Markets in Financial Instruments Directive (MiFID)

Wat is de richtlijn betreffende markten voor financiële instrumenten (MiFID)?

De Markets in Financial Instruments Directive (MiFID) is een Europese verordening die de transparantie op de financiële markten van de Europese Unie vergroot en de wettelijke bekendmakingen standaardiseert die vereist zijn voor bedrijven die actief zijn in de Europese Unie.

MiFID implementeerde nieuwe maatregelen, zoals vereisten inzake transparantie voor en na de handel, en zette de gedragsnormen uiteen die door financiële ondernemingen moeten worden gevolgd. MiFID heeft een gedefinieerde reikwijdte die zich voornamelijk richt op aandelen. De richtlijn is opgesteld in 2004 en is sinds 2007 in de hele Europese Unie (EU) van kracht . MiFID is in 2018 vervangen door MiFID II.

Inzicht in de Markets in Financial Instruments Directive (MiFID)

Het verklaarde doel van MiFID is dat alle EU-leden een gemeenschappelijk, robuust regelgevingskader delen dat beleggers beschermt. MiFID trad een jaar vóór de MiFID II. Een probleem in de oorspronkelijke ontwerpen was dat de regelgevingsaanpak bij het omgaan met landen buiten de Europese Unie aan elke lidstaat werd overgelaten. Dit betekende dat sommige bedrijven buiten de EU een concurrentievoordeel konden hebben ten opzichte van bedrijven binnen de unie vanwege het eenvoudiger regelgevend toezicht.

Dit probleem is aangepakt door middel van MiFID II, dat in januari 2018 werd geïmplementeerd en de regels voor alle bedrijven met EU-klanten heeft geharmoniseerd. MiFID richt zich voornamelijk op aandelen, wat als een beperking werd gezien, omdat het grote aantal financiële producten dat op de markt beschikbaar is, zoals -derivaten, niet is meegenomen.

OTC-transacties worden tussen twee partijen uitgevoerd zonder dat er een beurs in het midden zit om als toezichthouder op te treden. Als gevolg hiervan was er minder regelgevend toezicht en veel minder transparantie voor de partijen die een OTC-transactie aangaan. De implementatie van MiFID II bracht veel meer financiële producten onder de bevoegdheid. De Markets in Financial Instruments Regulation (MiFIR) werkt in combinatie met MiFID en MiFID II als een verordening in plaats van een richtlijn om de gedragscodes uit te breiden tot andere soorten activa dan aandelen.

Cliëntclassificaties onder de Markets in Financial Instruments Directive (MiFID)

Een van de belangrijkste aspecten van MiFID is de indeling van klanten in specifieke soorten klanten. Er zijn drie soorten cliënttypes: professionele cliënten, niet- professionele cliënten en in aanmerking komende tegenpartijen. Het doel van de classificaties is dat de wettelijke bescherming voor de klanten de verschillende risiconiveaus voor elk type klant weerspiegelt. Het idee is dat verschillende soorten klanten, of investeerders, verschillende niveaus van financiële kennis zullen hebben, en daarom verschillende beschermingsniveaus zouden moeten krijgen in de omgang met een financiële instelling, zoals een bank. In aanmerking komende tegenpartijen krijgen de minste bescherming en niet-professionele klanten krijgen de hoogste bescherming.

Afhankelijk van het type klant krijgt de klant verschillende informatieniveaus die nodig zijn om de specifieke risico’s van een transactie te begrijpen, evenals de algemene uitleg en details van die transactie.

Harmonisatie van regelgeving van de Europese Unie

MiFID is slechts een deel van de veranderingen in de regelgeving die de EU doorkruisen en die gevolgen hebben voor de nalevingsafdelingen van alle financiële ondernemingen, zoals verzekeraars, aanbieders van onderlinge fondsen en banken die daar actief zijn. Samen met andere regelgevende initiatieven, zoals de Algemene Verordening Gegevensbescherming (AVG) en MiFIR, zet de EU haar visie van een transparante markt met duidelijke rechten en bescherming voor EU-burgers voort. 

Zoals bij elk regelgevend kader, zijn veel van de regels aanpassingen aan bestaande regelgeving, zoals de vereisten voor openbaarmaking wanneer er sprake is van belangenverstrengeling  . Verschillende best practices, zoals de benoeming van één functionaris om de belangen van klanten van binnenuit het bedrijf te beschermen, zijn nu expliciete vereisten voor bedrijven die toegang willen krijgen tot de EU-markt.