Luxe belasting
Wat is een luxebelasting?
Een luxebelasting is een omzetbelasting of toeslag die alleen wordt geheven op bepaalde producten of diensten die als niet-essentieel worden beschouwd of alleen toegankelijk zijn voor de superrijken.
De luxe belasting kan worden geheven als een percentage van de aankoopprijs, of als een percentage van het bedrag boven een bepaald niveau. Er kan bijvoorbeeld een luxebelasting worden geheven op onroerendgoedtransacties van meer dan $ 1 miljoen of auto-aankopen van meer dan $ 70.000.
Een luxebelasting begrijpen
Alle belastingen zijn controversieel, maar sommige zijn controversiëler dan andere. Over het algemeen wordt een omzetbelasting geheven aan alle kopers van goederen en diensten binnen het rechtsgebied dat ze heft. Wanneer ze worden belast met essentiële goederen, zoals voedsel en medicijnen, worden ze als onevenredig belastend beschouwd voor consumenten met een lager inkomen, die gedwongen worden een hoger percentage van hun inkomen aan omzetbelasting te betalen.
Belangrijkste leerpunten
- Een luxe belasting is een verkoop- of overdrachtsbelasting die alleen op specifieke goederen wordt geheven.
- De producten waarop belasting wordt geheven, worden als niet-essentieel beschouwd of zijn alleen betaalbaar voor de rijkste consumenten.
- De belasting op het huis en de belasting op zonde vallen beide in de categorie van luxe belastingen.
Maar hoe zit het met een belasting alleen op jachten, of sieraden, of onroerend goed ter waarde van meer dan $ 1 miljoen? Nu zijn de enigen die de belasting betalen, de weinigen die zich deze goederen kunnen veroorloven.
Luxe belastingen vallen over het algemeen in twee categorieën:
- Zogenaamde “zondebelastingen” worden geheven op producten zoals sigaretten en sterke drank en worden betaald door elke koper, ongeacht het inkomen. Iedereen die er bezwaar tegen heeft, kan gewoon stoppen met kopen. Door de belasting op te leggen, ontmoedigt de overheid zowel het gebruik van deze producten als inkomsten genereren van degenen die ze blijven kopen.
- Belastingen op artikelen die alleen kunnen worden gekocht door de rijkste consumenten, die vermoedelijk de premie kunnen betalen.
Beide belastingen zijn relatief populair omdat ze slechts een minderheid van de bevolking treffen.
Maar zelfs luxe belastingen kunnen politiek controversieel zijn. In 1991 werd in de VS een zogenaamde “jachtbelasting” ingevoerd om het federale tekort af te betalen. Het omvatte een aantal luxegoederen, waaronder privévliegtuigen, bont en sieraden, evenals jachten. De belasting werd in 1993 afgeschaft op grond van het feit dat daarmee de jachtindustrie en vele Amerikaanse banen werden gedood.
De politiek van luxebelastingen
Luxe belastingen worden vaak geheven in tijden van oorlog om de overheidsinkomsten te verhogen, of om een andere grote uitgave te financieren zonder de algemene bevolking te belasten. Hun tegenstanders noemen het gevaar van banenverlies, maar de overgrote meerderheid van de mensen maakt zich geen zorgen en maakt zich geen zorgen.
Maar nogmaals, soms werken luxe belastingen gewoon niet. Vanaf 1696 werd een “raambelasting” opgelegd aan Engelse huiseigenaren. De theorie was dat mensen met grotere huizen meer ramen hadden en daarom meer belasting moesten betalen dan mensen in bescheiden woningen. Rijke mensen in het hele land sloten prompt de meeste van hun ramen dicht.
Luxe definiëren
Aangezien luxegoederen worden toegeschreven aan de rijken in de samenleving, wordt verwacht dat de meerderheid van de belastingbetalers niet zal worden getroffen door een luxebelasting. Maar aangezien wat als luxe wordt beschouwd, in de loop van de tijd verandert, en naarmate de prijzen stijgen als gevolg van inflatie, zullen meer mensen onderworpen zijn aan deze progressieve belasting. Goederen die als normale of gewone goederen worden beschouwd, kunnen worden getroffen door luxebelastingen als de overheid haar inkomsten moet verhogen.
In de VS duurde de “jachtbelasting” slechts van 1991 tot 1993 voordat hij werd afgeschaft als banenmoordenaar.
Dure huizen zijn een veelvoorkomend doelwit van luxe belastingen, maar hier wordt de definitie van luxe duister. Bepaalde staten heffen een “herenhuisbelasting” op eigendomsoverdrachten van woningen met een waarde boven een bepaald niveau.
In de staat New York is dat niveau $ 1 miljoen. Dat is misschien alleen gericht op de rijkste kopers in Syracuse of Rochester, maar het is een bescheiden bedrag voor een huis in Manhattan.
In Vermont begint de belasting op het landhuis op $ 100.000. De gemiddelde huizenprijs in Vermont is ongeveer $ 261.000.
De economische theorie van luxe belastingen
In de economie worden luxegoederen Veblen-goederen genoemd ter ere van Thorstein Veblen, die het concept van opvallende consumptie op beroemde wijze beschreef. Dat definieert ze als goederen waarnaar de vraag toeneemt naarmate de prijs stijgt. Hoe meer iets kost, hoe meer begeerd het wordt.
Aangezien belastingen de prijs van een goed verhogen, zou het effect van luxe belastingen een grotere vraag naar goederen moeten zijn die als luxe worden gedefinieerd. In de praktijk hebben luxegoederen echter per definitie een hoge inkomenselasticiteit van de vraag. Zowel het inkomenseffect als het substitutie-effect zullen de vraag sterk doen afnemen naarmate de belasting stijgt.
Simpel gezegd, sommige mensen die ernaar verlangen om een jacht te bezitten, zullen besluiten dat een kano het zal doen.