Revenue Act van 1862
Wat is de Revenue Act van 1862?
De Revenue Act van 1862 was een uitbreiding van de eerste Amerikaanse inkomstenbelasting die werd ingesteld onder de vorige Revenue Act van 1861. Het werd aangenomen om extra federale inkomsten te genereren om de oorlog tegen de Verbonden Staten van Amerika tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog te financieren. Het is opmerkelijk voor de invoering van de eerste progressieve inkomstenbelasting in de VS en voor het opzetten van een aparte federale belastingbureaucratie die uiteindelijk de moderne Internal Revenue Service (IRS) zou worden.
Belangrijkste leerpunten
- De Revenue Act van 1862 was een Amerikaanse federale wet om de oorlog tegen de zuidelijke staten te financieren.
- De Revenue Act van 1862 herzag en breidde de vorige Revenue Act van 1861 uit om extra inkomsten te genereren, aangezien het duidelijk was geworden dat de oorlog langer zou duren en meer zou kosten dan aanvankelijk gehoopt.
- Deze wet valt op door de dramatische uitbreiding van goederen en diensten die onderworpen zijn aan federale accijnzen, de invoering van de eerste progressieve inkomstenbelasting en de oprichting van een gecentraliseerde federale belastingbureaucratie.
Inzicht in de Revenue Act van 1862
Toen de Amerikaanse burgeroorlog in 1862 een tweede jaar inliep, erkende de federale regering van de VS de noodzaak om meer inkomsten te genereren voor extra troepen, munitie en andere oorlogsuitgaven. De Revenue Act van 1861, die vorig jaar werd aangenomen, had al de eerste directe federale inkomstenbelasting ingevoerd om de oorlog te helpen financieren. Na een reeks besluiteloze veldslagen door 1861 en de eerste helft van 1862, was het duidelijk geworden dat de oorlog langer zou duren – en meer zou kosten – dan president Lincoln aanvankelijk had gehoopt.
De Amerikaanse Burgeroorlog begon in 1861 met de afscheiding van veel zuidelijke staten, ook wel de Geconfedereerde Staten van Amerika genoemd. Er waren economische problemen in de jaren voorafgaand aan de oorlog en de federale regering had al financiering nodig. Na de eerste poging om de oorlog te financieren, verslechterden de economische omstandigheden in het noorden. De Revenue Act van 1861 had de allereerste inkomstenbelasting op Amerikaanse burgers geheven. De wet belastte de invoer, voorzag in een directe grondbelasting en legde een belasting van 3% op individuele inkomens van meer dan $ 800.
Tegen deze achtergrond keurde het Congres de Revenue Act van 1862 goed om de federale belastinginkomsten uit te breiden om de oorlogsinspanning te ondersteunen. De wet verving de 3% belasting op inkomens boven $ 800 onder de wet van 1861 (die nog niet eens was geïnd) door een progressieve belasting van 3% op inkomens tussen $ 600 en $ 10.000 en een belasting van 5% op inkomens boven $ 10.000.
De nieuwe wet had ook forse belastingen op alcohol en tabaksproducten. De inkomstenbelastingtarieven van de Revenue Act van 1862 werden later verhoogd met de Revenue Act van 1864. Meer belastingschijven en hogere belastingtarieven werden toegevoegd in 1864. De inkomstenbelasting werd later ingetrokken in 1872 en opnieuw ingevoerd in 1913 met de bekrachtiging van de 16e amendement.
De wet van 1862 breidde ook drastisch het assortiment goederen uit dat onderworpen was aan federale accijnzen, die voorheen beperkt waren tot voornamelijk luxe en “zondige” artikelen. De nieuwe wet legde nu federale accijnzen op alles, van jongleurs tot medicijnen en een breed scala aan goederen en diensten daartussenin, inclusief gefabriceerde goederen; grondstoffen zoals ijzer, veren en leer; en licenties voor allerlei beroepen. Na de oorlog werden de accijnzen verlaagd om voornamelijk van toepassing te zijn op de verkoop van alcohol en tabak.
De wet creëerde het Bureau van de Commissaris van Binnenlandse Zaken om de nieuwe federale belastingen te beheren en af te dwingen. De wet van 1861 had de president de bevoegdheid gegeven om één taxateur en één verzamelaar voor elke staat aan te stellen, maar verder ontbrak het de Amerikaanse regering aan een gecentraliseerde federale bureaucratie om de nieuwe belastingen te innen en te beheren. De federale overheid liet het aan de staten over om de belasting naar eigen goeddunken af te dwingen.
Om de naleving van de nieuwe belastingen te standaardiseren en af te dwingen, kreeg de commissaris van Internal Revenue de bevoegdheid om voorschriften, formulieren en instructies voor de belasting te publiceren en andere maatregelen te nemen om de wet ten uitvoer te leggen. Het Bureau of Internal Revenue staat tegenwoordig bekend als de Internal Revenue Service (IRS). De naam werd gewijzigd om een grotere focus op het dienen van het publiek te benadrukken in plaats van alleen belasting te innen.