Leningfaciliteit

Belangrijkste leerpunten

• Centrale banken gebruiken kredietfaciliteiten bij het uitlenen van geld aan banken, broker-dealers of andere financiële instellingen die zijn goedgekeurd om zaken te doen met de Amerikaanse Federal Reserve.
• Deze faciliteiten bieden financiële instellingen toegang tot fondsen om aan de reserveverplichtingen te voldoen.
• Ze bieden liquiditeit wanneer dat nodig is en kunnen verschillende activa gebruiken om een ​​lening te verkrijgen.
• Uitleenfaciliteiten zijn er in de vorm van voorzieningen voor het uitlenen van effecten op termijn, geautomatiseerde veilingverwerkingssystemen voor schatkistpapier of de markt voor nachtelijke leningen.

Leningfaciliteiten kunnen indien nodig liquiditeit verschaffen.

Reserveverplichtingen zijn wat banken in contanten moeten aanhouden tegen de deposito’s van hun klanten. De Raad van Gouverneurs van de Federal Reserve stelt de vereiste vast, samen met de rentevoet die zij aan banken betalen over hun overtollige reserves. Dit is in overeenstemming met de Financial Services Regulatory Relief Act van 2006. Dit rentetarief op overtollige reserves dient ook als een maatstaf voor het federale fondsentarief.

Banken moeten hun reserveverplichtingen veiligstellen in eigen kluizen of bij de dichtstbijzijnde Federal Reserve Bank. De raad van bestuur van de Fed zijn degenen die reserveverplichtingen stellen. De reserveverplichting is een van de drie belangrijkste instrumenten van het monetair beleid – de andere twee instrumenten zijn open-markttransacties en de disconteringsvoet.

De Federal Reserve maakt gebruik van termijnveilingfaciliteiten (TAF) als onderdeel van haar monetair beleid om de liquiditeit op de Amerikaanse kredietmarkten te helpen vergroten. TAF staat de Federal Reserve toe om vaste bedragen van door onderpand gedekte kortetermijnleningen te veilen aan deposito-instellingen – spaarbanken, commerciële banken, spaar- en leningverenigingen, kredietverenigingen – die in een sterke financiële toestand verkeren.

TAF’s worden geïmplementeerd met het uitdrukkelijke doel om “verhoogde druk op markten voor kortetermijnfinanciering” aan te pakken, aldus de Raad van Bestuur van het Federal Reserve System.

Geschiedenis en ontwikkeling van kredietfaciliteiten

Leningfaciliteiten zijn in het leven geroepen om de efficiëntie te vergroten wanneer instellingen voor deposito’s kapitaal nodig hebben. Centrale banken aanvaarden vaak een verscheidenheid aan activa als onderpand van financiële instellingen in ruil voor het verstrekken van de lening. Deze uitleenfaciliteiten kunnen de vorm aannemen van de volgende veilingfaciliteiten: termijnleningen voor effecten, treasury geautomatiseerde veilingverwerkingssystemen (TAAPS) of de markt voor nachtelijke leningen.

Termijnleningen voor effecten (TSLF) werden beheerd door de open market trading desk van de Fed en begonnen als wekelijkse leningfaciliteiten. Met de TSLF kunnen primary dealers gedurende 28 dagen Amerikaans schatkistpapier lenen door beleenbaar onderpand te verstrekken. De Fed heeft de TSLF in 2008 opgericht, zodat deze de valuta’s of effectenprijzen niet zou hoeven beïnvloeden en de kredietmarkt voor schatkistpapier zou versoepelen.

TAAPS is een computersysteem door de Fed ontwikkeld en ren naar proces biedingen ontvangen voor Treasury effecten dat de handel via de veiling proces. Voordat het geautomatiseerde systeem in 1993 werd ingevoerd, ontving de Fed biedingen in papieren vorm.

Aan de andere kant helpt de markt voor nachtkredieten banken om aan hun reserveverplichtingen te voldoen. Banken die aan het eind van de dag meer hebben dan de behoefte, lenen aan banken die tekortschieten. Deze fondsen worden bewaard bij de Fed of in de kluis van de ontvangende bank.