Verlieslatend contract
Wat is een bezwarend contract?
Een verlieslatend contract is een boekhoudkundige term die verwijst naar een contract dat een bedrijf meer kost om te vervullen dan wat het bedrijf ervoor terugkrijgt.
De term wordt in veel landen over de hele wereld gebruikt, waar internationale toezichthouders hebben bepaald dat dergelijke contracten op de balans moeten worden verantwoord. De Verenigde Staten hebben een ander systeem, gebaseerd op algemeen aanvaarde boekhoudprincipes, of GAAP, zoals uiteengezet door de in de VS gevestigde Financial Accounting Standards Board.
Belangrijkste leerpunten
- Een verlieslatend contract is een boekhoudkundige term die is gedefinieerd onder de International Financial Reporting Standards (IFRS), die in veel landen over de hele wereld wordt gebruikt.
- Bedrijven die deze normen volgen, zijn verplicht om alle verlieslatende contracten waaraan ze zich hebben verbonden op hun balans te vermelden.
- In de Verenigde Staten volgen bedrijven doorgaans een andere reeks boekhoudnormen en hoeven ze over het algemeen geen verantwoording af te leggen voor hun verlieslatende contracten.
Inzicht in bezwarende contracten
De International Accounting Standards (IAS) definieert een verlieslatend contract als “een contract waarin de onvermijdelijke kosten om aan de verplichtingen uit hoofde van het contract te voldoen, groter zijn dan de economische voordelen die er naar verwachting uit zullen voortvloeien.”
De term “onvermijdelijke kosten” heeft ook een specifieke betekenis voor boekhoudkundige doeleinden. De IAS definieert het als “de laagste van de kosten voor het nakomen van het contract en eventuele compensaties of boetes die voortvloeien uit het niet nakomen ervan”.
Belastend contractvoorbeeld
Een voorbeeld van een verlieslatend contract kan een overeenkomst zijn om een woning te huren die niet langer nodig is of waar niet langer winstgevend gebruik van kan worden gemaakt. Stel dat een bedrijf een meerjarige overeenkomst ondertekent om kantoorruimte te huren, en dan verhuist of verkleint terwijl de overeenkomst nog loopt, waardoor de kantoorruimte die het nu niet meer nodig heeft, leeg komt te staan. Of neem een mijnbouwbedrijf dat een huurovereenkomst heeft gesloten om steenkool of een ander goed op een stuk land te delven, maar op een bepaald moment tijdens de looptijd van het contract daalt de prijs van dat goed tot een niveau waardoor het wordt gewonnen en het onrendabel op de markt brengen.
Speciale overwegingen
De regels voor de behandeling van verlieslatende contracten in de jaarrekening van een onderneming maken deel uit van de International Financial Reporting Standards (IFRS), waarvoor de IAS Board het onafhankelijke normalisatieorgaan is. Het bestuursorgaan, de IFRS Foundation, is een non-profit organisatie gevestigd in Londen.
International Accounting Standard 37 (IAS 37), “Voorzieningen, voorwaardelijke verplichtingen en voorwaardelijke activa”, classificeert verlieslatende contracten als “voorzieningen”, wat betekent dat verplichtingen of schulden die op een onzeker moment of voor een onbekend bedrag zullen ontstaan, zullen worden aangegroeid. Voorzieningen worden gewaardeerd op basis van de beste schatting van de kosten die nodig zijn om aan de huidige verplichting te voldoen.
Volgens IAS 37 is elk bedrijf of bedrijf dat een contract als verlieslatend identificeert, verplicht om de huidige verplichting als een verplichting op te nemen en die verplichting op de balans te vermelden. Dit proces is bedoeld om te worden uitgevoerd bij de eerste indicatie dat het bedrijf een verlies van het contract verwacht.
De IFRS- en IASB-standaarden worden door bedrijven in veel landen over de hele wereld gebruikt, maar niet in de Verenigde Staten. De VS verplichten bedrijven om onder GAAP een andere reeks standaarden te volgen. Onder GAAP worden verliezen, verplichtingen en schulden op toegezegde verlieslatende contracten doorgaans niet opgenomen of afgehandeld. De FASB werkt echter samen met de IASB om wereldwijd compatibele normen vast te stellen.