Wederzijdse verzekeringsuitwisseling
Wat is een wederzijdse verzekeringsuitwisseling?
Wederzijdse verzekeringsuitwisselingen zijn een vorm van verzekeringsorganisatie waarbij individuen en bedrijven verzekeringscontracten uitwisselen en de risico’s die aan die contracten zijn verbonden onder elkaar spreiden. Polishouders van een wederzijdse verzekeringsbeurs worden abonnees genoemd.
Belangrijkste leerpunten
- Een wederzijdse verzekeringsbeurs is een soort organisatie waar individuen en bedrijven verzekeringscontracten uitwisselen.
- Deze uitwisseling, die twee afzonderlijke entiteiten omvat – een advocaat-in-feit (AIF) en een wederzijdse interverzekeringsbeurs – wordt gebruikt om het risico van verzekeringscontracten te verlagen.
- Abonnees gebruiken de AIF om polissen uit te wisselen, die ook de dagelijkse activiteiten van de beurs beheert.
- De wederzijdse verzekeringsbeurs wordt beheerd door een raad van bestuur, die onder meer zorgt voor het toezicht op de AIF en de goedkeuring van de tarieven.
- Wederzijdse verzekeringsmaatschappijen kunnen zowel beoordeelbare als niet-beoordeelbare polissen uitgeven.
Hoe een wederzijdse verzekeringsuitwisseling werkt
Een wederzijdse verzekeringsbeurs wordt gevormd door twee afzonderlijke entiteiten samen te brengen: een wederzijdse tussenverzekeringsbeurs en een advocaat-in-feit (AIF). De wederzijdse interverzekeringsuitwisseling wordt gebruikt om abonnees in staat te stellen polissen uit te wisselen via de advocaat, waardoor ze kunnen spreiden over risico’s.
De feitelijke advocaat is bevoegd om zakelijke transacties uit te voeren namens een andere entiteit, in dit geval de wederzijdse verzekeringsmaatschappij. De abi beheert de dagelijkse activiteiten van de wederpartij en krijgt van de wederpartij een volmachtstatus. De abi kan eigendom zijn van de reciprocal, aangeduid als een propriëtaire wederkerigheid, of kan worden gecontracteerd door een derde partij, waarnaar wordt verwezen als een niet-propriëtaire wederkerigheid.
Speciale overwegingen
Een raad van gouverneurs beheert een wederkerige verzekeringsmaatschappij. Het bestuur is verantwoordelijk voor het kiezen en controleren van de advocaat, het goedkeuren van tarieven en het geven van toezicht op de werking van de wederkerige. Overschotten van premies worden aangehouden op afzonderlijke overschotrekeningen voor een specifiek doel, hoewel de rekeningen kunnen worden gecombineerd en gebruikt om claims op de polissen te betalen.
Wederzijdse verzekeringsmaatschappijen kunnen zowel beoordeelbare als niet-beoordeelbare polissen uitgeven, waarbij de laatste de meest voorkomende polis is. Een niet-beoordeelbare polis voorkomt dat de verzekeringnemer een extra bedrag in rekening wordt gebracht als de kosten voor het uitvoeren van de wederkerigheid hoger zijn dan verwacht. Dit betekent dat de financiële verplichtingen van de verzekeringnemer beperkt zijn tot de kosten van de polis.
Een wederzijdse verzekeringsbeurs is anders dan een onderlinge verzekeringsmaatschappij, waarin individuen en bedrijven met vergelijkbare verzekeringsbehoeften, zoals artsen, samenkomen om risico’s te bundelen en betere tarieven te krijgen.
Voorbeeld van wederzijdse verzekeringsuitwisseling
Wederzijdse verzekeringsuitwisselingen begonnen in 1881 toen zes droge kooplieden in New York overeenkwamen elkaar schadeloos te stellen vanwege hun gedeelde onvrede met verzekeringsmaatschappijen.
De leden van deze groep hadden allemaal gebouwen met een superieure constructie en onderhielden ze goed, maar ze kregen allemaal premies die niet overeenkwamen met de mogelijke verliezen voor vergelijkbare commerciële gebouwen.
Verzekeringsmaatschappijen hebben destijds grote lijnen gevolgd bij hun risicoclassificatie; moderne tariefbepalingstechnieken waren nog niet helemaal ontwikkeld. In staat om bepaalde verliezen op te vangen, hadden de kooplieden de prikkel en het vermogen om zich te ‘verzekeren’ om hun kosten te verlagen.