Say’s Law of Markets
Wat is de wet van de markten van Say?
Say’s Law of Markets komt uit hoofdstuk XV, “Of the Demand or Market for Products” van het boek van de Franse econoom Jean-Baptiste Say uit 1803, Verhandeling over politieke economie. Het is een klassieke economische theorie die zegt dat het inkomen dat wordt gegenereerd door de productie en verkoop van goederen in het verleden de bron van uitgaven is die vraag creëert om de huidige productie te kopen. Moderne economen hebben verschillende opvattingen en alternatieve versies van de wet van Say ontwikkeld.
Belangrijkste leerpunten
- Say’s Law of Markets is een theorie uit de klassieke economie die beweert dat het vermogen om iets te kopen afhangt van het vermogen om te produceren en daardoor inkomsten te genereren.
- Zeg met redenen omkleed dat om de middelen te hebben om te kopen, een koper eerst iets moet hebben geproduceerd om te verkopen. De vraag is dus de productie, niet het geld zelf.
- De wet van Say houdt in dat productie de sleutel is tot economische groei en welvaart en dat het overheidsbeleid de productie moet aanmoedigen (maar niet controleren) in plaats van consumptie.
Inzicht in de wet van markten van Say
Say’s Law of Markets werd in 1803 ontwikkeld door de Franse klassieke econoom en journalist Jean-Baptiste Say. Say was invloedrijk omdat zijn theorieën gaan over hoe een samenleving rijkdom creëert en de aard van economische activiteit. Om de middelen te hebben om te kopen, moet een koper eerst iets hebben verkocht, redeneerde Say. De bron van vraag is dus voorafgaand aan de productie en verkoop van goederen voor geld, niet het geld zelf. Met andere woorden, het vermogen van een persoon om goederen of diensten van anderen te eisen, is gebaseerd op het inkomen dat wordt gegenereerd door de eigen productiehandelingen uit het verleden.
Say’s Law zegt dat het vermogen van een koper om te kopen gebaseerd is op de succesvolle productie van de koper in het verleden voor de markt.
De wet van Say druiste in tegen de mercantilistische opvatting dat geld de bron van rijkdom is. Volgens de wet van Say functioneert geld uitsluitend als een medium om de waarde van eerder geproduceerde goederen in te ruilen voor nieuwe goederen wanneer ze worden geproduceerd en op de markt worden gebracht, die door hun verkoop op hun beurt geldinkomsten opleveren die de vraag aanwakkeren om vervolgens andere goederen te kopen. in een continu proces van productie en indirecte uitwisseling. Om te zeggen dat geld gewoon een middel was om echte economische goederen over te dragen, geen doel op zich.
Volgens de wet van Say kan een gebrek aan vraag naar een goed in het heden ontstaan door een mislukking van de productie van andere goederen (die anders zouden zijn verkocht voor voldoende inkomen om het nieuwe goed te kopen), in plaats van door een tekort aan geld. Say ging verder met te stellen dat dergelijke productietekorten van sommige goederen, onder normale omstandigheden, spoedig zouden worden verholpen door het aanzetten tot winst die gemaakt zou worden bij de productie van de goederen die schaars zijn.
Hij wees er echter op dat de schaarste van sommige goederen en overvloed van andere kan aanhouden wanneer de productiestoring wordt bestendigd door aanhoudende natuurrampen of (vaker) overheidsingrijpen. De wet van Say ondersteunt daarom de opvatting dat regeringen zich niet mogen bemoeien met de vrije markt en laissez-faire economie moeten toepassen.
Implicaties van Say’s Law of Markets
Say trok vier conclusies uit zijn betoog.
- Hoe groter het aantal producenten en de verscheidenheid aan producten in een economie, hoe welvarender het zal zijn. Omgekeerd zullen de leden van een samenleving die consumeren en niet produceren een rem op de economie zijn.
- Het succes van een producent of bedrijfstak komt ten goede aan andere producenten en bedrijfstakken waarvan ze de output vervolgens kopen, en bedrijven zullen succesvoller zijn wanneer ze zich in de buurt van of handel drijven met andere succesvolle bedrijven. Dit betekent ook dat het overheidsbeleid dat productie, investeringen en welvaart in buurlanden stimuleert, ook ten goede komt aan de binnenlandse economie.
- De invoer van goederen, zelfs bij een handelstekort, is gunstig voor de binnenlandse economie.
- Het aanmoedigen van consumptie is niet gunstig, maar schadelijk voor de economie. De productie en accumulatie van goederen in de loop van de tijd vormt welvaart; consumeren zonder te produceren verslindt de rijkdom en welvaart van een economie. Een goed economisch beleid moet bestaan uit het aanmoedigen van de industrie en productieactiviteiten in het algemeen, waarbij de specifieke richting van de te produceren goederen en hoe aan investeerders, ondernemers en werknemers moet worden overgelaten in overeenstemming met marktprikkels.
De wet van Say was dus in tegenspraak met de populaire mercantilistische opvatting dat geld de bron van rijkdom is, dat de economische belangen van industrieën en landen met elkaar in conflict zijn en dat import schadelijk is voor een economie.
Later economen en de wet van Say
De wet van Say leeft nog steeds voort in moderne neoklassieke economische modellen en heeft ook invloed gehad op economen aan de aanbodzijde. Economen aan de aanbodzijde zijn vooral van mening dat belastingvoordelen voor bedrijven en ander beleid dat bedoeld is om de productie te stimuleren, zonder de economische processen te verstoren, het beste recept zijn voor economisch beleid, in overeenstemming met de implicaties van de wet van Say.
Oostenrijkse economen houden zich ook aan de wet van Say. Say’s erkenning van productie en uitwisseling als processen die zich in de loop van de tijd voordoen, focus op verschillende soorten goederen in plaats van aggregaten, nadruk op de rol van de ondernemer om markten te coördineren, en conclusie dat aanhoudende neergang van de economische activiteit meestal het resultaat is van overheidsingrijpen, zijn allemaal bijzonder consistent met de Oostenrijkse theorie.
De wet van Say werd later eenvoudig (en misleidend) samengevat door econoom John Maynard Keynes in zijn boek uit 1936, General Theory of Employment, Interest and Money, in de beroemde uitdrukking “aanbod creëert zijn eigen vraag”, hoewel Say zelf die uitdrukking nooit gebruikte. Keynes herschreef de wet van Say en pleitte vervolgens tegen zijn eigen nieuwe versie om zijn macro-economische theorieën te ontwikkelen.
Keynes herinterpreteerde de wet van Say als een uitspraak over macro-economische geaggregeerde productie en uitgaven, zonder rekening te houden met Say’s duidelijke en consistente nadruk op de productie en uitwisseling van verschillende specifieke goederen tegen elkaar. Keynes concludeerde toen dat de Grote Depressie de wet van Say leek omver te werpen. Keynes ‘herziening van de wet van Say bracht hem ertoe te beweren dat er een algehele productieoverschot en een tekort aan vraag was opgetreden en dat economieën crises konden meemaken die de marktkrachten niet konden corrigeren.
De keynesiaanse economie pleit voor economische beleidsvoorschriften die rechtstreeks in strijd zijn met de implicaties van de wet van Say. Keynesianen bevelen aan dat regeringen moeten ingrijpen om de vraag te stimuleren – door middel van een expansief fiscaal beleid en het drukken van geld – omdat mensen geld oppotten in moeilijke tijden en tijdens liquiditeitsvallen.