Niet-vrijgestelde werknemer
Wat is een niet-vrijgestelde werknemer?
Niet-vrijgestelde werknemers zijn werknemers die recht hebben op het federale minimumloon en in aanmerking komen voor overwerk, dat wordt berekend als anderhalf keer hun uurtarief, voor elk uur dat ze werken, boven en boven een standaard 40- uur werkweek. Deze voorschriften zijn opgesteld door de federale Fair Labor Standards Act (FLSA).
Belangrijkste leerpunten
- Niet-vrijgestelde werknemers zijn over het algemeen arbeiders. uurtarief werknemers, die een overwerktarief van 1,5 hun uurtarief moeten krijgen.
- Vrijgestelde werknemers verdienen minimaal $ 684 per week of $ 35.568 per jaar. Niet-vrijgestelde werknemers verdienen doorgaans minder dan dit bedrag, maar niet altijd.
- De rechten van niet-vrijgestelde werknemers worden uiteengezet in de Fair Labor Standards Act (FLSA), die onlangs is gewijzigd vanaf 1 januari 2020.
Inzicht in niet-vrijgestelde werknemers
“Niet-vrijgesteld” is een term die verwijst naar werknemers die minder dan $ 684 per week verdienen, hoewel niet altijd het geval. Dit weekloon, resulterend in een jaarlijkse drempel van $ 35.568, werd van kracht op 1 januari 2020. Het verving het oude weekloon van $ 455.
Bovendien: niet-vrijgestelde werknemers:
- Worden direct begeleid door hoger opgeleiden die de workflow beheren.
- Kan volgens de FLSA niet worden tewerkgesteld in een “bonafide uitvoerend, administratief, externe verkoper of professionele hoedanigheid”. Individuen die docent zijn, academisch administratief personeel en computerwerk doen, worden ook als vrijgesteld beschouwd.
Van niet-vrijgestelde werknemers wordt verwacht dat zij plichtsgetrouwe opdrachten uitvoeren, zonder hun eigen managementbeslissingen te onderbreken. Om deze reden hebben niet-vrijgestelde werknemers de neiging om banensectoren te domineren, zoals de bouw, het onderhoud en ander werk dat fysieke arbeid vereist of het uitvoeren van repetitieve taken. Lopende bandmedewerkers zijn een perfect voorbeeld van niet-vrijgestelde werknemers.
Onderscheidingen en kwalificaties van niet-vrijgestelde werknemers
Niet-vrijgestelde werknemers krijgen doorgaans uurloon betaald, in tegenstelling tot vrijgestelde werknemers, die over het algemeen vaste salarissen verdienen die steevast aanzienlijk hoger zijn dan wat de minimumloonverdieners binnenhalen. de helft van hun uurloon, voor alle gewerkte uren boven een 40-urige werkweek, hebben vrijgestelde werknemers wettelijk geen recht op het innen van overuren, zelfs niet als hun werkweken radicaal meer dan 40 uur bedragen.
Niet-vrijgestelde werknemers hebben recht op een overwerkvergoeding van minimaal 1,5 uur van hun uurloon als ze meer werken dan hun reguliere 40-urige werkweek.
Volgens de FLSA kunnen werknemers als niet-vrijgesteld worden beschouwd als ze ofwel minder verdienen dan het wekelijkse minimum van $ 684 of als ze beperkte mogelijkheden hebben voor zelftoezicht. Neem bijvoorbeeld een onderhoudsmedewerker die wordt ingehuurd om 40 uur per week te werken voor $ 18 per uur. Met een typisch wekelijks inkomen van $ 720, slaagt hij gemakkelijk voor de salaristest om als vrijgestelde werknemer te worden aangemerkt, aangezien zijn wekelijkse inkomen de drempel van $ 684 overschrijdt.
Maar ook deze werknemer staat onder direct toezicht en heeft daardoor een minimale kans op onafhankelijk oordeel. Daarom wordt hij uiteindelijk geclassificeerd als een niet-vrijgestelde werknemer. Als deze stafmedewerker 50 uur in één week werkt, verdient hij zijn normale tarief van $ 18 per uur gedurende 40 uur, terwijl hij 1,5 keer zijn uurtarief van $ 27 verdient voor elk van de 10 extra uren die hij heeft ingeklokt.
Onder FLSA moeten niet-vrijgestelde werknemers minimaal het federale minimumuurloon van $ 7,25 verdienen; veel staten en sommige gemeenten leggen echter hogere minimumlonen op dan de federale vloer. In deze gevallen overschrijft het hogere minimumloon het federale tarief.
Voors en tegens van niet-vrijgestelde status
Of het de voorkeur verdient om een niet-vrijgestelde werknemer te zijn of een vrijgestelde werknemer, hangt grotendeels af van iemands prioriteit voor het evenwicht tussen werk en privé. Het grootste voordeel om een niet-vrijgestelde werknemer te zijn, is ongetwijfeld de mogelijkheid om te genieten van extra compensatie voor lange werktijden, hoewel dit tegen een lager tarief kan zijn dan vrijgestelde werknemers in loondienst. Integendeel, een vrijgestelde werknemer kan af en toe vroegtijdig stoppen met werken en toch een volledig salaris innen. Dat gezegd hebbende, hebben niet-vrijgestelde werknemers ook de neiging om meer bescherming te krijgen onder arbeidswetten zoals de FLSA dan vrijgestelde werknemers.
Omdat vrijgestelde werknemers recht hebben op hun volledige salaris, ontvangen ze elke werkweek een volledig salaris, zelfs als onvoorziene omstandigheden zoals een crisis vereisen dat vrijgestelde werknemers op afstand of onder nieuwe regelingen moeten werken.
Aan de andere kant hebben niet-vrijgestelde werknemers in deze omstandigheden geen recht op loon als hun fysieke aanwezigheid vereist is voor hun werk en ze niet in staat zijn hun taken uit te voeren. Hoe dan ook, niet-vrijgestelde werknemers moeten hun uren registreren. Niet-vrijgestelde werknemers die kleding vouwen in een winkel, krijgen bijvoorbeeld niet betaald als de winkel een verbouwing ondergaat of op een bepaalde week wordt gesloten.
Ondertussen kunnen winkelmanagers die zijn vrijgesteld, toch worden betaald voor werk op afstand dat ze doen bij het beheren van winkelactiviteiten.
Vrijgestelde werknemers ontvangen ook vaker uitkeringen zoals betaald verlof, ziektekostenverzekering en deelname aan pensioenregelingen. Zowel niet-vrijgestelde als vrijgestelde werknemers komen echter in gelijke mate in aanmerking voor arbeidsvoorwaarden van de overheid. Voorbeeld: beide categorieën werknemers komen in aanmerking voor socialezekerheidsuitkeringen zodra ze met pensioen gaan, en beide kunnen in aanmerking komen voor wekelijkse werkloosheidsuitkeringen als ze hun baan verliezen.