Retail-terugkoopovereenkomst

Wat is een terugkoopovereenkomst voor detailhandel?

Een repo-overeenkomst voor particulieren, ook wel “repo-overeenkomst voor particulieren” genoemd, is een financieel product dat dient als alternatief voor traditionele spaarrekeningen. Wanneer een belegger een repo-overeenkomst voor particulieren aangaat met een bank, koopt die belegger een aandeel van een pool van effecten, meestal bestaande uit Amerikaanse staatsschulden of schulden van overheidsinstellingen met een looptijd van minder dan 90 dagen. Als de termijn van 90 dagen is verstreken, koopt de bank dat aandeel tegen een premie terug van de belegger.

Hoe inkoopovereenkomsten voor detailhandel werken

Vanuit het perspectief van de belegger is de winst van deze transactie analoog aan de rente die ze anders zouden behalen op een traditionele spaarrekening. Dit type transactie is in wezen een verkleinde versie van de wholesale- terugkoopovereenkomsten die tussen banken zijn aangegaan, hoewel deze wholesale-overeenkomsten doorgaans plaatsvinden in coupures van minimaal $ 1 miljoen en vaak worden verlengd voor korte periodes, zoals van de ene op de andere dag.

In tegenstelling tot hun tegenhangers in de groothandel, worden retrocessieovereenkomsten voor detailhandel verkocht in kleine coupures van $ 1.000 of minder. De activa in de pool worden verkocht en tot 90 dagen later teruggekocht door de bank. Afgezien van hun omvang, is een ander belangrijk verschil tussen retrocessieovereenkomsten en retrocessieovereenkomsten op wholesaleniveau dat de activa fungeren als onderpand voor wholesaletransacties en niet van eigenaar wisselen. De meest voorkomende activa die als onderpand worden gebruikt in retrocessieovereenkomsten, zijn hypotheek gedekte effecten (MBS’en).

De geschiedenis van de detailhandels- en groothandelsinkoopmarkten gaat terug tot de jaren zeventig en tachtig, toen ze ontstonden als een manier voor grote effectenfirma’s en banken om kort kapitaal aan te trekken. In die tijd liepen de rentetarieven gestaag op, waardoor het moeilijk was om met traditionele middelen tijdig kapitaal aan te trekken. Sindsdien is de repomarkt uitgegroeid tot een integraal onderdeel van het Amerikaanse financiële systeem en is hij essentieel voor het voldoen aan de dagelijkse liquiditeiten van de banken van het land.

In 1979 stelden de Amerikaanse toezichthouders op het bankwezen retail-terugkoopovereenkomsten vrij van renteplafonds. Dit bracht banken en spaar- en kredietinstellingen ertoe om tegen premiumtarieven retail-terugkoopovereenkomsten aan hun klanten aan te bieden. Deze nieuwe producten werden gepositioneerd om te concurreren met zogenaamde geldmarktfondsen, die vaak als onderlinge fondsen worden verkocht aan spaarders. Belangrijk is dat deze terugkoopovereenkomsten voor particulieren niet onder de bescherming van de Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC) vallen.

Voorbeeld uit de echte wereld van een terugkoopovereenkomst voor detailhandel

Michael is al jaren een vaste klant bij XYZ Financial. Tijdens een van zijn bezoeken aan de bank laat de kassamedewerker hem weten dat hij een hogere rente zou kunnen verdienen als hij zijn spaarrekening omzet in een repo-overeenkomst voor particulieren. Volgens de voorwaarden van deze overeenkomst zou Michael een deel van een pool van activa kopen, dat de bank vervolgens binnen 90 dagen tegen een premie van hem zou terugkopen. De baliemedewerker legt Michael uit dat de activa in kwestie hoogwaardige Amerikaanse overheidsschulden zijn.

Voordat Michael zijn beslissing neemt, doet hij onderzoek naar terugkoopovereenkomsten voor particulieren om de mogelijke risico’s ervan beter te begrijpen. Michael bevestigt dat hoewel de voorgestelde transactie hem een ​​hogere rente zou opleveren dan een traditionele spaarrekening, hij niet onder de bescherming van de FDIC zou vallen. Bovendien komt Michael te weten dat als XYZ Financial failliet zou gaan tijdens de termijn van 90 dagen, hij moeilijkheden zou kunnen ondervinden bij het vaststellen van zijn specifieke claim op de onderliggende activa van de overeenkomst.

Stel dat Michael niet verder wil gaan met de voorgestelde transactie. In dat geval kan hij zijn geld ook in een geldmarktbeleggingsfonds stoppen, dat een populair alternatief is voor retrocessieovereenkomsten.