Besparingstarief
Wat is het besparingstarief?
De spaarquote is een maatstaf voor de hoeveelheid geld, uitgedrukt als een percentage of ratio, die iemand van zijn besteedbaar persoonlijk inkomen aftrekt om opzij te zetten als nestei of om met pensioen te gaan.
In economische termen, besparing is een keuze om wat stroomverbruik in het voordeel van de toegenomen consumptie toekomst afzien, waardoor de spaarquote weerspiegelt een persoon of een snelheid van groep tijd de voorkeur. De spaarquote houdt ook verband met de marginale spaarneiging.
Het opgebouwde geld kan worden aangehouden als valuta- of bankdeposito’s, of het kan in beleggingen worden gestoken (afhankelijk van verschillende factoren, zoals de verwachte tijd tot pensionering), zoals een geldmarktfonds of een persoonlijke individuele pensioenrekening (IRA). van niet-agressieve onderlinge fondsen, aandelen en obligaties.
Belangrijkste leerpunten
- De spaarquote is het percentage van het beschikbare persoonlijke inkomen dat een persoon of groep mensen spaart in plaats van aan consumptie te besteden.
- De spaarquote weerspiegelt het tempo van de tijdsvoorkeur voor een individu of de gemiddelde tijdsvoorkeur voor een groep.
- Economische omstandigheden, sociale instellingen en individuele of bevolkingskenmerken kunnen allemaal van invloed zijn op de spaarquote.
Inzicht in de spaarquote
De spaarquote is de verhouding tussen persoonlijke besparingen en besteedbaar persoonlijk inkomen en kan worden berekend voor een economie als geheel of op persoonlijk niveau. De Federal Reserve definieert beschikbaar inkomen als alle bronnen van inkomsten minus de belasting die u over dat inkomen betaalt. Uw spaargeld bestaat uit besteedbaar inkomen minus uitgaven, zoals creditcardbetalingen en energierekeningen.
Als u deze benadering gebruikt, als u na belastingen (besteedbaar inkomen) $ 30.000 over heeft en $ 24.000 aan uitgaven uitgeeft, dan is uw besparing $ 6.000. Als u de besparingen deelt door uw besteedbaar inkomen, krijgt u een spaarquote van 20% ($ 6.000 / $ 30.000 x 100).
Een spaarquote wordt bepaald door de mate van tijdsvoorkeur, hetzij voor een individu, hetzij als gemiddelde over een groep mensen. Tijdsvoorkeur is de mate waarin een persoon of groep mensen de voorkeur geeft aan huidige versus toekomstige consumptie. Hoe meer iemand nu de voorkeur geeft aan het consumeren van goederen en diensten in plaats van in de toekomst, hoe hoger zijn tijdsvoorkeur en hoe lager zijn spaarquote. Tijdsvoorkeur is de fundamentele economische oorzaak van de waargenomen spaarquote.
Een concept dat verband houdt met de spaarquote in de keynesiaanse economie is de marginale neiging om te sparen of het deel van elke extra dollar aan inkomen dat zal worden bespaard. De marginale neiging om te sparen heeft echter te maken met de verandering in de totale besparingen wanneer het inkomen verandert, en niet zozeer met de waargenomen hoeveelheid besparing in verhouding tot het inkomen.
Wat beïnvloedt de spaarquote?
Alles wat de voorkeur voor tijd beïnvloedt, heeft invloed op de besparing. Economische omstandigheden, sociale instellingen en individuele of bevolkingskenmerken kunnen allemaal een rol spelen. Economische omstandigheden zoals economische stabiliteit en het totale inkomen zijn belangrijk bij het bepalen van de spaarquote. Periodes van grote economische onzekerheid, zoals recessies en economische schokken, hebben de neiging om een verhoging van de spaarquote teweeg te brengen, aangezien mensen hun huidige uitgaven uitstellen om zich voor te bereiden op een onzekere economische toekomst.
Inkomen en vermogen beïnvloeden besparingen
Er is een positieve relatie tussen het bruto binnenlands product (bbp) per hoofd van de bevolking en spaargeld, waarbij mensen met een laag inkomen het grootste deel van hun geld uitgeven aan basisbehoeften en rijkere individuen die luxe artikelen kopen en tegelijkertijd meer sparen. De relatie gaat echter niet voor onbepaalde tijd omhoog en neigt af te vlakken.
Veranderingen in marktrente
Veranderingen in de hoogte van de rente die de markt genereert, kunnen van invloed zijn op de spaarquote. Hogere rentetarieven kunnen leiden tot een lagere totale consumptie en hogere besparingen, omdat het substitutie-effect van meer kunnen consumeren in de toekomst opweegt tegen het inkomenseffect van het behoud van het huidige inkomen uit rentebetalingen voor de meeste mensen.
Formele instellingen
Formele instellingen zijn belangrijk voor de spaarquote. Instellingen zoals de daadwerkelijke vestiging en handhaving van particuliere eigendomsrechten en de beheersing van corruptie bij de overheid hebben de neiging om besparingen aan te moedigen.
In het fiscale beleid van de overheid stelt de theorie van Ricardiaanse gelijkwaardigheid dat particuliere besparingen de neiging hebben om toe te nemen wanneer de overheidstekortuitgaven toenemen, aangezien individuen minder uitgeven en meer sparen ter voorbereiding op hogere toekomstige belastingen om het tekort te financieren.
Informele instellingen
De spaarquote wordt ook beïnvloed door informele instituties, zoals hoe een bepaalde cultuur tegen schulden aankijkt of materiële bezittingen waardeert. Culturen die gericht zijn op consumentisme en opvallende consumptie hebben lagere spaarquota. In de Verenigde Staten maken de consumptieve bestedingen ongeveer 67% tot 70% van het bbp uit en bedraagt de besparing ongeveer 8%.2 In China, waar de invloed van de confucianistische cultuur de nadruk legt op matigheid, liggen de consumptieve bestedingen dichter bij 40% van het bbp en ligt het besparingstempo rond de 45%.4
Individuele en bevolkingskenmerken maken een verschil in spaarquote. De spaarquote daalt meestal naarmate de bevolking ouder wordt en besteedt hun spaargeld in plaats van er aan toe te voegen. Mensen met een meer toekomstgerichte persoonlijkheid zullen geneigd zijn om meer te sparen. Mensen die afstammen van bevolkingsgroepen die historisch gezien een hoger rendement op sparen en investeren in de landbouw konden behalen, vanwege zaken als lokale klimatologische omstandigheden, hebben doorgaans een lagere tijdsvoorkeur, wat tot uiting komt in hogere spaarquota.
De Amerikaanse spaarquote
De spaarquote in de Verenigde Staten is al jaren gedaald. In de jaren zeventig en tachtig lag de persoonlijke spaarquote tussen 7% en 15%, maar daalde in de 21e eeuw tot een dieptepunt van 2,2% in juli 2005. De spaarquote steeg in de Verenigde Staten vanaf 2008 met het begin van de grote recessie.
Vanaf september 2020 bedraagt de spaarquote in de VS 14,3%. Sinds de Federal Reserve de spaarquote in de VS begon te volgen, bedroeg het hoogste percentage 33% in april 2020, maar hoogstwaarschijnlijk werd dat cijfer beïnvloed door de COVID-19-pandemie.