijf.