Netto rentemarge
Wat is de nettorentemarge?
De nettorentemarge (NIM) is een maatstaf die de nettorentebaten die een financiële onderneming genereert uit kredietproducten zoals leningen en hypotheken, vergelijkt met de uitgaande rente die zij betaalt aan houders van spaarrekeningen en depositocertificaten (cd’s). Uitgedrukt als een percentage, is de NIM een winstgevendheidsindicator die de waarschijnlijkheid benadert dat een bank of beleggingsonderneming op de lange termijn floreert. Deze maatstaf helpt potentiële investeerders te bepalen of ze al dan niet in een bepaalde financiële dienstverlener willen investeren door inzicht te geven in de winstgevendheid van hun rentebaten versus hun rentelasten.
Simpel gezegd: een positieve nettorentemarge suggereert dat een entiteit winstgevend opereert, terwijl een negatief cijfer een investeringsinefficiëntie impliceert. In het laatste scenario kan een bedrijf corrigerende maatregelen nemen door middelen aan te wenden voor uitstaande schulden of door die activa te verschuiven naar meer winstgevende investeringen.
Netto rentemarge berekenen
De nettorentemarge kan worden berekend met de volgende formule:
Beschouw het volgende fictieve voorbeeld: Stel dat bedrijf ABC een investeringsrendement van $ 1.000.000, een rentelast van $ 2.000.000 en een gemiddeld verdienend vermogen van $ 10.000.000 heeft. In dit scenario bedraagt de nettorentemarge van ABC in totaal -10%, wat aangeeft dat het meer geld heeft verloren als gevolg van rentelasten dan het verdiende met zijn investeringen. Dit bedrijf zou het waarschijnlijk beter doen als het zijn investeringsfondsen zou gebruiken om schulden af te betalen in plaats van deze investering te doen.
Wat beïnvloedt de nettorentemarge
Meerdere factoren kunnen de nettorentemarge van een financiële instelling beïnvloeden – de belangrijkste daarvan: vraag en aanbod. Als er een grote vraag is naar spaarrekeningen in vergelijking met leningen, neemt de nettorentemarge af, omdat de bank meer rente moet betalen dan ze ontvangt. Omgekeerd, als er meer vraag is naar leningen dan naar spaarrekeningen, waar meer consumenten lenen dan sparen, neemt de nettorentemarge van een bank toe.
Monetair beleid en fiscale regelgeving kunnen van invloed zijn op de nettorentemarge van een bank, aangezien de richting van de rentetarieven bepaalt of consumenten lenen of sparen.
Het monetaire beleid van centrale banken heeft ook een grote invloed op de nettorentemarges van een bank, omdat deze edicten een cruciale rol spelen bij het beheersen van de vraag naar spaargeld en krediet. Als de rente laag is, is de kans groter dat consumenten geld lenen en minder snel sparen. Dit leidt op termijn over het algemeen tot hogere nettorentemarges. Als de rente daarentegen stijgt, worden leningen duurder, waardoor sparen aantrekkelijker wordt, waardoor de nettorentemarges afnemen.
Nettorentemarge en Retail Banking
De meeste retailbanken bieden rente op klantendeposito’s, die doorgaans rond de 1% per jaar schommelen. Als een dergelijke bank de deposito’s van vijf klanten bijeenbracht en die opbrengst gebruikte om een lening te verstrekken aan een klein bedrijf, met een jaarlijkse rente van 5%, wordt de marge van 4% tussen deze twee bedragen beschouwd als de nettorentespreiding. Als we nog een stap verder kijken, berekent de nettorentemarge die ratio over de volledige activabasis van de bank.
Laten we aannemen dat een bank activa heeft verdiend van $ 1,2 miljoen, $ 1 miljoen aan deposito’s met een jaarlijkse rente van 1% aan spaarders, en $ 900.000 uitleent tegen een rente van 5%. Dit betekent dat het investeringsrendement in totaal $ 45.000 bedraagt en dat de rentelasten $ 10.000 bedragen. Met behulp van de bovengenoemde formule bedraagt de nettorentemarge van de bank 2,92%. Met zijn NIM vierkant op positief terrein, kunnen beleggers sterk overwegen om in dit bedrijf te investeren.
Historische nettorentemarges
De Federal Financial Institutions Examination Council (FFIEC) publiceert op kwartaalbasis een gemiddeld nettorentemargecijfer voor alle Amerikaanse banken. Historisch gezien vertoonde dit cijfer een neerwaartse trend, terwijl het gemiddeld ongeveer 3,8% bedroeg sinds het voor het eerst werd opgetekend in 1984. Recessieperioden vallen samen met dalingen in de gemiddelde nettorentemarges, terwijl perioden van economische expansie getuige waren van scherpe initiële stijgingen van het cijfer, gevolgd door geleidelijke dalingen.
De algemene beweging van de gemiddelde nettorentemarge heeft de beweging van de federal funds rate in de loop van de tijdgevolgd. Voorbeeld: na definanciële crisis van 2008 werkten Amerikaanse banken met afnemende nettorentemarges als gevolg van een dalende rente die tussen 2008 en 2016 bijna nul bereikte. Tijdens deze recessie verloor de gemiddelde nettorentemarge voor banken in de VS bijna een kwart van zijn waarde voordat hij eindelijk weer aantrekt in 2015.