Monetary Control Act
Wat was de Monetary Control Act?
De Monetary Control Act (MAC) was een federale wet die in 1980 werd aangenomen en die de bankregelgeving aanzienlijk veranderde. Het wetsvoorstel werd voorgesteld als reactie op de recordinflatie van twee cijfers aan het einde van de jaren zeventig, die leidde tot het idee van monetaire controle door het Congres. De wetgeving werd op 31 maart 1980 ondertekend door Jimmy Carter.1
Belangrijkste leerpunten
- De Monetary Control Act van 1980 (MAC) was een belangrijk stuk financiële wetgeving die vereiste dat alle bewaarinstellingen moesten voldoen aan de minimumvereisten van de Federal Reserve.
- Het werd ingevoerd als reactie op de inflatie met dubbele cijfers in de VS in de jaren zeventig.
- Bij de wet werden ook de renteplafonds op de deposito’s van klanten afgebouwd en werd het Dereguleringscomité voor deposito-instellingen opgericht.
Inzicht in de Monetary Control Act
De Monetary Control Act was een wetgeving die het bankwezen in het begin van de jaren tachtig aanzienlijk veranderde, en het was de eerste belangrijke hervorming in de banksector sinds de Grote Depressie.
Titel 1 van de wet was zelf de Monetary Control Act. Het vereiste dat banken die deposito’s van het publiek aanvaarden, periodiek rapporteerden aan het Federal Reserve System (FRS) en vereiste reserveminima aanhielden. Een van de doelstellingen van de wet was om strengere controles uit te voeren op de banken die bij de Federal Reserve zijn aangesloten, zodat de diensten die aan hen in rekening worden gebracht in overeenstemming zijn met de banken en andere financiële instellingen.
Voorafgaand aan de wet waren bepaalde diensten die aan de aangesloten banken in rekening werden gebracht gratis, maar de wet zorgde ervoor dat de prijs van financiële diensten concurrerend was en in lijn met de banken. Vanaf september 1981 rekende de Fed de banken een reeks diensten aan die van oudsher gratis waren verleend, zoals het verrekenen van cheques, het overmaken van geld en het gebruik van geautomatiseerde verrekenkamerfaciliteiten.
Titel 2 van de Monetary Control Act
Titel 2 van deze wet was de Dereguleringswet van de depositarisinstellingen uit 1980. Deze wet gedereguleerde banken, terwijl tegelijkertijd de Fed meer controle kreeg over niet-aangesloten banken.
Het vereiste dat niet-aangesloten banken zich moesten houden aan de besluiten van de Federal Reserve, maar, misschien wel het meest opmerkelijk, stond het wetsvoorstel toe dat banken konden fuseren. Het gedereguleerde ook de rentetarieven die door deposito instellingen zoals banken werdenbetaald, waardoor ze een kwestie van privé-discretie werden (voorheen werd dit gereguleerd onder de Glass-Steagall Act ). Hierdoor konden kredietverenigingen transactierekeningen aanbieden, waaronder betaalrekeningen en spaarrekeningen. Het wetsvoorstel opende ook het Fed- kortingsvenster en verruimde de reserveverplichtingen voor alle binnenlandse banken.
Het Dereguleringscomité voor deposito-instellingen ( DIDC ) is een comité van zes leden, opgericht door Titel 2 van het MAC, dat als hoofddoel had de renteplafonds op deposito’s tegen 1986 af te bouwen. De zes leden van het Comité waren de secretaris van de Schatkist, de voorzitter van de Raad van Bestuur van het Federal Reserve System, de voorzitter van de FDIC, de voorzitter van de Federal Home Loan Bank Board (FHLBB) en de voorzitter van de National Credit Union Administration Board (NCUAB) als stemgerechtigde leden, en de Comptroller of the Currency als niet-stemgerechtigd lid.
De Monetary Control Act bevatte ook verschillende bepalingen met betrekking tot bankreserves en depositoverplichtingen. Het creëerde de populaire Negotiable Order of Withdrawal (NOW) -accounts, dit zijn accounts die geen limiet hebben op het aantal cheques dat kan worden geschreven. Bovendien verhoogde het het bedrag van de FDIC verzekeringsbescherming van $ 40.000 naar $ 100.000 per account. Merk op dat de FDIC-limiet sindsdien is verhoogd naar $ 250.000.1